Maria’s Mooie Mensen – week 7
De twee maanden oud die mijn dochter alweer is voelen al als ‘veel te snel’, dus ik kan me voorstellen dat mijn broer en schoonzusje even moesten slikken toen hun prinses onlangs vier werd. Met haar vier jaar oud is onze Sari een echt portret. Een echt meisje, veelal gehuld in jurken of rokjes en gek van prinsessenspullen. Ik zie ons nog zitten, midden in de nacht in het ziekenhuis in Nijmegen. Misschien ietwat enthousiast sprongen mijn ouders, ik en manlief bij de eerste weeën van schoonzus in de auto, want ‘ach, ze zal er nu wel snel zijn’. Toen het telefoontje waar wij naar uitkeken op zich liet wachten, besloten we een omweg te nemen en zagen we nogal wat van de omgeving van Apeldoorn. We lieten ons niet uit het veld slaan, we waren immers al zo dichtbij en gingen om de geboorte alvast maar te vieren even lekker uit eten tussendoor. Uiteindelijk konden we ons ritje niet langer rekken en daar zaten we dan om 22.00 uur in een uitgestorven ziekenhuis. Mijn broer en schoonzus hadden we maar niet op de hoogte gesteld; we wilden ze ook niet lastig vallen op het moment suprème. Na twee uur wachten zwierven we uit verveling wat rond door de gangen toen we plots tegen mijn broer aanliepen, die ons resoluut naar huis stuurde. Thuis in bed, rond een uur of twee ‘s nachts, kregen we dan toch het bericht waar we op wachtten: Sari was er. Er volgden heel wat ritjes richting het zuiden, waar we vol verwondering in de donkere oogjes keken. We zagen haar veranderen van baby naar een klein mensje die bij tijden zittend op de bank haar ouders moeiteloos om haar vingers wond. En eerlijk waar, ook wij konden geen weerstand bieden. Nu is ze dus vier en zijn we allemaal nog altijd gek met haar. Zijzelf is het meest gek met haar oma, die ze dan ook trots meetroonde naar school. “Zeg”, werden de klasgenootjes meegedeeld, “dit is mijn oma ja, dus je moet wel even je best doen.” De wijze raad van mijn vader hoe ze met pestende jongetjes in de klas om moet gaan, werd al snel in de praktijk gebracht. “Mijn opa zegt dat als je niet op houdt, je uit het raam gehangen wordt”, ving de juf nog net op. Ja, ze mag dan vier zijn, ze houdt zich prima staande. En ze weet al goed wat er te koop is in de wereld. Trots is ze op haar nieuwe nichtje, want “die is van de televisie”. Dat de Olivia van televisie een varkentje is, dat vergeven we haar. En dat het haar niet altijd meevalt te delen, daar komen we ook wel overheen. Zo moet zelfs de kat het bij tijden ontgelden, als die haar knuffels in het vizier krijgt en ook kleine broer moet het niet in zijn hoofd halen ook maar richting haar barbies te kijken. Kritiek verwerken valt nog niet mee, toen manlief haar voor ‘kleine boef’ uitmaakte, kwamen de waterlanders spontaan tevoorschijn. ‘Dat is niet zo’, bracht mijn nichtje huilend uit. En eerlijk is eerlijk; dat ís ook niet zo. Afgelopen week kregen wij post voor Olivia. Kwam ons wel wat vreemd voor, wie stuurt er nou post naar een baby van negen weken? “Lieve Olivia, tot heel snel! Heel veel liefs van Sari”. Wie zou er dan niet smelten?