Ongenode Gast gaat op bezoek bij diamanten echtpaar Jan en Margien de Groot

|
| Foto: |
ongenode gast

ZUIDHORN – Feest in Zuidhorn. De vlag hangt uit. De burgemeester maakt zich in het gemeentehuis klaar. Pak aan, ketting om. Waar een diamanten huwelijk al niet goed voor is. Terwijl burgemeester Bert Swart in z’n auto stapt, halen Jan en Margien de Groot de taart vast uit de koelkast. Waarom? Zij mogen vandaag vieren dat ze precies 60 jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. De bofkonten.

Dochter Ida Douma en haar man Siebrand, die we nog kennen van de gemeenteraad van Grootegast, zijn ook bij het feestelijke gebeuren aanwezig. Verder geen familie of vrienden, die komen zaterdag allemaal in zalencentrum Balk in Zuidhorn. “Vijftig uitnodigingen hebben we gestuurd”, vertelt de 87-jarige Jan. “Maar die komen vast niet allemaal, hoor.”

Zelf vindt het stel 60 jaar getrouwd zijn niet zo bijzonder. “We gaan het niet dik vieren, vandaag doen we niks bijzonders”, lacht de 84-jarige Margien. “Mijn ouders waren 65 jaar getrouwd, dus eigenlijk ben ik een beetje verwend wat dat betreft. Het is ook gewoon heel snel gegaan, die 60 jaar. We voelen ons helemaal niet oud, ik ben nog steeds druk bezig met van alles.”

Terwijl Margien in geuren en kleuren vertelt over het andere vestje wat ze heeft aangetrokken speciaal voor de witte roos die erop vastgespeld is, gaat de bel. “Daar zullen we de burgemeester hebben”, lacht Siebrand. En inderdaad, precies op tijd, komt burgemeester Swart binnen gelopen. Vrolijk en goedlachs als altijd. En reken maar dat hij zin heeft in een stukje taart.

Als het gezelschap plaats neemt in de woonkamer, is de eerste overeenkomst tussen de burgemeester en Jan snel gevonden. Jan heeft namelijk járenlang bij het spoor gewerkt, net als de vader van de burgemeester. De meest wilde verhalen en anekdotes worden uitgewisseld tussen de twee. Over het Noorderstation, waar de vader van Swart stationchef was, het station in Visvliet, Akkrum en Zuidhorn, over de spoorwegovergangen over het water – wist je dat treinen altijd voorrang hadden op boten? – en over het geluid van de treinen in de achtertuin. “Ik heb nog steeds, als ik een trein voorbij hoor razen terwijl ik in een tuin zit, dat dat een heel vertrouwd gevoel is”, vertelt Ida. “Toen we in Visvliet woonden, omdat mijn vader daar op het station werkte, hoorden we dat natuurlijk continue. Ik ben zelfs naast het spoor geboren”, lacht ze.

“Vertel eens over wat je boven hebt staan”, fluistert Margien tegen Jan. “Oh, ja”, antwoord hij. Hij richt z’n blik op de burgemeester. “Modeltreinen”, grinnikt hij. “Dat verbaast me niks”, is de reactie van de burgemeester. “Kunnen we even gaan kijken? Ik ben wel heel erg benieuwd!” De burgemeester is schijnbaar een kenner, want na een aantal merken genoemd de hebben slaat hij de spijker op z’n kop. De mannen zijn helemaal in hun element. Ze besluiten boven te gaan kijken als de gebakjes op zijn.

Terwijl de rest van het gezelschap ademloos zit te luisteren en de gebakjes opeet, gaan de verhalen door. Tot burgemeester Swart vraagt hoe de twee elkaar hebben leren kennen. Weer wordt er een blik met verhalen overgetrokken en begint het stel enthousiast te vertellen.

Jan en Margien hebben elkaar na de oorlog leren kennen. Zij woonde in Surhuizumermieden, hij in Burum. “We zijn door omstandigheden bij elkaar gekomen”, vertelt Jan. Dat klinkt niet erg romantisch. Dat schijnt ook de gedachte van de burgemeester te zijn, want die stelt de vraag hardop. “Een kameraad van mij had verkering met het zusje van Margien”, legt Jan uit. “En van het een kwam het ander, en toen kwamen wij ook bij elkaar.” Grappig feitje over het huwelijk: het was een driedubbelhuwelijk! De broer en zus van Margien zijn tegelijk met Margien en Jan getrouwd. Drie stelletjes, zes keer het ja-woord, driedubbel feest. “Het ging eigenlijk een beetje zo: ‘Trouwen? Dan zijn we er maar vanaf’. Dat was wel zo makkelijk”, lacht Margien. “Tegenwoordig gaat dat heel anders, dan moet er ineens heel veel moeite voor gedaan worden. Het huwelijksfeest gaven we gewoon in Surhuizum, in de kroeg. Hebben we 25 jaar later weer gedaan, met alle drie de stellen. Maar die 60 jaar die we nu gehad hebben, poe, het lijkt echt een klein eindje. Het is allemaal prima te overzien”, besluit ze lachend.

|

UIT DE KRANT

Lees ook