Wensambulance Noord-Nederland wil graag meer wensen vervullen

ZUIDHORN/REGIO – De Wensambulance Noord-Nederland vervult wensen van mensen die weten dat ze in de laatste fase van hun leven zitten. Belangrijk is daarbij professioneel en verantwoordelijk te werk gaan. Hoewel er geput wordt uit maar liefst honderd vrijwilligers, draait deze stichting eigenlijk maar heel ‘simpel’ op twee personen: coördinatoren Jolanda de Jong uit Zuidhorn en Erik Roelfsema uit Alteveer (Gn.). Desalniettemin timmert de stichting hard aan de weg. “Naam maken en meer bekendheid krijgen, daar zij we heel druk mee”, beaamt Jolanda. Ze wil dan ook het liefst veel meer wensen vervullen.

In februari 2009 zag de stichting het levenslicht, toen nog genaamd Stichting Ambiance Noord-Nederland. Begin dit jaar is de keus gemaakt de naam om te gooien naar Wensambulance Noord-Nederland. Zelf is Jolanda één van de mede-oprichters. “Zowel mijn vader als mijn zus zijn ernstig ziek geweest. Die machteloosheid als je naast iemands bed zit die doodziek is en weer het kotsbakje vasthoudt; kan ik niet iets meer doen? Toen ik hoorde over het initiatief om Ambiance op te zetten, hoefde ik niet lang na te denken.” Ze besloot te helpen met de teksten voor de website. “In één avond was ik klaar en toen ben ik er van lieverlee ingerold.”

Zoals gezegd vervult de Stichting wensen van diegenen die weten dat ze in de laatste fase van hun leven zijn aanbelandt. Met een speciale ambulance, overigens zonder apparatuur, bemand door speciale vrijwilligers worden deze mensen van huis gehaald en gebracht waar ze maar willen. Als coördinator is Sandra degene bij wie de wensen binnen komen. “En de eerste stap is vaak contact opnemen met de huisarts of specialist om te overleggen of het verantwoord is om op stap te gaan met deze persoon. Ja, het gebeurt ook wel eens dat het niet meer kan. Onze vrijwilligers hebben ook wel eens aan het bed gestaan bij iemand, dat ze zeiden: het spijt me, maar dit kan niet.”

Voorop staat verantwoord te werk gaan. “Dat is waar wij voor staan”, aldus Jolanda. “Belangrijk is dan ook met goede en capabele mensen te werken. Ik heb wel eens vrijwilligers die zich aanmelden van: ik rij op de taxi en zo anders kan een ambulance toch niet zijn? Nou, dus wel.” Maar liefst 100 vrijwilligers staan tot de beschikking van Jolanda. “En dat is maar goed ook. Ik zou er zelfs liever 150 hebben. Je mag nog een verzorgende zijn, maar de meeste zijn gewoon verpleegkundigen en ambulancechauffeurs die dit als vrijwilligerswerk doen. Dat betekent dat ik veel met onregelmatige diensten te maken heb. Inplannen valt niet altijd mee. Sommige vrijwilligers zeggen wel eens ‘haal mij er maar uit, je hebt me nu al een paar keer benaderd en telkens kan ik niet’. Maar daar gaat het niet om. Het gaat juist om die ene keer dat je wel kan.”

Hoewel de verhalen heel intens en verdrietig zijn, kan Jolanda het zelf wel goed relativeren. “Mensen vragen me wel eens of het niet te dichtbij komt, omdat ik zelf ook heb meegemaakt dat mijn vader en zus ernstig ziek waren, maar ik heb maar kort contact.” Desondanks krijgt ze zelf ook bij tijden wel eens de tranen in haar ogen. “Ja, in principe is er niemand van de mensen voor wie we een wens vervuld hebben, die nog leeft. Ik denk dat er heel misschien nog één vrouw in leven is”, zegt ze terwijl ze een brok wegslikt. “Wat me echt bijgebleven is? Dat was een vrouw van mijn leeftijd. Ze wilde graag naar EuroDisney, maar was te zwak. We hebben uiteindelijk geregeld dat ze met de hele familie een aantal dagen naar de Efteling kon. Tijdens haar crematie is er geld ingezameld voor onze stichting en voor Pink Ribbon. Dat is dan ook de enige crematie waar ik ben geweest.” Het geld kreeg ze uiteindelijk overhandigd op de geboortedag van deze vrouw. “Ja, dat was prachtig. Het was trouwens wel ruim een jaar na haar overlijden, zo moeilijk is het voor de nabestaanden.”

De giften zijn heel belangrijk voor de Stichting. Onlangs heeft de Stichting Mont Ventoux het enorme bedrag van 55.000 euro geschonken aan Wensambulance Noord-Nederland. “Ik mag het niet zeggen van mijn bestuur, maar jeetje, dit bedrag is bijna om te schamen”, vertelt Jolanda lachend. Maar wel heel welkom. “De ambulance waarmee we nu rijden is al heel erg oud, dus er komt sowieso een andere nu!”

De ambitie van deze Stichting is om nog veel meer wensen te vervullen. “We willen graag een vijftig wensen per jaar vervullen, maar momenteel zitten we denk ik op ongeveer twintig.” De Stichting probeert echt een verschil te maken en het lijkt erop dat het lukt. “Regelmatig horen we achteraf wel hoe belangrijk het is geweest voor de mensen. Er was een keer een man van 96 die echt juichend het bejaardenhuis weer binnenkwam toen hij terug werd gebracht”, vertelt ze met een glimlach. “En dat is waar je positieve energie vandaan haalt. Hoe verdrietig het allemaal ook is; het is toch mooi dat het nog lukt de diepste wens te vervullen. Dat kan zijn van het bijwonen van een trouwerij, het huis van de kinderen zien of naar het theater. Daar haal ik een hoop energie uit.”