Wel of niet ready voor die middelbare school?

Kleine meisjes worden maar groter en groter. Afgelopen week gingen we ons voorbereiden op een nieuwe stap: de middelbare school. Hoewel oudste dochterlief nog maar in groep 7 zit, is ze oh zo ready. Aan het begin van dit schooljaar ging ze vol interesse langs de websites van de scholen en ging ze steeds vaker zuchtend en klagend naar de basisschool. Zelf ben ik er wel aan gewend dat deze dame altijd vlot door het leven gaat, maar die stap naar een volgende school voelt wel als een dingetje. Het leek ons in elk geval nuttig de open dagen alvast te benutten om eens sfeer te proeven. De school het meest dichtbij staat voor haar duidelijk op het ‘daar wil ik niet heen’-lijstje, dus dat betekent dat ze sowieso zal gaan reizen. Voor een dame die niet heel gek is op fietsen, zal het even doorbijten worden om straks dagelijks 30 tot 45 minuten op een stalen ros te zitten. De grote vraag is of ze naar de stad gaat fietsen of dat we toch voor de school in een dorp kiezen. Samen met een vriendje gingen we beide eens goed vergelijken. Hoewel ze zichzelf dus ‘oh zo ready’ voelt, bleek zelfs de middelbare school in een naastgelegen dorp toch een stukje groter dan verwacht. Met een plattegrond in de hand probeerde ze een weg te vinden langs de lokalen en hardop vroeg ze zich af of ze ook een plattegrond kreeg als ze hier op school zou zitten. ‘Ik denk niet dat je daar nog mee rond wil lopen’, lachte ik. Het duo zocht alvast een kluisje uit – ‘die paarse graag’ – en sleepte ons moeders mee een wiskundeles in. Na het eigen maken van de stelling van Pythagaros besloten deze twee bollebozen dat ze eenmaal weer terug in groep 7 hun meester zouden verzoeken ook met kwadraten aan de slag te gaan. We werden verleid met bingo, speurtochten en puzzelprijzen en wonderlijk genoeg stonden het duo wat niet heel gek op gym is, er toch op ook de gymzaal te bekijken. Een vriendinnetje vroeg zich af waar het schoolplein toch was, want op dit kleine stukje voor de school konden ze toch geen tikkertje doen? In de stad leken ze een dag later helemaal te verzuipen. We belandden in een schoolgebouw met vier verdiepingen, enorm veel hetzelfde lijkende gangen en trappenhuizen en een heuse eigen brugklasserskantine – zo’n beetje weggestopt in de kelder. Het schoolkoor had de volledige aandacht van dochterlief en dit overduidelijke beta-duo moest en zou weer langs wiskunde en scheikunde. Opnieuw werden we verleid met een prijsvraag en moest er een speurtocht afgelegd worden. Eenmaal in de mediatheek werd er ook nog even tikkertje gespeeld. Hoezo oh zo ready voor het grote leven? Eén school verder werden vooral wij moeders wat recalcitrant. Dit keer werden de kids bezig gehouden met allerlei creatieve opdrachten waarvoor wij geen enkel geduld hadden. Daarna trapten we ook nog eens in de bingo-val. Dit keer een wiskundevariant. Het duo weer blij, wij moeders iets minder. In het biologielokaal hadden zij de tijd van hun leven met een skelet en een weerdiertje onder een microscoop. Toch wel een beetje ready dus. Wij maakten de balans op: geen idee nog waar we goed aan doen. Wij zijn sowieso nog niet ready.