Voormalig wijkverpleegkundige Rens Brunner neemt na 57 jaar afscheid van Aduard
‘Voor mij is het belangrijkste dat de mensen zich gezien en gehoord voelen’
ADUARD – De 84 jaar jonge Rens Brunner is een lokale bekendheid in Aduard. Na 57 jaar met plezier in het kloosterdorp te hebben gewoond heeft ze besloten om terug te keren naar haar inheemse Friesland. Hoewel ze verknocht is aan haar oude jaren vijftig huisje is het voor iemand op haar leeftijd niet meer te onderhouden. Toch heeft ze een groot hart voor de provincie Groningen en Brunner heeft als voormalig wijkverpleger veel zien veranderen. In het dorp, in de zorg en in haar leven. Ze is altijd bescheiden gebleven en spreekt mondjesmaat over haar bijzondere levensloop: ‘Ik heb me in al die jaren geen moment verveeld.’
Voor een krappe zestig jaar heeft Brunner in het pand gewoond waar we hebben afgesproken. Voordat ze naar Groningen kwam groeide ze op in het Friese Stiens. Ook nu spreekt ze nog vloeiend Fries. Vanuit daar belandde ze in de stad: ‘Nadat ik de HBS had afgemaakt kwam ik rond 1960 in Groningen terecht. Ik heb daar allerlei kleine baantjes gehad. Van de jeugdzorg tot de sterrenkunde. Eerst wilde ik graag Frans leren maar al dat gepraat lag mij niet zo goed. Ik moest werken, met de handen.’ Uiteindelijk belande ze bij het UMCG, dat destijds nog het Academisch Ziekenhuis Groningen heette. Hier vond Brunner haar roeping.
Al gauw werd ze door het Groene Kruis gevraagd om naar Aduard te komen. Dat ging destijds anders dan in ons huidige werkklimaat: ‘Mij werd gevraagd om naar het dorp te komen om de dokter te ondersteunen met de wijkverpleging. Dit kwam met alles erop en eraan. Ik kreeg niet alleen een vaste aanstelling maar ook een woonplaats. Nadat ze mij hadden ontmoet werd ik eventjes de keuken ingestuurd. Toen ik werd teruggeroepen had ik de baan.’
Het werk deed ze jaren met plezier. Vroeger ging dat een stuk anders dan tegenwoordig: ‘Toen ik begon waren er helemaal geen trapliften. Wij tilden, keerden en draaiden de patiënten dagelijks uit hun bedden of rolstoelen. Een keer lag ik er zelfs helemaal achter toen een patiënt zwaarder bleek dan gedacht.’ Wel heeft Brunner meegemaakt hoe ons zorgsysteem ingrijpend is veranderd over de jaren. Dat proces begon al aan einde van de jaren zeventig: ‘Toen ik begon schreef ik één keer per jaar op wat ik had gedaan en maakte ik een overzicht van al mijn patiënten. Totdat daar de tijd van de cijfers en de minuten aanbrak. Om nog maar te zwijgen over het computertijdperk.’
Brunner heeft de privatisering van de thuiszorg van A tot Z meegemaakt en kan op een boeiende wijze uitleggen hoe veel betrouwbare onderdelen zoals goede contracten voor hulpverleners, respect voor de scheiding tussen werk en privé en compensatie voor het geleverde werk, sterk zijn gesaneerd: ‘Vroeger viel alles onder het Groene Kruis. Tegenwoordig zijn er tientallen zorgverleners die concurrenten zijn van elkaar. Het is nog maar de vraag of dit de zorg ten goede komt. Voor mij is het belangrijkste dat de mensen zich gezien en gehoord voelen.’
Toch heeft Brunner met veel plezier in Aduard gewerkt en gewoond. Ze werd met open armen ontvangen en bewees al gauw dat ze een onmisbaar onderdeel van de gemeenschap werd: ‘Ik heb veel voor het dorp gedaan naast de zorg. Ze vroegen mij voor de woningbouwvereniging in Aduard. Ik heb meegewerkt aan de plaatsing van de bibliotheek en de oprichting van de Meeden. Hoewel ik er nooit om heb gevraagd hebben ze mij zelfs een lintje gegeven. Het was een hele plechtige gelegenheid, de koets van Stalhouderij Kuipers werd zelfs voorgereden.’
Nu wordt het na zovele jaren tijd voor een gebruiksvriendelijkere woning. ‘Hoewel ik eerst sceptisch was hebben ze voor mij een hele mooie plek gevonden.’ Brunner gaat in Leeuwarden wonen waar ze regelmatig nog in haar automaatje naartoe rijdt vanuit Aduard: ‘Het CBR belde mij met de vraag of ik een tussentijdse toets wilde doen. Verder hadden ze helemaal niets op mijn rijgedrag aan te merken. Alleen maar complimenten dat ik het nog steeds kon.’