Onverzettelijkheid Eric Cruiming onmisbaar in strijd lijfsbehoud vv Zuidhorn
‘Na een verloren wedstrijd ben ik echt chagrijnig’
ZUIDHORN - Een kleine glimlach kon er na de wedstrijd tegen LTC nog af. Geen verlies, maar ook geen winst. De jonge Eric Cruiming kon er mee leven, al baalde hij van het verloop. De linksback zag patronen zich herhalen. “Wij komen voor, krijgen daarna nog wat mogelijkheden, maar dan scoort de tegenstander. Daarna worden we weer wat voorzichtig en sluipt angst in de ploeg. Dat is zonde.’ Over zijn eigen spel is hij tevreden al had het aanvallend de eerste helft wel een tandje meer gemogen: ‘De tweede helft kreeg ik meer ruimte en namen we ook wat meer risico’s . Zo speel ik het liefst, als back die opkomt.’
Cruiming had alle reden om tevreden te zijn over zijn eigen spel. Verdedigend laat hij volgens hem zelf en de trainer nog wel eens een steekje vallen, maar tegen LTC sloeg hij die foutjes zelfs over. Onverzettelijk, onvermoeibaar en vooral heel erg niet tegen je verlies kunnen. De 21-jarige Eric Cruiming gaat met zijn energie voorop in de strijd voor lijfsbehoud van het eerste elftal van de vv Zuidhorn. Het talent ontwikkelt zich stormachtig en is inmiddels niet meer uit het basiselftal weg te denken. Degraderen is wat hem betreft geen optie. Na de clash tegen LTC uit Assen is de strijd voor direct lijfsbehoud nog altijd een goede optie. Voor iemand met een ouderwetse winnaarsmentaliteit moet het een zwaar seizoen zijn. ‘We verliezen geregeld wedstrijden en dat vind ik zeker niet leuk. Vooral direct na de wedstrijd baal ik dan echt en ben ik gewoon chagrijnig. Eénmaal in de kantine gaat het vaak wel weer, maar verliezen went nooit.’
De linksback blijkt een heel aardige jongen. Blijft maar lachen als het over voetbal gaat en de waarschuwing van sommige mensen om hem heen dat hij geen prater is, blijkt nogal mee te vallen. Hij verteld over zijn beroemde voetbalfamilie, zijn vader Alfred die jaren in het eerste elftal voetbalde, daar leider was en zijn moeder Jacqueliene die samen met paps zijn grootste supporters zijn. Over het huis dat hij kocht in Ulrum en waarin hij binnenkort met zijn vriendin Loeka gaat samenwonen. Over de degradatie van FC Groningen dat hem aan het hart gaat. Eric praat zoals hij voetbalt. Vanuit zijn hart en met veel enthousiasme. De linksback die er bijna iedere wedstrijd wel met de prijs van strijdlustigste speler vandoor zou kunnen gaan. Al zou zijn kompaan Jos Schultinga daar ook voor in aanmerking komen. Eric vindt het wel eens lastig te zien dat anderen soms net wat minder fanatiek zijn. ‘Ieder heeft natuurlijk zijn eigen speelstijl. Soms mis ik wel eens de absolute wil om te winnen. Misschien lijkt dat zo. Tegen Marum kwamen we een kwartier voor tijd met 3-2 voor, maar gaven we de laatste 10 minuten nog twee goals weg en verloren de pot. Dan lijkt het wel alsof we het teveel voetballend willen uitspelen, terwijl ik dan juist alles wil geven en vooral voor iedere centimeter wil strijden. Na die wedstrijd was ik inderdaad behoorlijk uit mijn humeur.’ Eric lacht. Hij weet ook dat zijn bezetenheid niet iedereen is gegeven. Hoe kan het dat Zuidhorn met twee buitengewoon sterke middenvelders met bovengemiddelde kwaliteiten toch in de problemen is gekomen? Volgens de aanvallende linksback zijn daar meerdere oorzaken voor aan te wijzen. ‘We hebben een jonge achterhoede. We missen een grote en ervaren kracht. Die ook leiding kan geven. Wanneer er zo iemand zou komen, kan dat precies het verschil zijn tussen winst en verlies. Daarbij missen we onze spits, Jaap Jacobs. Hij staat altijd garant voor doelpunten en dat is de laatste tijd weggevallen. We missen hem als mens en als doelpuntenmachine.’
Onder oud-trainer Bouma maakte Eric zijn eerste minuten en in de ‘coronatijd’ veroverde hij een basisplaats. Inmiddels is hij een vaste waarde. ‘De trainer heeft veel vertrouwen in me. Dat merk ik en spreekt hij uit. Ik ben ooit begonnen als voorstopper, werd middenvelder, aanvaller en onder de eerdere trainer Pontjodikromo werd ik linksback. En ben ik niet meer weggeweest. Mijn kracht? Ik denk dat ik goed kan opkomen, maar ook verdedigend mijn mannetje sta. In de passing zou ik nog stappen willen maken. Dan heb ik een paar mensen uitgespeeld, een enorme run gemaakt en dan lever ik de bal in. Dat kan niet de bedoeling zijn. Dus daar wil ik me graag verbeteren.’ Een linksback die alleen maar wil winnen, nooit een training mist en ook nog kan voetballen. Iemand van een uitstervend ras is iedere zaterdag te bewonderen in het groen/wit van Zuidhorn. Niet zo gek dat de trainer zijn naam als eerste op het wedstrijdformulier zet.