Piet’s Big City – week 18 - ‘15
Blauw Geel ’15 bestaat 100 jaar. Ter ere hiervan voetbalt de club een wedstrijd tegen Oud-FC Groningen. Achteraan op sportpark Coendersborg. Helperzoom oprijden, daarna links en dan doorrijden tot het einde. Of ik wel speaker wil zijn vraagt oud-lid Geert Spieker. Natuurlijk wil ik dat. Voor Geert, voor buurman en voorzitter Piet Gruisen, voor Bé Mast, al bijna 50 jaar lid, en voor Blauw Geel omdat ik dat een mooie vereniging vind. Twintig jaar geleden bouwden de leden zelf nog hun kantine. Voorzitter Piet is nog familie van Gerard Gruisen, die in de jaren vijftig linksbuiten was bij Sittardia en Fortuna ‘54. Hij maakte in 1954 de start van het betaalde voetbal mee. Mooi is dat de voorzitter van Blauw Geel nog altijd een zachte g heeft. Niet alleen met de club Blauw Geel heb ik iets, zeker ook met het oprichtingsjaar 1915. Op 27 november 1915 zag mijn eigen vader het levenslicht en op 15 december van dat zelfde jaar werd Frank Sinatra geboren. Dan kan en mag ik toch geen nee zeggen op de vraag of ik speaker wil zijn. Het werd een wonderschone middag met prachtig weer. Jammer was dat coach Piet Fransen vanwege ziekte moest afbellen, maar gelukkig was Walter Waalderbos wel van de partij. Inmiddels alweer 64 jaar, maar nog steeds gezegend met een sterk lijf. In de beginjaren tachtig vocht Wally bloedige gevechten uit met de Mexicaanse spits Hugo Sanchez van Atletico Madrid. FC Groningen kwam mede door de inzet van Waalderbos een ronde verder in de Europa Cup. Het waren de tijden van Renze de Vries en Han Berger. Edwin Olde Riekerink was er niet, Ronald Steenge wel en hij zorgde met een formidabel afstandschot voor de 1-0. Oud-FC Groningen zou uiteindelijk met 5-2 winnen, maar de tegendoelpunten van Blauw Geel mochten er zeker zijn. Beide goals kwamen van de voet van Richard Kleve, waarvan de eerste een wonderschone lob over keeper Richard Vennema was. De speaker had het soms moeilijk en dat lag vooral aan de nummering van de jubilaris. Alle spelers hebben namelijk het nummer 100 op de rug. Gelukkig kreeg ik af en toe hulp van de trouwe aanhang. Helaas liet de gemeente op de receptie verstek gaan. De wethouder van Sport kon niet en een vervanger bleek niet te vinden. Schande! Een club die 100 jaar bestaat verdient toch minimaal een gemeentelijke felicitatie. Het mocht de pret niet drukken. Ik zag verder leeftijdgenoot Henk Oosterwold, die in zijn hele betaalde carrière slechts een wedstrijd geen linksback heeft gespeeld. Volgens Henk was dit tegen ADO omdat hij toen de kale rechtsback Theo van der Burch moest afstoppen. Ook tegen Blauw Geel voetbalde Oosterwold op zijn vertrouwde stekkie. Na afloop was er nog een buffet met bier en gehaktballen en kon een ieder terugzien op een geslaagde middag. Hier en daar een pijntje hoort bij de leeftijd en we proosten op nog 100 jaar Blauw Geel.