Van FC Grootegast naar Angolese profclub Progresso

‘Het is een droom die uitkomt’

GROOTEGAST – Afgelopen vrijdag vertrok de 21-jarige Paulo Miguel Francisco naar zijn geboorteland Angola. Slechts één keer eerder kwam hij daar de afgelopen jaren, nadat hij op zevenjarige leeftijd met zijn moeder en twee broers naar Nederland vluchtte. Twee jaar geleden ging hij terug om zijn geboortebewijs op te halen. Deze keer gaat hij voor langere tijd. De talentvolle voetballer heeft de kans gekregen om te voetballen bij de profclub Progresso, die in Angola in de hoogste competitie speelt. De Streekkrant zocht hem een dag voor zijn vertrek thuis op in Grootegast. ‘Het is voor mij een droom die uit lijkt te komen’, aldus Paulo.

In de tijd dat er in Angola een burgeroorlog woedde moest Paulo met zijn moeder, oudere broer en jonger broertje vluchten naar Nederland. Toch heeft hij ook fijne herinneringen aan zijn tijd in zijn geboorteland.
‘Dingen als fruit uit bomen halen samen met vriendjes of samen voetballen op straat, dat zijn mijn fijne herinneringen aan die tijd’, vertelt Paulo. De oorlog beleefde Paulo zoals een kind deze beleeft. ‘Je leeft bij de dag. Ik was natuurlijk nog maar een jaar of zeven toen we weg gingen. Ik heb het daardoor anders beleefd als mijn moeder. Je verwerkt het per dag.’ Eenmaal in Nederland leerde Paulo pas echt voetballen en al snel werd het het liefste wat hij deed. Na een paar maanden voetballen bij een plaatselijke club werd de jonge Paulo gescout voor de jeugdopleiding van FC Groningen.
‘Ik had geen flauw besef van de grootte van deze club. Het duurde enkele maanden voordat ik doorhad dat FC Groningen een grote club is. Daarvoor had ik nog nooit van FC Groningen gehoord’, lacht Paulo. In totaal speelde Paulo acht jaar bij de jeugd van FC Groningen, tegenwoordig speelt hij in het eerste van FC Grootegast. Bij deze club hadden ze geen moeite om hem te laten gaan naar Angola. ‘Mijn team gunt me deze kans enorm.’

Al meer dan een jaar is Paulo bezig met de voorbereidingen voor zijn vertrek naar Angola. Via een oom kwam hij terecht bij Progresso, waar zijn oom contacten had. ‘In eerste instantie ga ik zes keer per week meetrainen met het team. Wanneer het dan van beide kanten bevalt kom ik terecht in de selectie.’ Het voetbal in Afrika verschilt enorm van het Europese voetbal, maar Paulo denkt goed te passen in een team als dat van Progresso. ‘In Angola is het voetbal een stuk fysieker als in Nederland. In Nederland ben je meer bezig met balbezit.’ De rechtsback en middenvelder mag het voetballen dan wel pas in Nederland hebben geleerd, het Afrikaanse voetbal zit blijkbaar in zijn genen. ‘Ik ben ook wel wat een fysiekere speler’, lacht Paulo.

Op de dag voor zijn vertrek moet Paulo nog een hoop doen. Of hij zijn koffer al heeft ingepakt? ‘Daar helpt mijn vriendin vanavond mee. Ik ben daar niet zo goed in’, geeft hij eerlijk toe. Wel heeft Paulo speciaal voor zijn reis naar Angola twee paar nieuwe voetbalschoenen gekocht. Hagelwitte. ‘Die zullen wel niet lang wit blijven’, denkt Paulo. Paulo’s moeder, die maar wat trots is dat haar zoon deze stap in zijn eentje durft te wagen, hangt met regelmaat aan de telefoon. ‘Ze wil steeds weten of ik niks vergeten ben’.

Paulo’s vriendin Berdine, waar hij mee samenwoont in Grootegast, staat volledig achter zijn besluit deze belangrijke stap te wagen. ‘Berdine gunt me dit enorm. Ze weet dat dit mijn allergrootste droom is. Ik ben nu nog jong, later doe je dit niet meer.’ Zoals het nu staat blijft Paulo eerst tot eind april, en wanneer hij in de selectie terechtkomt kan dit verlengd worden tot november. Mocht zijn verblijf zeker tot november zijn dan is Berdine van plan om een aantal keer naar Angola te reizen. ‘Ook voor haar is het heel spannend. Zij is nog nooit in Afrika geweest, dus dat zal zeker even wennen zijn. Angola is tegenwoordig veilig, en het is er voor Afrikaanse begrippen economisch redelijk, maar de verschillen tussen rijk en arm zijn er heel groot. Dat zal eerst wel wat een cultuurshock zijn’.
Verder dan deze maanden dat Paulo in Angola zal verblijven kijkt Paulo nog niet echt. ‘Het allermooiste zou zijn als ik voor een Europese topclub zou mogen voetballen. Welke club maakt me niet uit, als het maar op het hoogste niveau is. Ik ben best ambitieus, maar ik zie ook wel hoe het loopt. Eerst wil ik gewoon heel erg genieten van mijn tijd in Angola, en daarna zien we wel verder.’ Alhoewel het nu nog vooral dromen is is het voetballen voor de Nederlandse dan wel Angolese selectie wel eens door Paulo’s hoofd geschoten. ‘Ik heb zowel een Nederlands als een Angolees paspoort, dus ik zou voor beide elftallen uit kunnen komen. Als ik die keuze zou moeten maken zou ik het nog heel moeilijk krijgen. Ik ben enorm blij dat ik in Nederland woon, maar Angola blijft toch mijn geboorteland.’