Pim Lollinga
Eigenaar van Faunavisie
Wildcare Westernieland
‘Ik wil dolgraag eens met de hamer zwaaien. Om mensen wakker te schudden. Zieke, gewonde inheemse wilde dieren worden hier regelmatig naar toe gebracht. Door de mensen zelf, maar ook veelvuldig door de dierenambulances Zuidhorn en Groningen. De burgers die de dierenambulance inzetten hebben vaak geen idee hoe het verder verloopt met deze dieren. Onze opvang voor inheemse wilde dieren is eigenlijk volledig uit de hand gelopen. Het begon in 2002 met zo’n 50 tot 70 dieren per jaar en sinds de dierenambulances ons gevonden hebben zitten we al op gemiddeld ruim 2000 dieren per jaar. Deze dieren hebben dagelijks allemaal zorg nodig. Het gaat dan om onder andere eenden, hazen, vogels, reeën, reigers, eekhoorns, egels, enzovoort. Wat begon als een idealistisch plan groeide uit tot een bedrijf. Een bedrijf wat geen inkomen oplevert, maar alleen maar geld kost. Daarom probeer ik de omliggende gemeentes te overtuigen dat er een bijdrage voor nodig is. We kunnen namelijk niet meer terug. Zonet werd er nog een reetje binnengebracht, volledig uitgedroogd. Zo’n dier kan je niet aan zijn lot over laten. Mensen zeggen wel eens: het is de natuur, dan laat zo’n dier toch gewoon dood gaan. Dat doe je dus niet.
Als zo’n dier eenmaal hier is, verzorg je hem. Kijk, mensen denken vaak dat wij subsidie krijgen, maar dat is niet zo. We hebben weliswaar een paar donateurs, maar die dekken de kosten alles behalve. Ik wil benadrukken dat mensen de burgerplicht hebben deze dieren te helpen. En wanneer ze dat doen, komen ze hier terecht, in de veronderstelling dat het wel goed komt. En dat komt het. Maar dat gaat niet zo maar. Ik heb daarom een brief opgesteld voor de omliggende gemeenten, om zo duidelijk te maken dat er een financiële bijdrage nodig is. Ik ben namelijk van mening dat de meeste mensen hier best een paar euro voor over hebben. Met 1000 euro per gemeente zijn wij al blij. Momenteel kost het ons op jaarbasis zo’n 23.000 euro. Het is zelfs zo dat wij eerder de dieren eten geven dan onszelf.’