Zuidhornse voetbalster Mariël Miedema blinkt uit in hoofdklasse
Sport
Bikkelen in Frieze Driezum
ZUIDHORN - Vraag aan Mariël Miedema wat er nodig is om een voetbalwedstrijd te winnen en ze zal het hebben over de absolute wil om te winnen. De 22-jarige Zuidhornse is voetbal, ademt voetbal en wordt blij van voetbal. Dat is de rode draad tijdens het gesprek. Haar ogen beginnen te stralen als ze het heeft over haar goals als centrale verdediger en de kans op promotie. De lach die even snel verdwijnt als het blijkt dat de wedstrijd voor komende zaterdag afgelast gaat worden.
Al vroeg in de jeugd bij VV Zuidhorn werd duidelijk dat Mariël gezegend was met meer dan gemiddeld talent. Ook tussen de jongens blonk ze uit en zo stond ze als 16-jarige al haar ‘mannetje’ midden tussen alle puberende jongens. Het eenzame bestaan was een prijs die de verdediger alias middenvelder er graag voor over had. Je moet ervan houden, nooit met teamgenootjes in de kleedkamer, en soms zelfs weggestopt in een ballenhok om te verkleden. En dat deed Mariël die uit een gezin met kwalitatief hoogwaardige sportieve genen komt. Grote zus Dienke speelt op hoog niveau volleybal. Vader Miedema, beter bekend als Derk, was jarenlang een atletische doelman, maar is nooit betrapt op enige ambitie. Het fanatisme zal van moeder Femke komen. En zonder vader Derk te kort te doen, wellicht ook het talent. Want moeders was naast fanatiek ook behoorlijk handig met een volleybal. Wat dan weliswaar geen voetbal is. Hoe dan ook, de ouders hebben sportieve maar ook getalenteerde kinderen.
Inmiddels is Mariël, die de studie Sport en Bewegen in Groningen volgt, al jaren weg bij VV Zuidhorn en vertoond haar kunsten bij VIOD in het Friese Driezum in de hoofdklasse. Wat haar kunsten zijn? Duelkracht, goed overzicht, ziet snel de juiste oplossing en kan deze vaak ook nog uitvoeren. En een schot waar menig jongen jaloers op zou zijn. Als het nodig is, een extra spits om iets te forceren. Haar stijl heeft iets weg van die van Virgil van Dijk. Als Mariël aan de bal is heb je het idee dat het wel goed komt. Twee keer in de week rijdt ze naar het kleine Friese plaatsje waar ze bikkelt op natuurgras. Want in Driezum willen ze vooralsnog niets van kunstgras weten. In de A-jeugd eindigde de carrière bij Zuidhorn. “Ik speelde als enige meid en Sikkema was mijn trainer. Ik stond altijd een helft wissel en daar baalde ik natuurlijk van. Het plezier ging toen wel een beetje weg en ook voor mijn zelfvertrouwen was dat niet echt fijn. Dus vertrok ik naar Lygurgus uit Groningen. “ Inmiddels maakt Mariël dan ook furore in de zaal bij Roden en dat blijft niet onopgemerkt. Ze wordt benaderd om eens bij de hoofdklasser Driezum te komen trainen. Een inschuivende verdediger die bovendien ook nog kan scoren. Dat bevalt de Friezen wel en de keuze is dan ook snel gemaakt. “In de zaal ging het heel lekker en toen ik deze kans kreeg, heb ik die aangepakt. De overgang was best groot. Alles gaat zoveel sneller. Er wordt veel meer van je gevraagd. Daar had ik het vooral in het begin best lastig mee.” Maar de sportvrouw laat zich niet gek maken. Traint hard, laat zich zien op de trainingen en in wedstrijden en verovert een basisplaats. Alleen vanwege een blessure belandt ze nog eens op de bank. Maar ook dat is van korte duur en de naam Miedema staat al snel gewoon weer op het wedstrijdformulier. De Friese formatie heeft met de verdediger ook een aanvallend wapen. Dit jaar beslistte ze nog een beladen wedstrijd: “We stonden met 0-0 gelijk en het was nog maar kort te spelen. We moesten winnen om bovenin mee te kunnen blijven doen en ik werd de laatste 15 minuten naar voren gestuurd als extra spits. Vlak voor tijd maak ik de enige goal en we winnen de wedstrijd. Dat is echt een super gevoel!”
De zaal heeft inmiddels plaats gemaakt voor de beach en Mariël speelde vorig jaar zelfs de Champions League in Portugal. Daarbij denkt ze na over toch nog weer eens een terugkeer in de zaal. “Het punt is dat ik alles mooi vind maar het is gewoon niet allemaal te combineren. Ik heb een paar jaren vijf keer in de week getraind en dan nog wedstrijden, studie en een deeltijd-baantje. Best veel allemaal,” grijnst de stoere, maar vooral vrouwelijke verdediger. “Eerst maar eens proberen te promoveren met mijn team. Dat heeft nu prioriteit.”
