Maria’s Mooie Mensen – week 16 - 2015
Mijn rijleraar had altijd een voorliefde voor wielrennen. De beste man luisterde de hele dag naar alles rondom de Tour de France. Zelf kon ik dat geluid van rondom het wielrenspektakel missen als kiespijn. Terwijl ik probeerde vriendjes te worden met de koppeling, galmde door die auto het commentaar op de ronde van die dag of als ik pech had, het live-verslag. Het door de verslaggever zo geliefde ‘ennnnnnnnnnnnn hij is wég!’, werd door mijn rijleraar nogal eens nagebootst als ik moest inhalen: ‘ennnnnnnnnnn wég!’ verduidelijkte hij dan nog even. De snelle fietsers herinnerend die me als scholier zonder pardon aan de kant drukten als ze voorbij scheurden, besloot ik toen, dat wielrennen nooit mijn sport zou worden. In mijn eigen dorp zie ik mijn voornemen elk jaar weer bevestigd. Eén zondag lang trekt het volledige circus van een wielerronde door onze straat en dat is me nogal wat. Politiemotoren, nog meer politiemotoren, de renners, de volgauto’s, achtergebleven renners, nog veel meer auto’s, een bezemwagen en vaak nog eens politie. Leuk voor een rondje, maar na een hele dag is een niet-liefhebber als ik er wel klaar mee. Ik vergeet nooit weer hoe manlief en ik vorig jaar dachten leuk een rondje te gaan lopen met dochterlief. Als baby had zij een hekel aan de wandelwagen en was het lopen nogal een beproeving. Grappige buurmannen riepen dat ik het kind niet mocht knijpen en bezorgde buurvrouwen vroegen of ze anders wel zoet was, terwijl zij mijn hele wandelronde soms bleef huilen. Maar goed, die bewuste zondag vorig jaar leek het eens goed te gaan. Totdat we net voor we het bos in konden, werden geconfronteerd met het hele wielercircus. Politiemotoren, nog meer politiemotoren, enzovoort, enzovoort. Dit alles gepaard met het nodige lawaai en onrust. Het slapende engeltje in de wagen veranderde weer in een verdrietig monstertje. Leuk hoor, die wielrenners. Voor de Streekkrant kan ik gelukkig beschikken over iemand die helemaal thuis is in de wereld van de wielersport. Wat ik van hem meekrijg van zijn directe contact met wielrenner Bauke Mollema heeft me wat milder gestemd. Het feit alleen al dat het nog altijd mogelijk is direct contact te hebben met deze wielrenner die meedoet in de wereldtop zegt wel genoeg wat een ontzettend aardige jongen het is. Hoewel mijn beeld wat bijdraait, leek het me beter dat deze wielrenspecialist afgelopen week verslag deed van de Energiewachttoer. Toen een collega lachend op de zaak terugkwam en vertelde dat het wel de Tour de France leek, concludeerde ik dat ik de juiste keus had gemaakt. Tot ik het enthousiaste verslag las en de foto’s terugzag. Het zag er toch wel uit als een happening om even bij te zijn. Toen ik op twitter ook nog eens zag hoe het college van Zuidhorn in een volgauto meescheurde, heb ik een verrassend besluit genomen. Misschien moet ik deze sport toch maar eens een kans geven. Ik denk wel dat ik de Tour die er weer aan komt, nog maar wel even mijd. Helemaal als ik aan het autorijden ben.