Voor het eerst zonder Peter

Halve marathon Lauwersoog-Ulrum

ULRUM – Ulrum maakt zich op voor de 24e aflevering van de halve marathon Lauwersoog – Ulrum, die zaterdag om precies 14.00 uur van start gaat. En opnieuw zullen de honderden deelnemers genieten van de wellicht mooiste loop van tenminste Noord Nederland. Toch is het een speciale editie: de eerste namelijk zonder boegbeeld Peter Modderman.  De regelneef overleed september vorig jaar. Aan kanker. Hij liet en laat een enorme leegte achter.

De halve marathon Lauwersoog-Ulrum wacht op niemand. En dus ook niet op Peter Modderman. Maar wat was hij er nog graag bij geweest en wat had iedereen in Ulrum hem er nog graag bij gehad. Peter Modderman was een bijzonder geliefd man. Een chaoot. Kwam vaak te laat. Nam wel eens teveel hooi op z’n vork maar was bovenal aardig en bijzonder enthousiast. ‘Als Peter er maar was. Dat gaf iedereen altijd een goed gevoel. Een vertrouwd gevoel ook. We kenden hem als onze broekzak. Als je om half acht vergaderde, kwam hij steevast een kwartier te laat. Dat wist je. Dat was een gegeven. Maar áls hij er was, wás er ook echt iemand.’ De woorden rollen Hans van der Heide, voorzitter van de halve marathon, langzaam uit de mond. En dat terwijl Van der Heide toch bijzonder vlot van de tongriem gesneden is. ‘Of ik Peter mis? Tsja, wat denk je. Iedereen mis Peter.’
Van der Heide had een speciale band met Modderman. Ze waren lang buren. En overburen. Hans kende Peter dus als zijn broekzak, zoals Peter Hans als een soort van broer kende. Hans was bijzonder op Peter gesteld. ‘Peter was altijd opgewekt en vrolijk. Hij zag nergens problemen in. Ik vond hem wel eens te optimistisch. Hij was wel eens wat verstrooid en kwam inderdaad vaak te laat. Hij genoot van z’n werk als ambtenaar bij de gemeente De Marne. Ja, ik kon heel goed met hem opschieten.’
Peter Modderman vervulde lang de rol van penningmeester en secretaris van de halve marathon Lauwersoog-Ulrum. En dat terwijl hij zich aanvankelijk toch vooral richtte op de voetbalsport. Peter was altijd vrolijk. Zag het leven als één groot feest. Tot 2005, toen prostaatkanker geconstateerd werd. Een klap in het gezicht van Peter, al hield hij zijn gevoelens van angst, woede en teleurstelling vooral voor zichzelf. Van de buitenkant was hij nog steeds die vrolijke, montere Peter.
Hoewel er meer mensen met dan aan prostaatkanker komen te overlijden, ging de situatie van Peter aanvankelijk achteruit. De darmen bijvoorbeeld, die protesteerden nogal. Gaandeweg krabbelde Peter op. En hoe. Alternatieve geneeswijzen hielpen hem ook verder. Ondertussen probeerde hij ook de loopsport op te pakken. Peter wilde conditie opbouwen. En altijd bleef dat optimisme. ‘Toch had ik wel het gevoel dat hij zelf echt wel wist dat hij dit niet zou gaan redden’, zegt Van der Heide. ‘Peter was ook iemand die niet bezig was met, en zich geen zorgen maakte over met de dag van morgen. Want dan zou ook vandaag verpest zijn.’ Bovendien bleef hij genieten van zijn vrouw, zijn drie dochters en zijn kleinkinderen. Zijn oogappels. Zijn alles.
