Voetbalster Iris Achterhof heeft pittig jaar in Amerika

Afbeelding
Sport

Ze knikt een beetje vermoeid. Iris Achterhof uit Noordhorn. Anderhalf jaar geleden stak ze de oceaan over om in de VS een totaal nieuw leven te beginnen. Voetballen op een hoog niveau en een Universiteitsstudie die volledig wordt bekostigd. Toch een slordige 40.000 dollar op jaarbasis. Een soort van betaald voetbal. Het eerste jaar was een aaneenschakeling van hoogtepunten op de Old Dominion University. Niet alleen haalde de studente economie de hoogst denkbare cijfers, ook op het voetbalveld in Norfolk/Virginia aan de oostkust werden grote successen geboekt. Zo drong Achterhof met haar team door tot de halve finales van de competitie, scoorde ze veel goals en won een grote beker als ‘Freshman of the year’ het grootste nieuwe talent in de voetbalcompetitie.
Het tweede jaar is inmiddels halverwege. De competitie ligt al stil en de voormalig aanvaller van SC Heerenveen is weer even terug op haar geboortegrond. Het terugblikken gaat minder gemakkelijk dan vorig jaar. “Het was zwaar” verzucht de lange blonde studente die tegen een aantal moeilijkheden aanliep. “Het leren ging prima. Ik heb weer hoge cijfers gehaald, maar mentaal was het lastig. Op het voetbalveld ging het een stuk minder. Belangrijke speelsters vielen weg, ik kreeg geen ballen meer en dat is voor een spits heel vervelend.” Ze grijnst. “Dus ging ik ballen vanaf het middenveld halen. Ook niet handig. Ik begon me naar te voelen. Onzeker omdat ik veel minder doelpunten maakte en niet meer lekker in mijn vel zat. Dat nam ik mee naar ‘huis’. Ik kon me moeilijk ontspannen en vroeg me soms af of ik wel de juiste keuzes had gemaakt.” Daar waar ouders een grote rol spelen in de vorming van pubers moet Iris het doen met Skype. Geen schouder om even uit te huilen. “Dat heb ik echt gemist. Ik vroeg me op een gegeven moment echt af of ik wel door moest gaan. Of ik niet de verkeerde keuze heb gemaakt. Of dit het allemaal wel is. Die twijfel is echt lastig. Ja, dan voelde ik me soms erg eenzaam. En even mijn ouders skypen is dan ook niet zo makkelijk, want als het bij mij avond is, slapen hun.” De aanvalsleider liep niet weg. “Gelukkig ben ik wel rustig gebleven. Ik heb een heel goed contact met mijn coach van het team. Die heeft een sportpsycholoog geregeld zodat ik kon gaan praten. Dat heeft me geholpen. Steeds vroeg op bed om je niet naar te voelen helpt voor een tijdje maar wil je ook niet steeds. Ik kan er nu wel weer om lachen. En ben ook best een beetje trots. Ik wilde een droom verwezenlijken en dan kom je soms moeilijke dingen tegen.” Om er met een glimlach aan toe te voegen: “Toen ik me zo eenzaam voelde, realiseerde ik me dat wat minder. Maar ik ben er toch een soort van door heen gegaan en daar ben ik nu heel blij om.” Ze ziet de toekomst dan ook weer zitten. “Hoewel ik nu echt vet moe ben voel ik me mentaal weer beter en kijk weer uit naar wat er gaat komen. Uiteindelijk kan een lastige periode je ook sterker maken. Ik heb het idee dat dit bij mij wel het geval is.”
En daar gaat ze. Een echte spits. Lang, haar in een staartje. Op een oude fiets. Op weg naar huis. Op een mistige winterdag. Om nog even te genieten van ouders, nog even de schouder om daarna de oceaan weer over te steken. Onderweg naar haar droom. Hoge cijfers halen en gewoon veel doelpunten maken. Dromen verwezenlijken is soms hard werken. De 19 jarige Noordhornse weet het inmiddels. Daarom gaat ze ook terug…

UIT DE KRANT