“Het wordt tijd dat FC Groningen een vrouwenteam gaat opstarten”
Voetbalster Vesna Veltrop vindt plezier terug bij ADO Den Haag Vrouwen
DEN HAAG/ZUIDHORN - Voetballen bij Ajax. Dat was de grote droom die de inmiddels twintigjarige Vesna Veltrop had. Twee jaar geleden kreeg ze de kans. Het grote Ajax bood Vesna een heuse overeenkomst aan. Haar sterke spel bij de vertegenwoordigde jeugdelftallen zoals Oranje, bleven in Amsterdam niet onopgemerkt. En zo verliet de toen achttienjarige Vesna Zuidhorn, liet haar trotse ouders achter en zette koers naar Amsterdam. Haar droom achterna.
Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en is er veel gebeurd. De in Noordhorn geboren topsportster heeft het Amsterdamse rood-wit ingeruild voor het groen-geel van de stad achter de Duinen. In Amsterdam lukte het niet om door te breken als basisspeelster. Afgelopen zomer maakte Vesna, die mooie maar ook moeilijke tijden meemaakte bij Ajax, de overstap naar ADO Den Haag in de hoop daar aan meer speeltijd te komen. Van een in duigen gevallen droom wil ze niets weten: “Het was mijn droom om bij Ajax te voetballen. Dat is gelukt! Daar ben ik trots op. Het zat niet allemaal mee en ik moest het opnemen tegen internationals en ervaren speelsters. Dat is op zich al moeilijk, daarnaast heb ik best veel blessures gehad. Al met al kreeg ik weinig speeltijd, wat ik begreep, maar zicht op verandering was er niet. Dus ben ik nu heel bij met de kans bij ADO Den Haag. Daar krijg ik veel meer speeltijd, voel ik vertrouwen en voetbal ik nog steeds in de top 5 van ons land. Het lastigste aan mijn vertrek bij Ajax is het gemis van mijn teamgenootjes. Met hen had ik het ontzettend naar mijn zin, vooral mijn goede vriendin Liza van der Most mis ik. Zij woonde ook naast me”.
Vanuit Zuidhorn naar de grote stad verhuizen en dan op de bank belanden en met blessures te maken krijgen. Bij Vesna sloeg de eenzaamheid soms toe, maar ze voelde zich enorm gesteund door de hechte groep meiden en dat deed haar goed. Zelfs de ‘grote meiden’ Daphne Koster, Anouk Hoogendijk en Petra Hogewoning toonden veel begrip en waardering. “Zij waren echt een grote steun voor me en hadden precies door wanneer ik er doorheen zat. Daphne Koster zei ooit eens dat ze zoveel respect had voor de manier waarop ik het voetbal en de tegenslagen benaderde. Dat zal ik nooit vergeten. En met Anouk Hoogendijk heb ik nog steeds heel veel contact. En als ik echt eens verdrietig was, belde ik mijn ouders”. Hoewel er dus tegenslagen waren, is de glimlach er nog altijd en is tijd vooral de grootste vijand geweest om echt te kunnen slagen in Amsterdam. “Ik wilde zelf achteraf gezien te snel. Mijn doelstelling was al in het eerste jaar een basisplaats te veroveren, maar in zo’n sterk team met zoveel speelsters voor mijn positie gaat dat niet zomaar. Ik was er mentaal ook nog niet klaar voor. Er komt in eens zoveel meer druk bij kijken. Vertrouwen is voor mij zo belangrijk, dat miste ik en daardoor ging ik nog minder spelen. Maar goed, dat ligt achter me. Ik zit nu in het ADOhuis”, zoals de spelers het onderkomen van ADO liefkozend noemen. De keiharde Amsterdamse mentaliteit is ingeruild voor iets meer gemoedelijkheid. Het doet de voetbalster, die ook nog eens studeert en een druk leven leidt goed: “Ik heb echt weer plezier. Ze zijn hier blij met me en met mijn keuze om hier mijn loopbaan voort te zetten. De keuze voor ADO Den Haag was makkelijk. Ik had ook al met deze club gesproken voordat ik voor Ajax koos. Toen voelde dat al fijn. Nu belden ze weer. Het idee dat mensen je er graag bij willen hebben geeft mij vertrouwen en ik voel me er thuis”. Het vrouwenvoetbal wil maar niet van de grond komen. Wat is dat toch? “Het nationale team moet gaan presteren zodat het Nederland op de vrouwenvoetbalkaart zet en we hier ook meer speelsters uit het buitenland krijgen. Wanneer het niveau omhoog gaat zullen er meer sponsoren komen en kunnen we gaan bouwen. Zolang dat niet gebeurt is het vechten tegen windmolens”. En dan met een ondeugende lach: “Het wordt tijd dat FC Groningen eens met een vrouwenteam komt. Utrecht is failliet en het zou mooi zijn als Groningen het vrouwenvoetbal een kans zou geven. Tien jaar geleden heb ik eens een clinic gehad van FC Groningen voetballers. Er was er maar één die goed kon voetballen, zeiden ze na afloop. En dat was ik, haha. Ze weten dus dat meiden kunnen voetballen! En ik blijf natuurlijk altijd een Groninger…”.