Behalve sport zette Peter zich ook in voor Ulrum 2034. Vooral als motivator. ‘Er waren mensen die het allemaal niet zo zagen zitten. Die wat sceptisch waren. Dan ging Peter met ze praten. Hij bracht enthousiasme. Peter had een enorme drive. Soms ging hij wel eens over de top. Overdreef ie wat. Maar ook dat was Peter. Altijd voor de goede zaak. Niks was hem teveel. He-le-maal niets. Ik heb me daar wel eens over verbaasd hoor. Ook toen hij al ziek was pakte hij alles aan. ‘Regel ik’, zei hij dan. Ik heb m’n hoofd wel eens geschud. Maar hij deed het altijd. Soms wat later dan de bedoeling was, maar hij stond er. Altijd. Echt ongelooflijk. Later dacht ik wel eens dat hij juist door zoveel te doen de ziekte zo lang weerstand kon bieden. Hoor je immers vaker: mensen die zich overgeven zijn vaak zo ‘weg’. Mensen die actief blijven veel minder snel.’
Meer nog dan de werkzaamheden die Modderman voor eigenlijk heel Ulrum verrichte, wordt zijn persoonlijkheid gemist. Het was – zo geven meer mensen aan- vertrouwd als Peter er was. Hij hoefde er alleen maar te zijn. Modderman zorgde voor een gerust gevoel. Er kon, zo leek het wel, niets misgaan als Peter er was. Was Peter er, dan was het goed.
Behalve zijn werk, zijn activiteiten voor de halve marathon en zijn rol in de dagelijkse leiding van Ulrum 2034, schreef Modderman graag. In de dorpskrant had hij zijn eigen column. Dan kroop hij in de rol van een wandelaar. Schreef ie wat hij al wandelend zag. Ook dingen die beter konden, of zelfs moesten. Hij nam niet snel een blad voor z’n mond. Naar Peter werd bovendien geluisterd. Hij was iemand. Iedereen kende hem. Hij kende iedereen. En had hij weer ergens een wedstrijd gelopen, dan kroop hij achter de computer om een nauwkeurig verslag voor de website en het clubblad van Artemis te maken. Hoe moe ook. Moest gebeuren. Had ie beloofd en vond hij leuk. Ondanks de onuitputtelijke energiebron waarover Peter leek te beschikken, ging het toch minder. ‘Dat wisten we, zonder dat hij dit zo uitsprak. Ik heb nooit met hem over de dood gesproken. Nooit.  Ik heb het gevoel dat hij niet bang was voor de dood. Maar dat is gebaseerd op mijn gevoel. Peter ging naar de kerk, maar ook daar sprak ie met mij nooit over. Het leek soms wel of hij ons niet wilde belasten met de zorgen om zijn ziekte.’
Het wordt september 2013 als Peter Modderman komt te overlijden. In zijn eigen huis aan de Lijnbaan. Ulrum reageert geschokt. Ook voor Van der Heide komt het heengaan van zijn vriend, zijn maatje als een enorme klap. ‘Je weet dat het er aan zat te komen. Maar toch. Ongelooflijk. Had ie z’n strijd toch verloren. Peter was iemand. Wát een man. Ik heb ongelooflijk veel aan hem gehad. Ook nog voor m’n raadswerk. Peter was financieel goed onderlegd. Ik minder. Legde hij me even uit hoe het zo ongeveer zat. Peter was nergens te beroerd voor. Zijn dagen leken 25 uur te hebben.’
Ook bestuurlijk kwam er na het veel te vroeg overlijden van Peter heel wat kijken. Modderman deed veel, al was hij wel al gestopt als penningmeester. Na zijn overlijden kwamen er mails, aanvragen en opmerkingen. Zaken waarop het bestuur eigenlijk zo geen antwoorden wist. Wat dat regelde Peter altijd. Die kende bijvoorbeeld makelaars. Regelde dat Algerijnen in Ulrum aan de start verschenen, creatief als hij was. Wist het bestuur verder veel. Zaterdag om precies 14.00 uur verricht Peter’s vrouw het startschot voor editie 24 van Lauwersoog-Ulrum. Zijn dochter loopt mee. Ter nagedachtenis aan een fantastische vader. Een lieve en geliefd man en een goede vriend. Een goede vriend van iedereen. Peter Modderman overleed toen ie 63 jaar was. Veel te jong, oneerlijk en onbegrijpelijk. Van het concert des levens krijgt niemand een program. Peter Modderman wordt nog elke dag gemist in Ulrum.
Zaterdag nog een beetje meer.