Tijd: 14.30 uur
Datum: 29 maart 2019
Plaats: Grijpskerk
‘Vroeger’, als klein gastje, had de ongenode gast een abonnement op Zeehondencreché Pieterburen. Maandelijks werd er wel een keer een kijkje genomen bij Lenie en haar beestjes. Vooral naar de huilertjes werd reikhalzend uitgekeken. Dat de dieren daar waren omdat ze ziek waren, drong iets minder door, maar de liefde voor de zeehondjes zat diep. Toen de ongenode gast dan ook lucht kreeg van de projectpresentatie Wad ‘n Wonder, over de Waddenzee en zeehondjes, op CBS de Borgstee, was de rit naar Grijpskerk snel gemaakt. Op het schoolplein is het een drukte van belang. Kinderen, ouders en leraren lopen door elkaar heen. Hier gaat ‘wad’ gebeuren. “Wil je mijn project zien?” wordt als snel geroepen. Binnen is het zo waar nóg drukker. Directrice Jetty de Jong loopt van de ene groep kinderen naar de andere. Op één van de muren staat heel groot; ‘Zeehondencreche Pieterburen’ en daarvoor ligt een groep zeehondjes. Knuffels welteverstaan, maar een feest van herkenning. “De kinderen zijn 3,5 weken bezig geweest met alles wat met de Waddenzee te maken heeft”, vertelt Jetty. “De groepen 1 en 2 zijn onder andere in Pieterburen geweest en de bovenbouw heeft wadgelopen. Daarnaast hebben alle kinderen met kunstenares Maria Madelon panelen geschilderd, die we door de hele school hebben gehangen.” Maria staat trots als een pauw voor één van de borden met schilderijtjes. Allemaal met het thema ‘Waddenzee’. “Het leuskste van dit project? De kinderen leren hoe ze geconcentreerd kunnen schilderen. Niet zomaar wat kladderen op een doek, maar echt nadenken over wat ze willen maken. Ze er gevoel bij laten krijgen. Ik heb de kinderen verschillende truukjes geleerd om dit bereiken. Bijvoorbeeld hoe ze woorden om kunnen zetten in kleur. Ze hebben per klas democratisch besloten welke woorden ze wilden gebruiken in hun kunstwerken en ze die om laten zetten in kleur. Zo hebben ze per paneel maar een stuk of vier kleuren gebruikt. Door ze meer te laten nadenken over wat ze willen maken, zijn ze een heel proces door gegaan, van idee tot uitvoering. En natuurlijk ziet het er ook allemaal leuk uit. De school fleurt er echt van op.” Dat is zeker waar, om over de trotse koppies van de kinderen nog maar te zwijgen. In de tussentijd worden er bonbons, zeefruit natuurlijk, en schelpjes met snoep uitgedeeld. Juf Carolien Bolt pakt een bonbon en vertelt dat ze met haar groep 4 eveneens bij de zeehondencreche is geweest. “Daarnaast hebben we een gastspreker gehad die over Terschelling heeft verteld, hebben we een poster over het eiland gemaakt, zeehonden geknutseld, gedichtjes over de zee gemaakt, een eiland in 3D. Pff, heb je even? We hebben in elk geval niet stil gezeten de afgelopen weken!” lacht Carolien. Dat is duidelijk! De ongenode gast loopt enkele lokalen in en uit. Vuurtorens, zeesterren, kwallen, de kinderen hebben goed hun best gedaan. Ouders, opa’s en oma’s, oppassers en buren, alles loopt rond door de school. In één van de lokalen zit Rineke de Jong. “Ik ben al héél lang juf hier!” vertelt ze blij. “Al bijna 43 jaar. En altijd op deze school, als kleuterjuf. Die kinderen zijn zó leuk en enthousiast! Ze hebben voor dit project vuurtorens gemaakt met lampjes erin. En kwallen. Maar ook groepswerken, waarbij ze hebben moeten samenwerken. En natuurlijk zijn ze met Maria aan de slag gegaan.” Juf wordt onderbroken door één van haar leerlingen die haar een knuffel komt geven. Dit is een geliefde juf, dat zie je meteen. Bovenin het gebouw zit de bovenbouw. Klinkt ook logisch. Nicole Ophuis is de leerkracht van groep 7. “In mijn groep hebben de kinderen aan de hand van een onderzoekscyclus allemaal hun eigen project gemaakt. Ze hebben van tevoren bedacht wat ze wilden leren en hoe. Daar zijn ze in groepjes mee aan de slag gegaan. Eén groepje heeft bijvoorbeeld memory gemaakt, een ander groepje een mindmap. Zo zijn ze niet alleen creatief bezig geweest, maar hebben ze ook geleerd hoe je een onderzoek uitvoert.” Slimme juf, die Nicole. Terug naar beneden, waar Jetty vertelt dat het technieklokaal ook écht de moeite waard is om even te bezoeken. Dick Bandringa zit hier met Peter Neinhuis, bij een heuse 3D printer. “Elke donderdagmiddag hebben we een techniekclubje hier. Deze 3D printer is door de kinderen zelf in elkaar gezet. Met de 3D scanner die hier staat kunnen ze zichzelf in de computer scannen en een soort van beeldje van zichzelf laten printen. Leuk voor opa en oma! Maar ik kan me ook voorstellen dat dit op den duur de schoolfoto gaat vervangen.” Dick vertelt er bevlogen over, de ongenode gast besluit om hier nog een keer bij terug te komen, want dit is wel héél uniek voor een school. Tijd om terug naar kantoor te gaan. Met nog één weemoedige blik op de zeehondjes van groep 1 en 2.
