Totaal gebrek aan zelfreflectie: een bolwerk is gevallen

Het is donderdagavond begin september als de telefoon bij Cyril Ngonge gaat. Het is Frank Wormuth, toen nog trainer bij FC Groningen. Wormuth en Fledderus hebben met elkaar gesproken over de tegenvallende resultaten en weten wat een belangrijke oorzaak is. De hiërarchie in het team is niet in orde en er zijn enkele spelers die de sfeer in de ploeg verzieken. Cyril Ngonge is daar één van. Hij had bij Willem II ook al problemen. Onder de vorige trainer Danny Buijs liep het ook niet lekker en nog steeds wil de aanvaller niet doen wat de trainer van hem verwacht. Hij gedraagt zich anders, is negatief op de trainingen. Oogt onverschillig en aanvoerder Pelupessy heeft ook al geen grip op de eigenzinnige speler. De altijd begripvolle een aardige Pelupessy heeft plotseling een mening en is het met Wormuth eens. Dit kan zo niet verder. Ngonge die niets vermoedend met Kasanwirjo een spelletje op de Playstation aan het doen is krijgt te horen dat hij voorlopig uit de selectie is gezet. De reden blijft vaag. Hij zou een negatieve invloed op de groep hebben en dat al heel lang. Hij moet aan zichzelf gaan werken en mee trainen met het jeugdelftal van onder 21. Vervolgens communiceert FC Groningen dat Ngonge wangedrag vertoont en zijn houding kan niet langer worden geaccepteerd. De keuze van FC Groningen kan rekenen op veel begrip in de media en bij het publiek. Ngonge wordt nauwelijks iets gevraagd.

Terwijl er nu, vanwege medische geheimhouding, niets gezegd mag worden over de blessure van doelman Verrips, maakte FC Groningen bij Ngonge even een uitzondering. Daar wordt die geheimhouding met voeten grof geschonden door te vermelden dat Ngonge een psycholoog bezoekt om hard te werken aan zijn problemen. Ondertussen wordt de speler zelf verboden iets te zeggen in de media. Je zou verwachten dat nu de speler zulke psychische problemen heeft hij goede begeleiding krijgt. Dat hij geholpen wordt inzicht te krijgen in zijn problemen. Dat er doelen worden gesteld en een traject wordt uitgestippeld met uitzicht op terugkeer naar het eerste elftal. Dat zou inderdaad logisch zijn geweest. Ngonge is een groot talent. Vertegenwoordigt kapitaal en is boven alles gewoon mens. Daarnaast pretendeert FC Groningen een topsportcultuur in de organisatie te hebben. En het niet lopen op de geijkte paadjes van deze cultuur was precies de reden voor de verwijdering van de speler.

Het is twee weken later als de telefoon van Ngonge ‘s avonds opnieuw gaat. De speler heeft dan twee weken met onder 21 meegetraind. Hij krijgt te horen dat hij zich weer mag melden bij de eerste selectie. Blijkbaar heeft Ngonge de problemen in rap tempo onder ogen gezien en ook nog weten aan te pakken. Waarschijnlijk heeft de fantastische begeleiding van FC Groningen daar een cruciale rol in gespeeld. Chapeau! In de media laat FC Groningen weten dat Ngonge inderdaad hard aan zichzelf heeft gewerkt. Dat de club daarbij geholpen heeft. Dat hij héél goed weet wat hij fout heeft gedaan. Dat hij beterschap belooft en hij vanaf nu alles anders aan zal pakken. De media wil de speler graag zelf spreken. Achter de schermen wordt koortsachtig overlegd of dit handig is. Ngonge wordt nadrukkelijk geïnstrueerd welke antwoorden hij moet geven. Er wordt geoefend. Snapt hij het? Eenmaal achter de microfoon laat het ‘enfant terrible’ weten dat hij het eerst moeilijk had met de verbanning en dat hij daarna de jongens in onder 21 heeft leren voetballen. Dat hij zin heeft weer te gaan voetballen. Dat hij eigenlijk de reden van zijn verbanning niet goed weet. Ngonge vertelt van alles behalve het voorgekauwde verhaal. Vindt dat FC Groningen hem ten onrechte als een soort psychiatrische patiënt gehandeld. Hij is volkomen zichzelf. Ngonge is anders en laat het hele begeleidingsteam van FC Groningen in totale verbijstering achter.

Ngonge is nooit door iemand van de groep aangesproken. Hij sprak de ploeg in de kleedkamer wel toe en voelde zich verraden. Ngonge deed dat wat niemand durfde. Iemand de waarheid in zijn gezicht zeggen. Sprak geen psycholoog maar slechts eenmaal de mental coach van de club. Ngonge keek naar zichzelf. Hij weet dat hij moeite heeft zijn emoties te beheersen, niet tegen zijn verlies kan en is geen notoire (te) laatkomer. Hij zou dronken op de club zijn verschenen. De waarheid is dat hij te laat op de club verscheen na een feestje. Brak. Daar kun je van alles van vinden. De jongen is amper 20. Maar als je als club de mening hebt dat de man psychische problemen heeft en hem een psycholoog adviseert zou je denken dat je hem dan ook beschermt. Het tegendeel werd gedaan. De media werd ingeseind om op die manier de publieke opinie te beïnvloeden en zo de karaktermoord en de weg naar de uitgang te legitimeren. De zoveelste afleiding om zelf niet naar binnen te kijken. Daar waar de werkelijke problemen zich ophouden. Wie niet meegaat in het narratief van de club wordt vroeg of laat geëlimineerd. Dit voorbeeld is niet op zichzelf staand, maar exemplarisch voor het gevoerde (wan)beleid van de voorbije jaren. En voor wie het nog steeds denkt: nee, dat doet het niet. Het valt niet mee. Ook niet een beetje. 

Het is begin mei. Ngonge is inmiddels allang vertrokken, maakte goals bij het Italiaanse Hellas Verona en De ‘Trots van het Noorden’  is gedegradeerd. Wanneer FC Groningen zich meer bezig had gehouden met haar eigen functioneren had Ngonge de juiste begeleiding gekregen, had hij hier zijn doelpunten gemaakt en was Ajax volgend jaar gewoon weer de tegenstander in plaats van Top Oss.