week 31
Ik heb me net een ‘bakbevlieging’ eigengemaakt. U raadt het al: net als vele andere Nederlanders keek ik een aantal weken naar ‘Heel Nederland bakt’. Tel daarbij op de Italiaans-Amerikaanse Buddy die echt de meest fantastische taarten klaarmaakt op TLC en mijn handen beginnen te jeuken. Dus hop, in het weekend schort om, oven aan en de mixer, ja die hebben wij zelfs, onderuit de kast opgedoken. Nadat mijn eerste poging tot het bakken van een lekkere boterkoek jammerlijk faalde en een droge hap opleverde, besloot ik het maar over een andere boeg te gooien. Dit weekend had ik mijn zinnen gezet op een cake en ontdekte een geweldig kant-en-klaar-alleen-water-toevoegen pakket. Leek me een mooie opstap; als dit goed gaat, waag ik me volgende week wel aan iets moeilijkers. Een beginnend pianist speelt ook niet direct een wals van Mozart en een beginnende schrijver vult ook niet direct een boek. Dus ach, Maria start aan haar baksels, maar dan wel zonder echt zelf te bakken. Het begin ging goed; water toevoegen, mixen en de oven voorverwarmen kun je wel aan mij overlaten, maar toen moest ik nog de kartonnen vorm in elkaar vouwen. Dat had ik me niet gerealiseerd. Ik zou gaan bakken, niet origamiën. De vorm was ook nog eens niet van plan mee te werken, wat de uitvoering van dit lastige karweitje niet ten goede kwam. Maar goed, boven was manlief druk aan het werken om een slaapkamer klaar te maken, ik zou toch wel afgaan als ik hem tussen het aanleggen van de electra door naar beneden zou halen om een bakje voor mij te vouwen. Trots schoof ik mijn baksel toch vijf minuten later de oven in. Nog vijf minuten later haalde ik tevreden manlief erbij. Kijk eens wat er in de oven staat… Maar wat was het geval: de vorm was losgesprongen en de helft van de cake liep intussen mooi het bakje uit. Tja, we hebben nog een lange weg te gaan, voordat wij in het weekend tevreden achter één van mijn baksels zitten. En ‘Heel Nederland bakt’ is voorlopig nog te hoog gegrepen. Jaloers kijk ik onderweg rond in de keuken van de mensen waar ik een verhaal maak als mij verlekkerd wordt aangeboden: ‘wil je een stukje chocoladekoek? Net zelf gebakken’. Ach ja, wrijf maar zout in de wonden… Dus voor komend weekend staat er een kwarktaart op het programma. De mixer met wie ik inmiddels goede vrienden ben speelt een grotere rol en de oven heb ik dan niet nodig. Misschien dat dat werkt voor mij. De katten zitten alweer meewarig op het randje van de keuken naar mij te kijken terwijl ik het pak alvast klaarzet op het aanrecht. Nog een paar weken en dan zal mijn bakbevlieging wel weer overwaaien.