Syrische familie Alhamwi dankbaar voor alle aardige mensen
voorpagina groningen
“Onze grootste droom zal waarschijnlijk onvervuld blijven”
ZUIDHORN - Een gezellig klein hoekhuisje in Zuidhorn. De deur zwaait open en een grote man staat in de deuropening. Het is de 40 jarige Hasan Alhamwi. Sinds augustus 2015 is deze uit Syrië gevluchte man inwoner van ons land. We willen graag weten hoe het met hem is. En met zijn gezin waar hij inmiddels ruim een jaar mee is herenigd. Want je huis, vrienden en familie en eerst zelfs de vrouw en kind achterlaten, dat doet niemand voor de lol. Dat blijkt ook wel tijdens het verhaal. Hier zit geen verbitterd gezin. Maar dankbare mensen voor alle gastvrijheid en vriendschappen die ons land en met name de inwoners van Zuidhorn hun bieden. Die een totaal nieuw leven aan het opbouwen zijn en dat doen met een flinke kras op hun ziel. Daar laten ze zich echter niet door leiden.
Het huis is gezellig ingericht en op de lage tafel staat een bijzonder kopje thee met allerlei drijvende dingetjes er in. Ik word voorzien van een kopje Arabische koffie. Niet goed voor mensen met slaapproblemen, want het is zo sterk dat ik me afvraag of ik komende nacht aan slapen toekom terwijl het nog maar middag is.
De vrouw van Hasan, de acht jaar jongere Muna Ismael zit op de bank. Met een enorme buik. “Eind november,” lacht ze terwijl ze haar hand beschermend op haar buik legt. “Dan wordt Tim geboren.” Een jongetje dus. Hij wordt het broertje van de 5 jarige Elena. Een schattig meisje dat met zachte ogen de wereld in kijkt en zo aan de slag zou kunnen gaan als tolk. Eind november dus gezinsuitbreiding. Tenminste, als alles goed gaat want dat dit geen vanzelfsprekendheid is, heeft het gezin ruim een jaar geleden ondervonden toen Muna een miskraam kreeg. “Het echtpaar kijkt verdrietig maar zijn open over dit pijnlijke onderwerp. “Dat was een hele zware tijd. Vooral mijn vrouw was echt depressief in die tijd. Dan missen we onze familie heel erg.”
Ze spreken beide al heel behoorlijk de Nederlandse taal en beseffen dan dit heel belangrijk is om zich hier thuis te gaan voelen en in te burgeren. En zich thuis voelen dat doen ze hier in Zuidhorn. Na omzwervingen in Ter Apel, Veenhuizen, Lutteglgeest, Doetichem en Onnen heeft het gezin nu eindelijk een thuis en is er rust. Al is het opbouwen van een nieuw leven lastig. Maar ze zijn vastbesloten om hier te slagen. “De mensen hier maken dat we ons hier prettig voelen. Het eerste wat me opviel in Nederland was dat de mensen een vredige blik in hun ogen hebben. Vaak lachen. Dat is fijn omdat we uit niet zo’n makkelijke situatie komen. Ik heb de vlucht uit Syrië alleen gemaakt en acht maanden zonder mijn vrouw en kind geleefd. Dat was zwaar. Maar gelukkig konden ze uiteindelijk hier komen. Die dag was echt een groot feest! Na zo veel angst en onzekerheid mijn vrouw en kind weer zien was echt niet te beschrijven mooi! De buurt heeft ons huis toen versiert met ballonnen. Echt geweldig. We voelden ons zo welkom.” Ze ervaren het als een zegen, de warme mensen om hun heen. Alle vrijwilligers van vluchtelingenwerk en de buren. “We zien ze als broers en zussen.”
Familie. Een gevoelig punt. Ze missen ze enorm. “Wij zijn hier nu veilig. Wij hebben de kans gehad te vluchten. De meeste van onze vrienden en familie zijn nog in Syrië. En wonen in een gebied waar dagelijks raketten neerkomen. De onzekerheid over hun lot is martelend. “En juist met die nare gevoelens loopt de familie tegen wat hun het grootste cultuurverschil tussen Nederland en Syrië noemen. “Bij ons kom je na werktijd allemaal samen. De avonden en weekend brengen we met familie en vrienden door. Dat sociale vinden we heel gewoon maar ook heel fijn. Hier is dat anders. Gaan mensen meer hun eigen gang. Dat blijft lastig aan te wennen. Onze deur staat altijd open en we vinden bezoek heel erg leuk.” En de winters,” lacht moeder Muna, die in haar thuisland wiskunde docent is. ‘Die duren hier zo lang en zijn zo koud. Maar we hebben wel voor het eerst echt sneeuw gezien, dat was echt heel leuk!”
Hun droom is dat ze beide weer kunnen gaan werken straks. vader Hasan die ingenieur is hoopt nog een master te kunnen halen op de universiteit en daarna een goede baan te vinden om zo voor zijn gezin te zorgen en gewoon een ‘normaal’ leven leiden. ‘Maar’ knikt moeder Muna met grote terneergeslagen ogen.” Eigenlijk hebben we een nog grotere droom, maar die zal waarschijnlijk nooit in vervulling gaan. Herenigd te worden met alle mensen waar we zo van houden.”
