Wander van Duin: “Het is alles of niets. Dus gooi ik mijn hele hart en ziel in de muziek”
kleintje cultuur
BUITENPOST – Wie de combinatie ‘muziek’ en ‘Buitenpost’ googelt komt al vrij snel uit bij Wander van Duin. Al hebben echte muziekliefhebbers daar niet per sé Google voor nodig. Twee keer een willekeurige inwoner van het dorp vragen naar het huis van de singer/songwriter doet ook al wonderen, volgens de overlevering. Met tachtig optredens per jaar en vele leerlingen is Wander een bekend artiest. Of in ieder geval wereldberoemd in Friesland en eigenlijk ook een beetje in Groningen.
Het is 1992 als de nu 51-jarige muzikant besluit zich helemaal te richten op de muziek. “Natuurlijk trok de muziek mij al veel langer”, herinnert Wander zich. “Maar goed, je hebt mensen in je omgeving die het beste met je voor hebben en je eigen gezond verstand. Geld om te kunnen leven uit muziek halen is lastig, dus ben ik Natuurkundeleraar geworden.” Het avontuur voor de klas duurde een jaar toen Wander met zichzelf in discussie trad. “Ik stond voor de klas, maar ging daar niet helemaal in op. Daarnaast maakte ik namelijk nog steeds muziek, maar ook daar kon ik niet helemaal in opgaan. Per slot van rekening had ik een baan als leraar. Dat ging compleet tegen mijn principes in. Het is alles of niets. Het verdelen van de aandacht werkte voor mij niet.” De keuze was overigens niet moeilijk voor de muziekkunstenaar. “Nee”, lacht hij, “ik heb alles op de muziek gegooid. Mijn hart en ziel zit daar, dus moest ik dat ook gaan doen.” Helemaal onzeker was het muzikale avontuur overigens niet, bekent hij eerlijk. “Destijds maakte ik deel uit van het bandje Cotton Green. We deden zo’n tachtig optredens per jaar –wat heel veel is-, maakten CD’s en timmerden flink aan de weg met onze Ierse/Amerikaanse folkmuziek. Zo af en toe kreeg ik toen al de vraag of ik misschien geen muziekles wilde geven.” Als docent leek Wander dat wel wat. Temeer omdat hij als muziekleraar zijn leerlingen één op één kan begeleiden. “Dat is toch iets waar ik mij in het onderwijs vaak over verbaasd heb”, blikt hij terug op zijn korte carrière als docent. “Die grote groepen waarbij kinderen geacht worden allemaal hetzelfde leertempo aan te houden. Het ene kind heeft nu eenmaal wat meer aandacht nodig dan het andere kind, maar daar is in het onderwijs weinig oog voor.” Momenteel geeft hij aan een kleine dertig leerlingen muziekles. Wie daar de optredens bij op telt komt uit bij een leuke, maar drukke baan. “Weet je wat de grootste kunst is?”, vraagt hij retorisch. “Het maken van een rooster. Die continuïteit die mensen vroeger hadden, is niet meer. De vastigheid lijkt in de levens van veel mensen verdwenen.” Toch weerhoudt hem dat niet van het genieten van zijn vak. “Die variatie tussen optreden en lesgeven is prachtig”, vindt Wander. “Het optreden is avontuurlijk, maar zwaar. Het is vaak in de avonduurtjes, je moet sjouwen met apparatuur en het vergt veel voorbereiding. Lesgeven is beduidend minder zwaar, maar ook minder spannend. De overeenkomst tussen beide is dat ik er veel voldoening uit haal. Bij het live spelen voor publiek hoop ik mensen een fijne avond te bezorgen, terwijl ik bij het lesgeven mensen zie ontwikkelen van een eerste noot naar het spelen van een heel nummer. Prachtig.” Wander van Duin vertelt dat muziek veel meer is dan klanken. “Muziek en geur en hebben de kracht om mensen mee te nemen naar een andere plek in hun leven. Muziek is de soundtrack van je leven. Een mooie uitdrukking nietwaar? Helaas heb ik die niet zelf bedacht.” Lachend vertelt hij het verhaal van de eerste date met zijn vrouw. “We waren in een gezellig kroegje in Groningen waar een flamenco-gitarist optrad. Samen met een danseres stond hij te spelen op het biljart. We hebben daar een geweldige avond gehad. Een jaar later kwam ik hem weer tegen en vertelde ik de gitarist dat mijn vrouw en ik een jaar samen waren en dat wij bij dat optreden voor het eerst samen weg waren. Hij zei blij te zijn dat hij de soundtrack van ons eerste afspraakje heeft mogen inspelen. Dat vond ik een schitterende uitdrukking.” Zoals Wander ook genoot van het Spaanse optreden van het flamenco-duo. “Spaanse muziek vind ik leuk om zelf te spelen”, aldus Van Duin. “Dit natuurlijk naast Ierse Folk, Americana en Blues. Als het maar akoestisch is. Akoestische muziek is flexibel. Het geeft de mogelijkheid om het eens anders aan te pakken. Soms valt een feestje in het water en zitten er vijf mensen verloren in het café waar je op moet treden. Met je akoestische gitaar ga je zelf lekker tussen hun in zitten en spelen aan de bar of bij de stamtafel. Daarnaast is akoestisch ook direct. Je vingers raken de snaren en dat maakt de muziek. Daar komt geen versterker aan te pas.” Muziek in de meest pure vorm, aldus de muzikant én – bovenal- liefhebber. Ook eens een optreden van Wander bijwonen? Op zijn website www.wandervanduin.nl staat een handige agenda met de plaatsen waar Van Duin de komende periode live te zien zal zijn.
