‘Ontmoetingen hebben bij mij altijd centraal gestaan’

Lidy Ekhart neemt afscheid van SWgZ

ZUIDHORN – Honderden mensen leerde ze kennen, en honderden mensen leerden háár kennen. Altijd geïnteresseerd in de mensen, altijd kijkend naar mogelijkheden, altijd de ontmoeting centraal stellend. Lidy Ekhart werkte drieëntwintig jaar voor de Stichting Welzijn gemeente Zuidhorn. Dat deed ze met veel plezier, totdat ze noodgedwongen wegens lichamelijke klachten op moest houden met haar werk. ‘Via de Streekkrant neem ik graag afscheid van mijn werk,’ aldus Ekhart.
Ekhart begon in 1975 met welzijnswerk in Amsterdam. Na een aantal omzwervingen door heel Nederland kwam ze terecht in de gemeente Zuidhorn, waar ze maar liefst 23 jaar zou blijven werken. ‘In het begin was het echt nog pionieren. In 1990 was er een gemeentelijke herindeling geweest.
De gemeente Zuidhorn richtte toen het ouderenwerk (SWgZ) opnieuw in. In deze nieuwe situatie was ik de eerste medewerker. Er waren veel dorpen bij dit werk betrokken, en dat was eerst wel wat aftasten. Wat er allemaal gaande was in de dorpen moesten we eigenlijk nog ontdekken,’ vertelt Ekhart. Vanaf het allereerste moment heeft Ekhart altijd de ontmoeting centraal gesteld. Al in het eerste jaar verzamelde ze mensen van verschillende organisaties om zich heen om mee in gesprek te gaan en daar activiteiten voor oudere mensen mee te organiseren. Eén van de eerste activiteiten was een cursus geheugentraining, die in verschillende dorpen van de gemeente werd aangeboden.
‘Door de jaren heen zijn er heel veel activiteiten georganiseerd, heel veel in samenspraak met de oudere mensen zelf. We hebben altijd gekeken naar waar behoefte aan was, en aan de hand daarvan de activiteiten georganiseerd. Zo hebben gezondheidsprojecten georganiseerd, een kookcursus voor mannen, en in alle grote kernen organiseerden we jaarlijkse ouderenmiddagen. Daar kwamen soms wel honderdvijftig mensen op af. Zo is er ook nog steeds het comité bejaardenreis Oldehove actief, die reisjes organiseren voor de oudere mensen. Zo’n twaalf jaar lang ben ik daar zelf ook mee meegegaan,’ vertelt Ekhart.
Niet onopgemerkt mag blijven de bijzondere relatie met de beide ouderenbonden ANBO en PCOB. Vele ledenvergaderingen werden bezocht en gezamenlijk werd ingespeeld op voor ouderen belangrijke onderwerpen zoals de Zorgmarkt.
In de 23 jaar dat Ekhart werkte bij de SWgZ, kwam ze ook veel bij mensen thuis. Op aanvraag, maar ook wel eens ongevraagd. ‘Als ik bij iemand op bezoek ging die vervolgens zijn zorgen uitsprak over de buurman die veel alleen was, dan belde ik gerust bij die buurman aan om een praatje te maken met de vraag of er misschien ook hulp nodig was. Zo iemand hoefde dan echt niet direct te beslissen, ik kwam gerust drie of vier keer langs voordat iemand aangaf misschien wel huishoudelijke hulp te kunnen accepteren. Dan kwam ik in actie en probeerde ik met mijn collega’s de hulp te regelen die nodig was.’
Lidy Ekhart speelde in de tijd dat ze voor de SWgZ werkte een grote rol binnen de maaltijdvoorziening voor oudere mensen in de gemeente. In de maaltijdvoorziening moest er nogal eens iets aangepast worden. ‘Mensen moesten bijvoorbeeld zelf de maaltijden op gaan warmen. Er zijn veel klachten geweest, ook over bijvoorbeeld de smaak. We hebben er altijd ons best voor gedaan om de maaltijdvoorziening zoveel mogelijk naar wens van de mensen te regelen. Als er nieuwe klanten waren, kwamen we na een paar dagen ook langs op gesprek. Dan bespraken we niet alleen of het eten beviel, maar ook of er misschien nog andere zaken waren die speelden. Of men behoefte had aan activiteiten, of er nog contact was met de kinderen? De bezorgers van de maaltijden hebben namelijk niet alleen de bezorgfunctie, maar zij kunnen ook signalen opvangen van dat er iets niet goed gaat. Dan is het fijn dat zij weten wie ze kunnen waarschuwen.’ Dat ouderenwerk altijd laagdrempelig heeft willen zijn blijkt uit de keuze voor het telefoonnummer van de SWgZ. Een broer van een collega werkte bij de PTT en kon de SWgZ een telefoonnummer toewijzen. Er werd gekozen voor 504711. Een nummer wat jongeren wellicht niets zegt, maar wat iedere oudere persoon kent: het nummer van de Eau d’Cologne.
Ekhart mag dan inmiddels sinds 1 juni officieel uit het werk zijn, het werken met oudere mensen heeft nog steeds haar interesse en ligt haar na aan het hart. ‘Ik maak me zorgen over de toekomst. Men wil graag dat oudere mensen zo lang mogelijk thuis blijven wonen, maar men wil ook dat de kinderen of nabije buren steeds meer taken over gaan nemen. Er komt relatief veel ouderenmishandeling voor in Nederland, en dat komt met name omdat de mantelzorgers overbelast worden met de zorg. Daarom is het heel belangrijk dat als mensen thuis blijven wonen, zij huishoudelijke hulp en lichamelijke zorg kunnen krijgen. Daar moet men niet afhankelijk van de kinderen van worden,’ vertelt Ekhart. ‘De gemeenten krijgen een belangrijkere rol in de zorg. Ik hoop dat zij de goede keuzes voor kwetsbare mensen blijven maken.’
Ekhart spreekt als laatst een woord van dank uit naar alle mensen die zij de afgelopen 23 jaar bezocht heeft, mee samengewerkt heeft en heeft mogen ontmoeten door het werk wat zij deed. ‘Sinds 2004 heb ik gewerkt met collega’s waar men nog steeds een beroep op kan doen. Met hen heb ik prettig samengewerkt, evenals met de gemeente. Bedankt daarvoor. Daarnaast dank aan al die mensen die ik heb leren kennen, voor wie ik heb mogen werken. Ik heb het met veel plezier gedaan,’ besluit zij haar verhaal.