Trudie de Graaf blikt terug op twintig jaar zendingswerk
“Ieder mens is waardevol en verdient respect”
GERKESKLOOSTER – In 2018 vestigde Trudie de Graaf (43) zich na een lange periode, waarin zij in verschillende landen een vorm van zendingswerk deed, weer in haar geboortedorp Gerkesklooster. Wat dreef haar om als 20-jarige voor de combinatie van het avontuur en de zorg voor kwetsbare medemensen te kiezen. Wat heeft dit bijzondere werk voor haar eigen persoonlijke ontwikkeling betekend en welke ervaringen heeft het haar verder opgeleverd? De Streekkrant ging met haar in gesprek en dat leverde een bijzonder verhaal op.
Als kind had Trudie al oog en oor voor kinderen die het moeilijk hadden of die om wat voor reden dan ook achtergesteld werden. Het waren juist deze kinderen, waar Trudie zich tot aangetrokken voelde. Na de middelbare school in Kollum volgde ze een 3-jarige opleiding Sociaal Pedagogisch Werk in de stad Groningen, gevolgd door een één-jarige opleiding tot activiteitenbegeleidster. Vervolgens werkte ze enige tijd op basis van een tijdelijk contract in een gezinsvervangend tehuis. Samen met een eerdere klasgenoot, die ook avontuurlijk was ingesteld, besloot Trudie haar reislust te koppelen aan de missie om wat voor anderen te kunnen betekenen.
“We reageerden op een oproep voor begeleiders in vakantiekampen in Amerika voor kinderen, waarvan de ouders deze kinderen veelal geen vakantie konden bieden”, vertelt Trudie. “We kozen daarbij ieder voor een ander vakantiekamp. Ik kwam terecht in de staat New York. De werkzaamheden duurden twee maanden en daarna ben ik samen met mijn voormalige klasgenoot nog een maand door Amerika getrokken om daarna weer terug te keren naar Nederland. Ik had duidelijk de smaak te pakken en het smaakte naar meer. Ik ben wel eerst weer in Nederland aan het werk gegaan, maar bleef me ook oriënteren op het buitenland. Ik richtte me daarbij vanuit mijn kerkelijke achtergrond op het zendingswerk. Ik had belijdenis gedaan, maar wilde daar meer mee doen. Ik voelde dat er meer was en stelde me de vraag wat dat dan zou zijn. Ik wilde onder de mensen zijn en juist daar waar het niet goed ging. Ik wilde mijn steentje bijdragen aan verbeteringen voor mijn medemensen, waar dan ook ter wereld. Ik vond aansluiting bij een Engelse organisatie, welke verbinding had met Nederlandse kerkorganisaties. Via deze organisatie werd ik voor 5 maanden uitgezonden naar Zuid-Afrika en aansluitend voor 5 maanden naar India. Het werden voor mij levenslessen. Ik leerde omgaan met andere culturen, maar ook om dat te doen in verbinding met mijn geloof. Het was voor mij duidelijk, dat het niet om mezelf ging. Je moet jezelf kunnen wegcijferen en er voor de ander kunnen zijn”.
Trudie ontdekte haar drijfveren en raakte meer en meer gemotiveerd. Na India ging ze eerst weer terug naar Nederland, waar ze wederom werk vond. “Mij werd duidelijk gemaakt dat ik daar verder in zou kunnen en er werd me voorgehouden dat ik een hbo-opleiding zou kunnen volgen om daarna leidinggevende te worden. Maar daarvoor ben ik te praktisch ingesteld. Ik wil zelf met mensen aan de slag en niet alleen leidinggeven aan degenen die dat uitvoeren. Ik ging op zoek naar welk zendingswerk bij mij zou passen en ik kwam uit bij ‘Youth with a mission’ oftewel Jeugd met een missie. Dit is een internationale organisatie met een interkerkelijke verbinding. Ik heb me aangemeld en dat kreeg opvolging. Ik ging in Australië naar een trainingsschool en ging daarna in Nieuw-Guinea op stage. Ik leerde hoe sterk ik zelf in mijn geloof stond, om van daaruit zendingswerk te gaan doen. Maar eerst ging ik weer terug naar Nederland om mezelf verder te leren kennen en persoonlijke groei te bevorderen”.
Ditmaal vond Trudie werk als activiteitenbegeleidster in ‘de Westerburcht’ in Zuidhorn. “Ik merkte dat ik zelfverzekerder was geworden in wat ik kon en in wie ik was. Na anderhalf jaar ging ik opnieuw naar het buitenland, maar wel dichter bij huis. Het werd Engeland, waar ik bijna tien jaar lang voor ‘Youth with a mission’ in Londen heb gewerkt. Ik werkte in een dagopvang voor verslaafden, mensen met psychische problemen en/ of die op straat leefden. Een doelgroep, welke als uitschot werd gezien en eigenlijk nergens anders terecht kon. Wij vulden voor deze doelgroep de basisbehoeften in, zoals eten en warmte. Maar ook gaven we ze vanuit het geloof het gevoel dat ze er mochten zijn, dat ze welkom waren en dat ze hun zorgen even opzij konden zetten. We boden ze een veilige plek. Elke dag was het zeer intens om dit werk te mogen en te kunnen doen. Je moest altijd scherp en alert zijn. Onze boodschap aan eenieder was dat ze waardevol zijn en dat we ze respecteren. Iedereen kan door omstandigheden in grote problemen komen, maar het is de uitdaging om op zoek te gaan naar de mens achter die problemen en die mens liefde te geven”.
Na Londen nam Trudie een sabbatical om weer een tijdje afstand te nemen en te reflecteren. “Mijn volgende en ook laatste missie werd Spanje, waar ik in Malaga terecht kwam. Ik was daar vooral ook weer praktisch bezig en bood één op één hulp en steun aan mensen die dat nodig hadden en daarvoor open stonden. Ik bleef er tot april 2018 en ging toen terug naar Gerkesklooster. Ik kreeg behoefte aan een eigen plekje en wilde ook dichtbij mijn familie zijn, vooral ook mijn ouders, die ook in Gerkesklooster wonen. Bij het Leger des Heils vond ik een nieuwe uitdaging en kon ik opnieuw zorg en hulp bieden aan kwetsbare mensen. Ik werd ambulant begeleider van slachtoffers van mensenhandel en werd ingezet in de regio Groningen. Tevens heb ik in de stad Groningen meegeholpen in het opzetten van een Huiskamer voor deze kwetsbare doelgroep. Een vast contract zat er voor mij helaas niet in en sinds vorig jaar werk ik bij de Zorggroep Drenthe, waar ik werkzaam ben als activiteitenbegeleidster in een Woonzorgcentrum. Op dit moment heb ik geen plannen om wat anders te gaan doen, maar ik sluit ook niets uit. Zendingswerk kan altijd en overal”.
Op de vraag wat haar missie haar het meest heeft geleerd hoeft Trudie niet lang na te denken: “Mijn kern is dat elk mens waardevol is. Lang niet iedereen beseft wat de impact is geweest van wat ik heb gedaan en waarom ik het heb gedaan. Ik heb het gedaan op basis van mijn vertrouwen in God. Ik heb in die jaren in materiële zin niets opgebouwd, maar het heeft me zoveel meer gebracht dat onbetaalbaar en dus veel meer waard is”.
