week 39

Het echte idee voor deze column ontstond vorig jaar in december. Voor de Kerst maken wij ieder jaar een extra dikke krant en moet er dus heel wat tekst liggen. Klinkt als een uitdaging, lijkt een immens karwei, maar ergens is het de mooiste krant van het jaar voor ons als redactie, want wij mogen los. Alle items waar je nooit plek voor hebt, kun je in deze weken oppakken. Voeg daaraan toe de bijna ‘kneuterige’ sfeer van Kerst, als in: verdraagzaamheid en gezelligheid en mijn fantasie draait al overuren. Vorig jaar was ik er snel uit: Kerst staat voor ‘de goedheid van de mens’ en dus kwam ik met mijn Kerstengelen. Die mensen die net even iets meer voor een ander doen. Met kop en schouders stak daarbovenuit meneer van Vliet. Wij kwamen elkaar al eens tegen, niet letterlijk overigens, toen hij in het zonnetje gezet werd voor zijn verjaardag. Hij werd, en dat kunnen niet velen zeggen, 90 jaar. Het Jubileumkoor bracht hem ’s ochtends vroeg een aubade en mijn collega Johannes schoot een magnifieke foto van hem in badjas, waarbij hij het koor toezwaaide, als was hij Sinterklaas of de Kerstman in hoogsteigen persoon. Zij zongen uiteraard alsof hun leven ervan af hing. Toen al bedacht ik me met een grijns: wat een mooi mens. Maar goed, onze paden kruisten later nogmaals, toen ik aan mijn Kerstengelen werkte. Meneer van Vliet namelijk, “brengt eten rond bij oude mensen”, zoals hij het zelf verwoordt. En ja, hij is dus 90. Niet dat je hem dat ook maar één moment zou geven. Maar goed, in die drukke dagen voor die extra dikke krant, vloog ik door ons gebied heen, en terwijl er op de radio een gezellige Kerstklassieker draaide, draaide ik de oprit van Van Vliet in Zuidhorn op, nog onwetend dat hij deze bewuste vrijwilliger van Tafeltje Dekje zou zijn. Een uur lang schoof ik aan bij hem en zijn vrouw; wat een mooie mensen. Gedrieën zaten we rond de het tafeltje achterin de woonkamer en genoot ik van het gesprek, wat volgens mij maar even over Tafeltje Dekje ging en verder vooral over van alles en soms over niks. Ontroerend vond ik het hoe ze samen leefden. Mevrouw van Vliet is niet altijd even helder en heeft zorg nodig, welke meneer vanzelfsprekend op zich neemt. Met een engelengeduld en een heleboel liefde. Ik vond het zo ontzettend jammer dat juist dit beeld, van ons drieën in die oase van rust tussen al dat schreeuwerige Kerstgeweld, zittend voor het raam, waar de vogeltjes hun best deden ons te vermaken en mevrouw van Vliet bij tijden even wegdommelde en meneer vanzelfsprekend altijd weer tegenover haar zat als ze wakker werd, dat ik dit beeld niet kon gebruiken in mijn verhaal. Ik weet nog heel goed dat ik weer wegging en in de auto direct naar mijn wederhelft belde. “Zul je altijd van me houden, ook als jij 90 bent en ik al zo oud dat ik misschien niet alles meer even goed weet?”