Voorstellingen ‘Zestien’ Trimunt indrukwekkend en ontroerend

Afbeelding
facebook

TRIMUNT – De negen voorstellingen van het theaterstuk ‘Zestien’ in Trimunt zitten erop. Het getal Zestien verwijst naar het aantal mannen en jongens, dat op 3 mei 1943 in Trimunt nabij Marum standrechtelijk werd geëxecuteerd.


De uitverkochte voorstellingen voltrokken zich pal voor het oorlogsmonument, dat in Trimunt staat ter nagedachtenis aan de aldaar vermoorde mannen en jongens. In de oorlogsjaren bevond zich in Trimunt als onderdeel van de zogenaamde ‘Atlantikwal’ een radarstation, waarmee de Duitsers voor hen overvliegende vijandelijke vliegtuigen uit Engeland konden lokaliseren en uit de lucht konden schieten. In de maand mei 1943 nam het verzet in Nederland toe en dat gold ook voor Trimunt en omgeving. Tijdens de april/mei staking in dat jaar weigerden veel boeren om nog melk te leveren. Boomstammen op de Haarsterweg vlakbij Trimunt, het onklaar maken van voertuigen en het doorknippen van een telefoonleiding, werden gezien als sabotagedaden, waar door de Duitsers uit het kamp Trimunt op gereageerd werd. Om de bevolking angst aan te jagen, werden zestien jongens en mannen uit twee boerderijen gehaald en meegenomen. Een hooggeplaatste majoor kwam vanuit de stad Groningen ter plaatse en gaf opdracht om ze met geweerschoten te doden. Het drama heeft diepe sporen nagelaten in de betreffende families en ook in de nabije omgeving.


De Krant/De Streekkrant bezocht op 11 mei de zevende voorstelling van het zeer indrukwekkende theaterstuk en sprak met initiatiefnemer en zakelijk leider Arnold Boekema, initiatiefnemer en regisseur Kim Oosterhoff en Jacob Seinstra, die de rol van de kampcommandant Trimunt speelde. Aan hen werd onder meer de vraag gesteld of de uitvoering van het theaterstuk aan de bedoelingen en verwachtingen heeft voldaan. Die vraag werd met een volmondig ‘ja’ beantwoord. ‘Het heeft zelfs onze verwachtingen overtroffen’ zo stelt Arnold. ‘Vooraf was het best spannend hoe er gereageerd zou worden, zeker ook door nabestaanden. De reacties waren gelukkig positief en zeker ook emotioneel te noemen. De pijn en het verdriet van toen, bleken nog steeds aanwezig en voelbaar. De voorstelling is zeker geen slotstuk, maar meer een aanzet tot een blijvende en betekenisvolle herdenking. We hebben aandacht willen geven aan alle zestien slachtoffers en er niet een paar uitgelicht. Ook hebben we de meer menselijke kant van de Duitsers willen belichten. Er waren ook Duitsers die probeerden de Nederlanders te ontzien of zelfs te helpen.’ Eén van die Duitsers was de door Jacob Seinstra gespeelde commandant van het kamp Trimunt. Hij was van plan de zestien weer vrij te laten, maar werd overruled door een hogere in rang. Jacob vond het spelen van de rol van de kampcommandant een bijzondere ervaring: ‘Ik kom uit Frieschepalen en kende het verhaal van het drama in Trimunt alleen oppervlakkig. Het is voor mij nu allemaal veel duidelijker geworden en het is nog meer gaan leven. Dit mag nooit vergeten worden.’ Regisseur Kim Oosterhoff sprak van een fijne groep acteurs: ‘Ze zijn met elkaar enorm in hun rol en de tekst gegroeid en ik heb het als een voorrecht ervaren om met ze te mogen werken. Het heeft onderling tot fijne gesprekken geleid en de sfeer was optimaal. Het theaterstuk heeft ook mijn verwachtingen in alle opzichten overtroffen.’ Dat laatste geldt ook voor uw verslaggever. Het is wat lastig om precies te duiden hoe het theaterstuk moet worden beoordeeld. De woorden ‘mooi’ en ‘prachtig’ zijn eigenlijk wel van toepassing, maar toch ook wat ongepast. Indrukwekkend lijkt dan ook de beste omschrijving. Dat geldt overigens niet alleen voor de uitvoering, maar ook voor de totale organisatie. Met dank aan vele vrijwilligers, werd alles in goede banen geleid en viel er geen wanklank over de organisatie te bespeuren. De slotscene van het theaterstuk was overigens niet alleen indrukwekkend, maar ook ontroerend. Door de vertolking van de zestien slachtoffers kregen deze allemaal tijdens de voorstelling een gezicht. Toen aan het einde van de voorstelling bij een leeg decor, zestien geweerschoten klonken, werd het op de volgepakte tribunes muisstil. De eerder ter nagedachtenis aan de slachtoffers geplante zestien bomen waren tijdens de voorstelling elk door een spotlight verlicht. Na ieder schot werd er één spotlight gedoofd. Toen het helemaal donker was geworden, werd alleen het monument verlicht. Ontroerender dan dat kon het slot niet zijn. Voor diegenen, die de voorstelling niet hebben gezien, komt er een alternatief. Er zijn opnames gemaakt, welke op later te bepalen data en locaties vertoond gaan worden. Een absolute aanrader. Op de website stichting-podium.nl volgt hierover te zijner tijd nadere informatie.

UIT DE KRANT

Lees ook