week 20

maria's mooie mensen

“Jullie zijn ook overal”, zeggen wethouders en burgemeesters regelmatig tegen mij en mijn collega’s, waarop ik standaard terug verzucht: “anders jullie wel.” Hoewel veel mensen wel eens tegen een wethouder of burgemeester ‘aanschoppen’ en velen kritisch denken ‘dat wij dat ook wel kunnen’, stelt de functie toch veel meer voor dan vaak gedacht. Bovendien: wie kan het opbrengen altijd en overal met een lach op te komen draven en een praatje te maken met een echtpaar wat zestig jaar getrouwd is, een sportkampioen die een dikke medaille om heeft of een ondernemer die een nieuw bedrijf opent? Wat te denken van talloze speeches te geven, talloze handjes te schudden en talloze glimlachen te beantwoorden? Ik vind het een gave. Kijk nou naar wethouder Fred Stol. Slechts vier keer schittert hij in deze Streekkrant en hoewel hij misschien wel onze favoriet is, want ‘Fred-ik-hou-wel-van-een-feestje-Stol zoals wij hem gekscherend noemen is altijd goed te spreken, heeft dat toch niks te maken met deze overvloed aan foto’s van hem. Die overvloed heeft wel alles te maken met de talloze activiteiten die hij onderneemt. Twee zestigjarige huwelijken die hij als loco-burgemeester bezocht, tussen het openen van een brug en een het geven van de aftrap van een grondruil door, vormen deze mooie plaatjes. Als we hadden gewild, hadden we hem ongetwijfeld ook kunnen spotten bij de start van de bouwwerkzaamheden aan de Dorpsvenne waar zijn collega-wethouder Jan Oomkes fanatiek in een kraan stapte. Ja, ook dat hoort bij de functie van wethouder. Regelmatig worden er allemaal ‘leuke’ dingen bedacht en ludieke acties opgezet om een bepaalde opening luister bij te zetten. Altijd met één overeenkomst: het slachtoffer is een burgemeester of wethouder. Die zich vervolgens toch met een lach overgeeft en zo dus belandt in een wankel bootje, op een trap of op een racefiets. Bovendien moet je als burgemeester en wethouder ook nog eens altijd het goede voorbeeld geven, wat betekent dat je gras moet maaien tijdens NL Doet, dat je zwerfvuil op moet ruimen met onwillige pubers en dat je vele toneelvoorstellingen, muziekconcerten en markten en braderieën bezoekt. Ik denk dat het een soort van virus is. Als je één keer ermee besmet bent, weet je niet meer van ophouden. Het is de kick van het resultaat, want nog belangrijker dan alle beslissingen die ze met elkaar nemen op het gemeentehuis, is dat deze heren en vrouwen zorgen voor verbinding. Ze hebben een luisterend oor voor ieder en brengen overal waar ze komen mensen bij elkaar. En ach, dan verschijnt die lach vanzelf op je gezicht. En stiekem is het dan ook best wel leuk om eens in een grote kraan te stappen, al voetballend iets te openen of op een brandweerauto mee te rijden! “Ze zijn niet altijd zichtbaar, die mensen die het verschil maken”, zei burgemeester Bert Swart laatst tegen meneer Bijma die al jaren oud papier ophaalt voor De Molshoop in Noordhorn. “Nee, zo’n waardering krijg ik niet elke dag”, beaamde de overrompelde man. “Dat gebeurt mij ook niet hoor”, lachte Bert Swart. Later bedacht ik me pas hoezeer dat waar is.

UIT DE KRANT