Piet’s Big City week 49”15

Soms ga ik op tournee. Dan ben ik zomaar in Drenthe. Laatst nog in Roden. In het prachtige theater De Winsinghhof. Samen met de zangeressen Leoni Jansen en Izaline Calister. En niet te vergeten de formidabele muzikanten Phaedra Kwant en Erik Rutjes. Op Phaedra werd ik spontaan verliefd. Zo goed is ze. Alle 147 stoelen van De Winsinghhof waren op die zaterdagavond bezet. En terecht, want de voorstelling Barricade staat als een huis. Barricade, de kracht van de protestsongs. Uiterst actueel, gezien de perikelen in Parijs en Brussel. En laat nou een dag voor het optreden in Roden ook nog eens de protestzanger Armand overlijden. Natuurlijk werd aan hem even aandacht geschonken. Herman van Loenhout, zoals Armand werkelijk heette, is 69 jaar geworden. Zijn grootste hit, Ben ik te min, werd door de dames ten gehore gebracht en op de terugweg naar huis bedacht ik mij dat dit nummer aanvankelijk de B-kant van de single was. De A-kant, En nou ik, was in 1965 verre van een succes. Maar toen na een tijd de deejays van Veronica de achterkant van het plaatje ging draaien, was het hek van de dam. Ben ik te min werd een grote hit en bepaalde in grote lijnen de carrière van Armand. De laatste tijd was de protestzanger weer volop in het nieuws. Samen met de Rotterdamse band The Kik nam Armand een album op en samen gingen zij op tournee door Nederland. Ze traden op bij De Wereld Draait Door en Armand was voor even weer hot. Een onvergetelijke uitspraak van de in Eindhoven wonende zanger is: “Neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet”. En aan een collega stuurde hij eind januari of misschien nog wel later een met de hand getekend nieuwjaarskaartje met de volgende wens: “Geen voornemens, want de mens is al goed”. Armand had wat mij betreft best 100 jaar mogen worden. Toen ik de volgende dag langs de Stadsschouwburg aan de Turfsingel fietste zag ik het prachtige bouwwerk rondom in de steigers staan. Gewoon tijdens het theaterseizoen volop in de verbouwing. Geen gezicht natuurlijk, maar het schijnt te moeten. Waarom niet wachten tot de zomerstop en dan full speed aan de slag? Verderop aan het Turfsingel op de hoek met de Bloemstraat zit het restaurant House of Spice en de kookstudio House of Cooking van René Braaksma en zijn vrouw Sharon Doelwijt, die prachtig jazz kan zingen. Sharon treedt regelmatig op, ook in haar eigen zaak. House of Spice heeft de naam veranderd in Sugar Shack, omdat het jarenlang verward werd met restaurant Spices aan de Westersingel. Mensen die gereserveerd hadden bij Spices kwamen op het afgesproken tijdstip bij René en Sharon binnenwandelen om te eten en ook andersom gebeurde dit regelmatig. Het was om gek van te worden, om de eigenaren van nu Sugar Check te citeren. Hopelijk is voor hen en ook voor Spices de naamsverandering het definitieve einde van een boel ellende.