ZUIDHORN - Een gezellig klein hoekhuisje in Zuidhorn. De deur zwaait open en een grote man staat in de deuropening. Het is de 40 jarige Hasan Alhamwi. Sinds augustus 2015 is deze uit Syrië gevluchte man inwoner van ons land. We willen graag weten hoe het met hem is. En met zijn gezin waar hij inmiddels ruim een jaar mee is herenigd. Want je huis, vrienden en familie en eerst zelfs de vrouw en kind achterlaten, dat doet niemand voor de lol. Dat blijkt ook wel tijdens het verhaal. Hier zit geen verbitterd gezin. Maar dankbare mensen voor alle gastvrijheid en vriendschappen die ons land en met name de inwoners van Zuidhorn hun bieden. Die een totaal nieuw leven aan het opbouwen zijn en dat doen met een flinke kras op hun ziel. Daar laten ze zich echter niet door leiden.
Het huis is gezellig ingericht en op de lage tafel staat een bijzonder kopje thee met allerlei drijvende dingetjes er in. Ik word voorzien van een kopje Arabische koffie. Niet goed voor mensen met slaapproblemen, want het is zo sterk dat ik me afvraag of ik komende nacht aan slapen toekom terwijl het nog maar middag is.
De vrouw van Hasan, de acht jaar jongere Muna Ismael zit op de bank. Met een enorme buik. “Eind november,” lacht ze terwijl ze haar hand beschermend op haar buik legt. “Dan wordt Tim geboren.” Een jongetje dus. Hij wordt het broertje van de 5 jarige Elena. Een schattig meisje dat met zachte ogen de wereld in kijkt en zo aan de slag zou kunnen gaan als tolk. Eind november dus gezinsuitbreiding. Tenminste, als alles goed gaat want dat dit geen vanzelfsprekendheid is, heeft het gezin ruim een jaar geleden ondervonden toen Muna een miskraam kreeg. “Het echtpaar kijkt verdrietig maar zijn open over dit pijnlijke onderwerp. “Dat was een hele zware tijd. Vooral mijn vrouw was echt depressief in die tijd. Dan missen we onze familie heel erg.”
Ze spreken beide al heel behoorlijk de Nederlandse taal en beseffen dan dit heel belangrijk is om zich hier thuis te gaan voelen en in te burgeren. En zich thuis voelen dat doen ze hier in Zuidhorn. Na omzwervingen in Ter Apel, Veenhuizen, Lutteglgeest, Doetichem en Onnen heeft het gezin nu eindelijk een thuis en is er rust. Al is het opbouwen van een nieuw leven lastig. Maar ze zijn vastbesloten om hier te slagen. “De mensen hier maken dat we ons hier prettig voelen. Het eerste wat me opviel in Nederland was dat de mensen een vredige blik in hun ogen hebben. Vaak lachen. Dat is fijn omdat we uit niet zo’n makkelijke situatie komen. Ik heb de vlucht uit Syrië alleen gemaakt en acht maanden zonder mijn vrouw en kind geleefd. Dat was zwaar. Maar gelukkig konden ze uiteindelijk hier komen. Die dag was echt een groot feest! Na zo veel angst en onzekerheid mijn vrouw en kind weer zien was echt niet te beschrijven mooi! De buurt heeft ons huis toen versiert met ballonnen. Echt geweldig. We voelden ons zo welkom.” Ze ervaren het als een zegen, de warme mensen om hun heen. Alle vrijwilligers van vluchtelingenwerk en de buren. “We zien ze als broers en zussen.”
Familie. Een gevoelig punt. Ze missen ze enorm. “Wij zijn hier nu veilig. Wij hebben de kans gehad te vluchten. De meeste van onze vrienden en familie zijn nog in Syrië. En wonen in een gebied waar dagelijks raketten neerkomen. De onzekerheid over hun lot is martelend. “En juist met die nare gevoelens loopt de familie tegen wat hun het grootste cultuurverschil tussen Nederland en Syrië noemen. “Bij ons kom je na werktijd allemaal samen. De avonden en weekend brengen we met familie en vrienden door. Dat sociale vinden we heel gewoon maar ook heel fijn. Hier is dat anders. Gaan mensen meer hun eigen gang. Dat blijft lastig aan te wennen. Onze deur staat altijd open en we vinden bezoek heel erg leuk.” En de winters,” lacht moeder Muna, die in haar thuisland wiskunde docent is. ‘Die duren hier zo lang en zijn zo koud. Maar we hebben wel voor het eerst echt sneeuw gezien, dat was echt heel leuk!”
Hun droom is dat ze beide weer kunnen gaan werken straks. vader Hasan die ingenieur is hoopt nog een master te kunnen halen op de universiteit en daarna een goede baan te vinden om zo voor zijn gezin te zorgen en gewoon een ‘normaal’ leven leiden. ‘Maar’ knikt moeder Muna met grote terneergeslagen ogen.” Eigenlijk hebben we een nog grotere droom, maar die zal waarschijnlijk nooit in vervulling gaan. Herenigd te worden met alle mensen waar we zo van houden.”
