Tineke Popma schildert realistischer dan een foto
“Schilderen is een reis”
BUITENPOST – In het knusse boerderijtje in de Lêste Stuver bij Buitenpost waar Tineke Popma woont, is een kamertje achterin het huis ingericht als atelier. Een groot portret van een mooi, blond meisje staat op een schildersezel in het midden. Stapels schilderijen staan tegen de muur. Een ander, groter portret van haar moeder staat aan de andere kant van het kamertje. “Ik ben bezig met schilderijen uitzoeken voor de expositie”, lacht ze.
De expositie die ze bedoelt zal 28, 29, en 30 december plaatsvinden in molen ‘Windlust ’in Burum, waar een groot aantal kunstenaars uit de regio gaan exposeren met meer dan 80 schilderijen. Zelf raakte ze ruim drieënhalf jaar geleden betrokken bij het reilen en zeilen van de molen, vertelt ze. “Ik zag vanuit huis een grote, oranje gloed. Ik dacht toen nog bij mezelf: ‘wat zou er nou weer in brand staan?’, want Paasvuren doen ze in Burum niet. Later kwam ik erachter dat de molen in brand stond. Dat deed mij veel verdriet, want ik reed er elke dag langs. De horizon klopt niet meer. Ik heb dit verdriet verwerkt in een schilderij, die ‘Vreemd paasvuur in Burum’ heet en deze heb ik geschonken aan de Stichting Erfgoed Kollumerland. Het is verkocht voor de herbouw van de molen.” Popma is zo begaan met de molen, dat ze bij verschillende vergaderingen is geweest betreffende de heropbouw. Ze is zelfs begonnen met een opleiding tot molenaar, waar ze volgend jaar examen voor hoopt te doen. De molen is inmiddels weer volledig opgebouwd en dankzij Popma haar inspanningen voor de molen mag zij daar nu exposeren.
De fascinatie voor molens is voor Popma niet vreemd. Ze is geboren in Amerika en op haar 11e verhuisd naar Nederland. “Ik bereidde mij voor op Nederland met een soort sprookjesboek”, lacht ze. “Daar stonden klompen, tulpen en molens in. Eenmaal op Schiphol viel het zo erg tegen! Niemand liep op klompen. Maar toen we richting Friesland reden, zag ik de ene molen na de ander. Ik riep de hele weg ‘Windmill, windmill!’, tot vervelens toe. En dat is een van mijn eerste herinneringen aan Nederland.”
De kunstenares heeft haar hele leven al getekend, maar is pas op latere leeftijd gaan schilderen. “Ik ben een tijd erg ziek geweest”, vertelt ze serieus. “Een van mijn wensen was toen om te gaan schilderen met olieverf. Ik ben bij een schilderclubje gegaan, maar daar schilderden ze alleen aquarellen. Toen ben ik in de leer gegaan bij Jan Kooistra uit Dokkum en mijn werk ging met sprongen vooruit. Schilderen is een reis, zeg ik altijd. Mijn ene schilderij is beter dan de vorige. Je moet toch kritisch blijven kijken, en de verbeterpunten die ik meeneem uit een schilderij pas ik dan toe op een nieuw schilderij wat ik ga maken.”
Een schilderij vindt Popma in het specifiek heel bijzonder. Het is een groot schilderij wat aan de muur hangt in haar atelier. Van een landschap. “Deze heb ik helemaal uit mijn hoofd gemaakt”, vertelt ze. “Het is een niet-bestaand landschap. Je kan ‘m opdelen in negen vakken”, terwijl ze vier denkbeeldige lijnen over het schilderij trekt waardoor er negen vakken ontstaan. “Het is vergelijkbaar met de reis die maakt door het leven. Lichte wolken, donkere wolken, de zon, een pad..” Bedenkelijk kijkt ze naar het schilderij. “Ja, deze vind ik heel erg mooi.”
