Piet’s Big City week 36 ”15

piet's big city

Tot aan de dag van vandaag word ik bestookt door mensen die me vragen of ik misschien ook een stukje aan de opening van hun bedrijf kan wijden. En of de radio en televisie dan misschien ook even langs kunnen komen. Een jaartje of dertig al zijn dit de meest aan mij gestelde vragen. Ach Piet, we kennen elkaar al zo lang, jij regelt dat wel even voor mij. Tijden heb ik al niets meer van desbetreffende personen vernomen, maar als zij me nodig hebben weten ze mij moeiteloos te vinden. Een jaar of tien geleden alweer heb ik dergelijke verzoeken stilzwijgend naast mij neergelegd. Een simpele afspraak met mezelf. Niet meer op dit geneuzel van eigenbelang ingaan. Ja is vanaf nu nee. Assertiviteit komt met de jaren nietwaar en zelf ben ik hiervan het bewijs. Altijd weer trots als een pauw bij het afwimpelen van een bede voor dit of voor dat. Het heeft lang geduurd, maar het is me gelukt. Dan de gunfactor. Ook zoiets. Collega Wilfred zei een kwart eeuw geleden al tegen me dat mijn bekendheid in stad en ommeland tevens mijn grootste vijand zou zijn. In het begin wilde ik hier niet aan, maar Wilfred heeft gelijk gekregen. Het bewijst maar weer eens dat de presentator van Voetbal Inside al op heel jonge leeftijd een wijs man was. Op het einde van mijn journalistieke loopbaan was mijn gunfactor dan ook tot een minimum gedaald. Lange tijd heb ik dit als een last met me meegedragen, tot het moment dat ik zover was dat ik kon leven met de gedachte dat als ze mij niet vragen dan maar niet. Toen ik dan eindelijk zover was gaf me dat een enorm gevoel van opluchting. Teveel bekend zijn wekt bij veel mensen een gevoel van jaloezie op en daar is nu eenmaal niet tegen te vechten. Jaren geleden schreef ik dat jaloezie de grootste vijand van de mens is en dat is ook ten opzichte van mezelf helaas helemaal uitgekomen. Het blijft natuurlijk van de zotte dat ik vanwege die reden bepaalde dingen niet heb kunnen en mogen doen. Voorbeelden te over maar ik houd de eer wat dit betreft lekker voor mezelf. Het woord vriend heeft voor mij wel een heel andere betekenis gekregen. Ik herinner me nog een telefoontje van iemand waarvan ik dacht dat hij toch wel heel dicht bij me stond, die me stotterend probeerde uit te leggen waarom de keuze voor een presentatie niet op mij was gevallen. Hij verschool zich achter een tweetal personen die hij volgens hem niet kon passeren, maar het kwam er uiteindelijk wel op neer dat hij toch het liefste had dat ik op het podium zou staan. Maar ik snapte toch hopelijk wel dat hij in dit geval niet anders kon. Nee dus, zeker niet gezien de functie die hij bekleedt. Alleen hij bepaalt. Ook nu had het weer met gunnen te maken.

UIT DE KRANT