Op de koffie bij Noordhorner Pierre Eijgelshoven

STREEK - De Streekkrant belt deze zomer regelmatig bij iemand aan voor een kopje koffie. Om kennis te maken met een aantal Streekgenoten. De aftrap is voor een inwoner van Noordhorn die daar al bijna 50 jaar woont. Het is de 76 jarige Pierre Eijgelshoven.

Het duurt een paar minuten eer de deur open gaat. Pierre, die graag bij zijn voornaam genoemd wil worden, was boven bezig met een van zijn hobby’s: onderzoek doen naar de openbare en geheime staatsfinanciën onder Koning Willem I. Een man van krap 1.70  doet de deur open. Vriendelijke glimlach onder een keurig geknipt grijs kapsel.

De koffie wordt al snel verzorgd door zijn vrouw, Myra Römer met wie hij in 1969 in het huwelijk trad en een schoonzus blijkt van de oud-president van de Nederlandse Antillen, Suzanne Römer. Even een kopje koffie met Pierre blijkt moeilijk. Want Pierre is breed geïnteresseerd. Kan goed luisteren en heeft veel te vertellen. Zijn huis blijkt een ware bibliotheek met naar zijn schatting ongeveer tien duizend boeken, van literatuur tot non-fictie, een van Pierre’s favoriete genres. Wanneer je met deze gastvrije Noordhorner praat kun je je een ruig verleden in de kroeg niet voorstellen. Toch is dat precies wat wel het geval was. Pierre bracht zijn hele werkzame leven door op de Rijks Universiteit Groningen. Hij was docent bij de vakgroep economie en openbare financiën en behaalde in 1982 zijn doctorsbul. Eind jaren 80 en begin jaren 90 was hij een graag geziene gast bij het legendarische dorpscafé Van De Veen, beter bekend als ‘Sippie” of Sip en Tineke.

Hoe kan het dat iemand met een keurige uitstraling het ABN tot in perfectie beheerst ‘s avonds op de tafel de polonaise staat te dansen met vrachtwagenchauffeurs, boeren en allerlei arbeiders. Terug in de tijd dus. Pierre kan een grote glimlach niet onderdrukken: “Ik kom uit de Mijnstreek in Limburg. Na mijn studie kreeg ik een baan als docent aan de RUG in Groningen en kwam in Noordhorn te wonen. De lokale gemeenschap heeft altijd mijn interesse gehad. Toen ik eens een patatje kocht bij Sippie vond ik het daar zo gezellig dat ik besloot er eens een borrel te gaan halen. Om een lang verhaal kort te maken, ik werd er een soort van vaste klant en heb er jaren genoten van  niet alleen de borrel, maar vooral ook van alle leuke gesprekken en de mensen. Hoe het kan dat het zo klikte tussen mij als een soort outsider en de lokale bevolking? Ik denk dat ik een heel open persoon ben die goed kan luisteren. Zonder oordeel en oprecht geïnteresseerd ben in mensen. Vooral de gesprekken met de al overleden Louwe van de Velde zijn me bijgebleven. Maar natuurlijk ook de kroegbazen, Sip en Tineke. Ik heb inderdaad regelmatig een dansje gemaakt op de grote stamtafel daar. Ik kijk terug op een geweldige tijd en het is ook goed dat het op een gegeven moment gestopt is. Het was een fase in mijn leven, maar op den duur ook niet vol te houden.”

De borrel heeft inmiddels al ruim 10 jaar plaats gemaakt voor heel andere dingen. Onder andere, de kwast. Pierre leest niet alleen, hij schildert ook. Olieverfschilderijen op doek. Zo zijn er werkelijk adembenemende werken te zien van landschappen, maar ook van historische personen. Laat hij zijn verbeelding los op een storm die raast over het Oude Rietpad in Noordhorn, over een straat in Curaçao maar ook is er een acrylschilderij over het thema ‘thuisloos’.  Pierre wil iets betekenen voor mensen in wat voor vorm dan ook. “Het is een uitlaatklep. Ik kan mijn gevoel er in kwijt en zeker, ik wil graag iets betekenen voor mensen. Verbinding leggen tussen mensen, mensen laten nadenken of laten genieten. Inspireren.”

De Noordhorner wil vooral niet hoogdravend zijn. Hij weegt zijn woorden, denkt na en is bescheiden. “Ik wil zeker graag iets voor mensen betekenen. Dat is een groot verlangen, maar ik pretendeer niet dat me dat lukt of dat ik dat goed doe. Ik probeer het vanuit mijn hart.”
In 2004 verlaat Pierre de RUG om zich te wijden aan vrijwilligerswerk in het dorp. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de wens iets voor mensen te betekenen? De bevestiging volgt middels een brede glimlach. “Het dorp Noordhorn heeft altijd een bloeiend verenigingsleven gehad. Ik heb me daar flink wat jaartjes voor ingezet samen met veel andere dorpsgenoten. Met ontzettend veel plezier. Het is mooi om te zien hoe een zeskamp of een paasvuur mensen verbindt en wat voor plezier het geeft. Mensen leren elkaar op een andere manier kennen. De onderlinge band wordt versterkt en draagt op die manier ook bij aan geluk. “ Wanneer er weer een paasvuur georganiseerd zal gaan worden of een zeskamp, dan zal de vader van twee kinderen inmiddels op een afstandje kijken. Maar steekt het vuur niet meer aan. “Het is nu tijd voor een nieuwe generatie. En die is er. Daar kan ik ook van genieten. Een beetje aanschouwen en beschouwen. Wat dat betreft is Noordhorn echt een fantastisch dorp.”

We kunnen nog uren doorpraten. Over zijn fysieke oefeningen waar hij steevast vroeg in de ochtend in het open veld de dag mee begint. Over de situatie met de boeren, corona, het klimaat. Over veel van wat er in de wereld speelt heeft Pierre een mening. Maar pas nadat hij zich in de materie heeft verdiept. En één ding staat centraal, Hij vertrouwt ieder mens tot het tegendeel bewezen is. We kunnen het hebben over de liefde voor zijn vrouw, zijn kinderen en kleinkinderen. Maar ook over zijn indrukwekkende passie voor schrijven. Op de tafel ligt een 45 pagina’s dik document waar Pierre de hele historie van Noordhorn heeft beschreven. Uitgegeven ter gelegenheid van het 125 jaar bestaan van de Sociëteit Concordia in Noordhorn. Daarnaast ligt een document van bijna 80 pagina’s waarin het 50 jaar bestaan van de Vereniging van Dorpsbelangen wordt beschreven. In de lange gesprekken zijn we het eens, zijn we niet eens. Net als in de echte wereld. Verschillen die de wereld te vaak splijten. Daarom was het meest veelzeggende en betekenisvolle moment, de beste samenvatting van de lange koffiesessie zo rakend. Het was bij het afscheid in de tuin  als twee heldere en warme ogen contact zoeken. Twee handen die zich vouwen om de mijne. “Bedankt dat je er was.”