En wanneer ze weer eens onderweg is naar verre uitwedstrijd en langs het Abe Lenstra stadion rijdt, begint haar hart toch net iets sneller te kloppen en droomt ze heel stiekem over dat blauw-wit gestreepte shirt met die prachtige pompeblêden…
ZUIDHORN - Vraag aan Mariël Miedema wat er nodig is om een voetbalwedstrijd te winnen en ze zal het hebben over de absolute wil om te winnen. De 22-jarige Zuidhornse is voetbal, ademt voetbal en wordt blij van voetbal. Dat is de rode draad tijdens het gesprek. Haar ogen beginnen te stralen als ze het heeft over haar goals als centrale verdediger en de kans op promotie. De lach die even snel verdwijnt als het blijkt dat de wedstrijd voor komende zaterdag afgelast gaat worden.
Al vroeg in de jeugd bij VV Zuidhorn werd duidelijk dat Mariël gezegend was met meer dan gemiddeld talent. Ook tussen de jongens blonk ze uit en zo stond ze als 16-jarige al haar ‘mannetje’ midden tussen alle puberende jongens. Het eenzame bestaan was een prijs die de verdediger alias middenvelder er graag voor over had. Je moet ervan houden, nooit met teamgenootjes in de kleedkamer, en soms zelfs weggestopt in een ballenhok om te verkleden. En dat deed Mariël die uit een gezin met kwalitatief hoogwaardige sportieve genen komt. Grote zus Dienke speelt op hoog niveau volleybal. Vader Miedema, beter bekend als Derk, was jarenlang een atletische doelman, maar is nooit betrapt op enige ambitie. Het fanatisme zal van moeder Femke komen. En zonder vader Derk te kort te doen, wellicht ook het talent. Want moeders was naast fanatiek ook behoorlijk handig met een volleybal. Wat dan weliswaar geen voetbal is. Hoe dan ook, de ouders hebben sportieve maar ook getalenteerde kinderen.
Inmiddels is Mariël, die de studie Sport en Bewegen in Groningen volgt, al jaren weg bij VV Zuidhorn en vertoond haar kunsten bij VIOD in het Friese Driezum in de hoofdklasse. Wat haar kunsten zijn? Duelkracht, goed overzicht, ziet snel de juiste oplossing en kan deze vaak ook nog uitvoeren. En een schot waar menig jongen jaloers op zou zijn. Als het nodig is, een extra spits om iets te forceren. Haar stijl heeft iets weg van die van Virgil van Dijk. Als Mariël aan de bal is heb je het idee dat het wel goed komt. Twee keer in de week rijdt ze naar het kleine Friese plaatsje waar ze bikkelt op natuurgras. Want in Driezum willen ze vooralsnog niets van kunstgras weten. In de A-jeugd eindigde de carrière bij Zuidhorn. “Ik speelde als enige meid en Sikkema was mijn trainer. Ik stond altijd een helft wissel en daar baalde ik natuurlijk van. Het plezier ging toen wel een beetje weg en ook voor mijn zelfvertrouwen was dat niet echt fijn. Dus vertrok ik naar Lygurgus uit Groningen. “ Inmiddels maakt Mariël dan ook furore in de zaal bij Roden en dat blijft niet onopgemerkt. Ze wordt benaderd om eens bij de hoofdklasser Driezum te komen trainen. Een inschuivende verdediger die bovendien ook nog kan scoren. Dat bevalt de Friezen wel en de keuze is dan ook snel gemaakt. “In de zaal ging het heel lekker en toen ik deze kans kreeg, heb ik die aangepakt. De overgang was best groot. Alles gaat zoveel sneller. Er wordt veel meer van je gevraagd. Daar had ik het vooral in het begin best lastig mee.” Maar de sportvrouw laat zich niet gek maken. Traint hard, laat zich zien op de trainingen en in wedstrijden en verovert een basisplaats. Alleen vanwege een blessure belandt ze nog eens op de bank. Maar ook dat is van korte duur en de naam Miedema staat al snel gewoon weer op het wedstrijdformulier. De Friese formatie heeft met de verdediger ook een aanvallend wapen. Dit jaar beslistte ze nog een beladen wedstrijd: “We stonden met 0-0 gelijk en het was nog maar kort te spelen. We moesten winnen om bovenin mee te kunnen blijven doen en ik werd de laatste 15 minuten naar voren gestuurd als extra spits. Vlak voor tijd maak ik de enige goal en we winnen de wedstrijd. Dat is echt een super gevoel!”
De zaal heeft inmiddels plaats gemaakt voor de beach en Mariël speelde vorig jaar zelfs de Champions League in Portugal. Daarbij denkt ze na over toch nog weer eens een terugkeer in de zaal. “Het punt is dat ik alles mooi vind maar het is gewoon niet allemaal te combineren. Ik heb een paar jaren vijf keer in de week getraind en dan nog wedstrijden, studie en een deeltijd-baantje. Best veel allemaal,” grijnst de stoere, maar vooral vrouwelijke verdediger. “Eerst maar eens proberen te promoveren met mijn team. Dat heeft nu prioriteit.”
En wanneer ze weer eens onderweg is naar verre uitwedstrijd en langs het Abe Lenstra stadion rijdt, begint haar hart toch net iets sneller te kloppen en droomt ze heel stiekem over dat blauw-wit gestreepte shirt met die prachtige pompeblêden…
