week 21
Dat Horst ‘Derrick’ Tappert jaren na zijn dood alsnog als soldaat bij de Totenköpf-divisie, de meest wrede groep van de Waffen SS, is ontmaskerd, het zij zo. En dat een Duitse voetbalclub Europameister wordt, ook daar kan ik vrede mee hebben. Maar wees gerust, dit stukje gaat niet over het voetbal, daar heeft deze krant andere – veel deskundiger – medewerkers voor.
Maar kijk, ik ben een oorlogskind, ‘k was tien toen de Canadezen wat overigens Polen waren, ons kwamen bevrijden. Je kunt me echter zeker geen oorlogsslachtoffer noemen. Ondanks de gespannen sfeer thuis die ik me nog goed kan herinneren – mijn pa zat tot over zijn oren in het verzet - ging de oorlog redelijk onbezorgd aan me voorbij. Nou ja, mijn Joodse vriendjes en vriendinnetjes werden in 1943 afgevoerd, we leefden in een door een behoorlijk aantal Joden bewoonde straat. Maar ook weer eerlijk zijn: Dat ik mijn speelkameraadjes kwijt was, vond ik toen ‘niet leuk’, maar pas op latere leeftijd kwam daarover het diepe besef. Dus ik moet niet moeilijk doen, niet de martelaar spelen. Maar sommige dingen, zoals het hysterische Heil Hitler gebrul waarop we werden vergast (!), komen hoe ouder ik word steeds sterker in mijn herinnering terug.
Duitsers zijn een gedisciplineerd volk. Zo volgzaam. Té, véél té, zeker toen. Meelopers, meebrullers. Wat je anno-nu van ze kunt zeggen is in ieder geval dat ze én gedisciplineerder én (veel) hoffelijker zijn dan Nederlanders. En dat ze zich, in het algemeen genomen, nog steeds erg schamen voor wat er in hun naam in de Krieg is gebeurd. En ook dat ze er, weer algemeen gesproken, lering uit hebben getrokken. Ein Reich, ein Volk, ein Führer was het motto waarmee ze ganz Europa wilden veroveren. Dat is hen godzijdank mislukt, hoewel, even doorschietend naar déze tijd, Duitsland nu voorop loopt bij het streven naar een Verenigd Europa, maar dan toch anders dan toen. Neem ik aan.
Het Duitsland anno-nu heeft niets meer van het Duitsland van toen. Nou ja: bijna niets. Want ik hoop dat ze bij de Champions League finale in het Wembley stadion hun verschrikkelijke, het voetbalvolk Hitleriaans aanmoedigende stadionspeakers thuis zullen laten. Die doen me toch wel heel erg terugdenken aan toen. En voor de rest: Tja, bij het voetballen was het dit jaar Deutschland über alles. Echt jammer kan ik dát toch niet vinden. Niet meer. Als het daar maar bij blijft.