Piet’s Big City – week 25 - ‘15

Of ik Kunst op Zondag wil presenteren. Voor de gedane moeite mag ik na afloop een schilderij uitzoeken. Van Gerriet Postma. De presentatie moet over Herman Brood gaan. Van hem worden namelijk schilderijen geëxposeerd in Galerie Muskee aan de Munnekeholm. Begint om half 3. Komt dat even goed uit. Van Herman weet ik zoveel. Werkte met hem in nachtclub De Koffer, ging met hem naar de bioscoop en schreef voor het boek Herman is alive! op pagina 25 mijn verhaal “De gehaktballen van Herman Brood”. Aan de muur hangt een tekening van mij die Herman met een blinddoek voor heeft gemaakt omdat hij precies wist hoe ik er uit zag. Piet volgens Brood staat er onder geschreven. En verdomd, het lijkt nog ook! In een plastic zakje zit zijn tekening, het boek, een krantenknipsel uit september 2007 over mijn verhaal en drie foto’s van Brood uit de zeventiger jaren toen Herman een bloedmooie man was. Een van de foto’s is gemaakt door de wereldberoemde fotograaf Anton Corbijn. De locatie is de hoek van de Battengang en de Steentilstraat, waar Herman in volle glorie tegen een muur poseert. Geweldige plaat van Anton. Toen dus al. Ik lees mijn verhaal over de gehaktballen voor. Dat Herman en ik samen werkten in nachtclub De Koffer in de Oosterstraat. Van 10 uur in de avond tot 4 uur in de nacht, woensdag tot 5 uur. Herman speelde op de piano, ik deed de disco en de bar. Voor gedane arbeid kreeg Brood vijftig gulden plus gratis drinken en twee gehaktballen. De gehaktballen waren erg populair bij de pianist. Vooral met veel ketchup en mosterd was het een heuse traktatie. Hoe later in de nacht, hoe smaakvoller de ballen. Het waren blikballen, die met zijn achttienen in een langwerpig blik waren geperst. Leegschudden in de pan, blik vullen met water, uitgieten over de gehaktballen en dan op het vuur. Niet alleen voor Herman waren de ballen een ware delicatesse, ook de bezoekers smulden er van. In de weekends waren de blikballen amper aan te slepen. Ook toen al had Herman last van honger en dorst en soms matste ik hem wel met een gehaktballetje extra. En juist dat derde balletje schiep een band tussen ons. Het wordt drukker en drukker in de galerie van Thim Muskee en het is mooi om te zien dat het een combinatie is van jong en oud. Herman Brood leeft ook onder de jeugd en dat is goed om te weten. Terwijl ik de mensen vertel over onze gezamenlijke bezoekjes aan bioscoop De Beurs gaan de hapjes en drankjes royaal rond. Voor een rijksdaalder zaten wij gebroederlijk naast elkaar op de voorste rij, ook wel loge nekkramp genoemd en we genoten met volle teugen van heel veel lekkere wijven op het doek. Tiroler meisjes was toentertijd ons beider favoriete film. Het is een meer dan geslaagde middag geweest en met een tevreden gevoel fiets ik huiswaarts.