Het is 1992 als de nu 51-jarige muzikant besluit zich helemaal te richten op de muziek. “Natuurlijk trok de muziek mij al veel langer”, herinnert Wander zich. “Maar goed, je hebt mensen in je omgeving die het beste met je voor hebben en je eigen gezond verstand. Geld om te kunnen leven uit muziek halen is lastig, dus ben ik Natuurkundeleraar geworden.” Het avontuur voor de klas duurde een jaar toen Wander met zichzelf in discussie trad. “Ik stond voor de klas, maar ging daar niet helemaal in op. Daarnaast maakte ik namelijk nog steeds muziek, maar ook daar kon ik niet helemaal in opgaan. Per slot van rekening had ik een baan als leraar. Dat ging compleet tegen mijn principes in. Het is alles of niets. Het verdelen van de aandacht werkte voor mij niet.” De keuze was overigens niet moeilijk voor de muziekkunstenaar. “Nee”, lacht hij, “ik heb alles op de muziek gegooid. Mijn hart en ziel zit daar, dus moest ik dat ook gaan doen.” Helemaal onzeker was het muzikale avontuur overigens niet, bekent hij eerlijk. “Destijds maakte ik deel uit van het bandje Cotton Green. We deden zo’n tachtig optredens per jaar –wat heel veel is-, maakten CD’s en timmerden flink aan de weg met onze Ierse/Amerikaanse folkmuziek. Zo af en toe kreeg ik toen al de vraag of ik misschien geen muziekles wilde geven.” Als docent leek Wander dat wel wat. Temeer omdat hij als muziekleraar zijn leerlingen één op één kan begeleiden. “Dat is toch iets waar ik mij in het onderwijs vaak over verbaasd heb”, blikt hij terug op zijn korte carrière als docent. “Die grote groepen waarbij kinderen geacht worden allemaal hetzelfde leertempo aan te houden. Het ene kind heeft nu eenmaal wat meer aandacht nodig dan het andere kind, maar daar is in het onderwijs weinig oog voor.” Momenteel geeft hij aan een kleine dertig leerlingen muziekles. Wie daar de optredens bij op telt komt uit bij een leuke, maar drukke baan. “Weet je wat de grootste kunst is?”, vraagt hij retorisch. “Het maken van een rooster. Die continuïteit die mensen vroeger hadden, is niet meer. De vastigheid lijkt in de levens van veel mensen verdwenen.” Toch weerhoudt hem dat niet van het genieten van zijn vak. “Die variatie tussen optreden en lesgeven is prachtig”, vindt Wander. “Het optreden is avontuurlijk, maar zwaar. Het is vaak in de avonduurtjes, je moet sjouwen met apparatuur en het vergt veel voorbereiding. Lesgeven is beduidend minder zwaar, maar ook minder spannend. De overeenkomst tussen beide is dat ik er veel voldoening uit haal. Bij het live spelen voor publiek hoop ik mensen een fijne avond te bezorgen, terwijl ik bij het lesgeven mensen zie ontwikkelen van een eerste noot naar het spelen van een heel nummer. Prachtig.” Wander van Duin vertelt dat muziek veel meer is dan klanken. “Muziek en geur en hebben de kracht om mensen mee te nemen naar een andere plek in hun leven. Muziek is de soundtrack van je leven. Een mooie uitdrukking nietwaar? Helaas heb ik die niet zelf bedacht.” Lachend vertelt hij het verhaal van de eerste date met zijn vrouw. “We waren in een gezellig kroegje in Groningen waar een flamenco-gitarist optrad. Samen met een danseres stond hij te spelen op het biljart. We hebben daar een geweldige avond gehad. Een jaar later kwam ik hem weer tegen en vertelde ik de gitarist dat mijn vrouw en ik een jaar samen waren en dat wij bij dat optreden voor het eerst samen weg waren. Hij zei blij te zijn dat hij de soundtrack van ons eerste afspraakje heeft mogen inspelen. Dat vond ik een schitterende uitdrukking.” Zoals Wander ook genoot van het Spaanse optreden van het flamenco-duo. “Spaanse muziek vind ik leuk om zelf te spelen”, aldus Van Duin. “Dit natuurlijk naast Ierse Folk, Americana en Blues. Als het maar akoestisch is. Akoestische muziek is flexibel. Het geeft de mogelijkheid om het eens anders aan te pakken. Soms valt een feestje in het water en zitten er vijf mensen verloren in het café waar je op moet treden. Met je akoestische gitaar ga je zelf lekker tussen hun in zitten en spelen aan de bar of bij de stamtafel. Daarnaast is akoestisch ook direct. Je vingers raken de snaren en dat maakt de muziek. Daar komt geen versterker aan te pas.” Muziek in de meest pure vorm, aldus de muzikant én – bovenal- liefhebber. Ook eens een optreden van Wander bijwonen? Op zijn website www.wandervanduin.nl staat een handige agenda met de plaatsen waar Van Duin de komende periode live te zien zal zijn.