Week 47

Schilder Gerard Koster en ik delen een passie. Knap hoe hij met kwasten en verf kan, wat ik altijd tracht met woorden op papier; het tot leven brengen van alles wat we zien. Het landschap van het Hogeland, dat is waar hij zich op richt en waar ook ik van ben gaan houden sinds ik er regelmatig heen moet. Onlangs vierde hij zijn tachtigste verjaardag, maar geen moment zou je hem deze leeftijd toedichten. Alleen al zoals hij kan praten. “Soms verbaas ik mezelf ook wel”, beaamde hij lachend, “dan heb ik de hele dag geschilderd en komen er mensen aan het einde van de dag langs op mijn atelier, en toch brand ik los!” Het is een heerlijk als je van woorden houdt, dat iemand er zo scheutig in is én ze op zo’n leuke manier gebruikt. Het meeste vertellen echter zijn werken. Van de luchten die geen dag hetzelfde zijn, de dorpjes die in de verte liggen, de sneeuw die dreigt te vallen, het grijs zoals het weer alleen in Nederland kan zijn en van strand, wat nooit verveelt. “Ik leer mensen anders te kijken naar het landschap”, vertelde Gerard mij. “Er zijn wel eens mensen die hier komen en zeggen een echte Koster in het landschap te zien. Een boer vertelde zelfs eens tijdens een opening van een expositie van mij, altijd ongelukkig geweest te zijn hier, maar dankzij mijn schilderijen met andere ogen te kijken.” Het is een gave. Alhoewel Gerard dat zelf wel wat afzwakt. “Deels een gave, maar ook de belangstelling en de fascinatie.” En die gaat ver bij tijden. We lachten samen om die keer dat hij zo afgeleid was door het goudbruine riet, dat hij per ongeluk van de weg raakte. “Die weg, nou die heb ik toch al ontzettend vaak gereden. En toen moest ik met mijn tractor, mijn eigen auto uit de sloot trekken.” Gerard bedankt. Want als ik weer terug rijd van mijn bezoek aan jou, heb ik meer dan ooit oog voor het landschap. Ik heb mazzel. Na een regenachtige middag, begint de zon langzaam door te breken. In de verte zie ik donkere wolken die zich samenballen, ergens in de verte lijkt het te regenen, maar daar bovenuit verschijnt de dappere en sterke zon. De kronkelweg glinstert van de regen in de zon, het kleilandschap glanst even hard mee. Onderweg een eenzame fietser die het gevecht met de wind levert. De laatste woorden van Gerard galmen nog na. “De opening van mijn solo-expositie wordt één grote reünie. Er komen allemaal mensen die ooit werk van mij hebben gekocht. Ik ben echt de hele dag het feestvarken.” Nou Gerard, zoals jij werkt, met het plezier en de passie op jouw leeftijd; jij bent elke dag het feestvarken.