Thea Hoekstra, penningmeester van stichting Help de ouderen in Armenië.
De Vrouw met de Hamer
‘Onze stichting bestaat vanaf 2009. Voor we een stichting waren hielpen we ook al ouderen in Armenië. Dat begon toen mijn man en ik ooit twee Armeense kinderen in huis haalden voor een vakantieperiode van vier weken. We leerden die kinderen goed kennen en wilden ook graag zien waar en hoe ze leefden in hun thuisland. We reisden met een groep andere gastgezinnen naar Armenië. Onderweg kreeg de taxi die ons vervoerde een lekke band. We stonden op hulp te wachten en werden aangesproken door een blinde vrouw en haar broer. Deze mensen wezen ons erop dat niet alleen kinderen het zwaar hebben in Armenië, maar ook de ouderen. Ze lieten ons hun woning zien; die was letterlijk niets meer dan een container. Echt schokkend. Het was er zo koud en vochtig, dat er schimmel in stond. Het bleek dat veel meer ouderen zo wonen.
In 1988 was er een bijzonder zware aardbeving in Armenië, die een groot deel van het land verwoestte. Honderden dorpen werden totaal vernietigd, net als veel fabrieken. Daardoor steeg de werkloosheid ontzettend. Om mensen te huisvesten werden containers geplaatst. Daar wonen veel mensen dus nog steeds in. En als je weet dat het daar in de winter flink kan vriezen, dan weet je ook dat dat heel zwaar is.
Met die ontmoeting bij de taxi begon het. We besloten geld in te gaan zamelen om deze mensen te helpen de ergste wintermaanden door te komen. Ook zamelen we oud ijzer in, wat een mooi deel van de fondsen oplevert. We hebben hele goede contactpersonen in Armenië. Via hen zorgen we ervoor dat de mensen geholpen worden. Daarbij moet je denken aan het brengen en kappen van hout, het betalen van de elektriciteitsrekening, voedselpakketten, medicijnen, kleding en schoonmaakmiddelen. Deze worden in het land zelf ingekocht. Daarmee help je ook weer andere mensen ter plaatse. Onze contactpersonen zorgen voor de distributie van de spullen. Om het jaar gaan we zelf naar Armenië om de mensen die we helpen te zien, want ze zitten in ons hart. Het zijn inmiddels 33 ouderen. Ze zijn zo blij met de hulp. Het gevoel dat er mensen zijn die aan hen denken maakt dat ze zich minder eenzaam en vergeten voelen.’