‘Wij kunnen ons geen leven zonder voetbal voorstellen’

Hoe gaat het met de dames van ’t Fean ‘58

SURHUISTERVEEN – In de serie over het damesvoetbal bij de clubs in De Streek is er deze keer aandacht voor ‘t Fean ‘58. Na jarenlang niet met een damesteam in de reguliere competitie te zijn uitgekomen, is er dit seizoen sprake van een soort comeback. Er werd namelijk weer een damesteam ingeschreven, waarbij het verzoek om te mogen uitkomen in de 3^e klasse werd gehonoreerd. Bestuurslid Bob de Jong toont zich om meerdere redenen zeer content met de revival van het damesvoetbal bij zijn club. ’t Fean heeft bij de jeugd in alle categorieën een meidenteam en de komende jaren zullen er naar verwachting telkens vanuit het hoogste jeugdteam speelsters naar de senioren bij de dames doorstromen. Naast De Jong, ging De Streekkrant in gesprek met damestrainer Dennis Ryan en de speelsters Lisanne Westra en Willy de Jong.

Zoals zijn achternaam al doet vermoeden liggen de roots van trainer Dennis Ryan in het buitenland. In 1980 zou hij vanuit zijn geboorteland Ierland een jaar lang in Nederland gaan werken. Dat pakte anders uit, want zowel werk als privé maakten dat hij in Nederland bleef. Nadat hij een behoorlijke staat van dienst opbouwde als jeugdtrainer, maakte hij op enig moment de overstap naar het damesvoetbal. Vorig seizoen had Ryan de dames van vv Opende onder zijn hoede. Toen in Opende werd besloten om het damesteam op te heffen, besloot een aantal dames, waaronder Lisanne Westra zich aan te melden bij ’t Fean ’58. Ook trainer Ryan maakte dus deze overstap. Zowel Lisanne als Ryan kijken positief terug op hun periode bij Opende. Maar nu verdedigen ze vol overgave en met minstens zoveel plezier de kleuren van ’t Fean ’58. Het woord plezier valt ook meteen als Willy de Jong aan het woord komt. Willy deed vroeger aan turnen en dansen en ook even aan voetbal in haar toenmalige woonplaats Drogeham. Toen ze met haar gezin naar Surhuisterveen verhuisde, pakte ze het voetbal weer op. Willy en Lisanne zijn het er roerend over eens dat het plezier, dat het hele team in voetbal heeft, vooral ook de verdienste is van hun trainer, die als geen ander voor een prima sfeer weet te zorgen. Met nog iets van een Ierse tongval zegt Ryan daarover zelf het volgende: “Om verder te komen en goede resultaten te kunnen behalen is het noodzakelijk om ook plezier in voetbal te hebben. Mijn oudste speelsters zijn 37 á 38 jaar en de jongsten rond de 20 jaar. Ondanks het verschil in leeftijd zijn ze voor mij allemaal gelijk. Een groot deel speelt dit seizoen voor het eerst samen en dat moest even wennen. Er staat intussen een echt team, dat zich wil ontwikkelen. Als we op achterstand komen wil ik dat ze met de kop omhoog blijven spelen en nog meer strijd gaan leveren. Dat pakken ze meestal heel goed op. We staan op dit moment op de 8^e plaats, maar hebben de sterkere tegenstanders al gehad. Ik denk dat we nog een paar plaatsen op de ranglijst zullen stijgen. We kunnen zeker vijfde of zesde worden en misschien zelfs wel vierde”. Lisanne en Willy onderschrijven de woorden van hun trainer. “Zet maar gerust in de krant dat we vierde worden” zegt Willy lachend. Lisanne vult aan: “We vormen een echt team en er is geen sprake van groepsvorming. We gaan ook buiten het veld goed met elkaar om. Leeftijd maakt daarbij niet uit. De oudste speelsters worden door Dennis wel eens gekscherend oma’s genoemd, maar deze zijn net zo fanatiek als de jongere speelsters”. Dat leeftijd niets zegt over inzet en fanatisme bewijst trainer Ryan overigens zelf ook. Met zijn 69 jaar komt hij nog opvallend fit en gedreven over. Lisanne en Willy spreken beiden uit, dat ze zich geen leven zonder voetbal kunnen voorstellen. Naast het voetbal hebben ze ook duidelijk een maatschappelijk doel voor ogen. Lisanne hoopt volgende maand haar studie bedrijfswiskunde af te ronden en dan een passende baan in het bedrijfsleven te vinden. Willy doet een soort vooropleiding, welke hopelijk leidt tot een baan bij Defensie. Ze zal daar in de loop van dit jaar een keuring voor ondergaan. Mocht het niet lukken, dan is een baan in de zorg voor haar een geschikt alternatief. Maar in het hier en het nu missen ze het voetbal, dat vanwege corona volledig stil is komen te liggen, enorm. En niet alleen het voetbal, maar vooral ook de onderlinge binding en de bijbehorende feestjes. Op dat laatste haakt bestuurslid Bob de Jong meteen in: “Het damesteam levert een grote bijdrage aan de sfeer binnen de club. Dat geldt zeker ook voor de 3^e helft in de kantine. We hebben zelfs ons assortiment erop aangepast en verkopen nu ook het bij de dames geliefde drankje pessoa-smirnoff. Vroeger zag je in de kantine toch vaak wel wat groepsvorming, maar tegenwoordig vermengd alles en iedereen zich met elkaar. Ik hoop en verwacht dat dit ook zo blijft als de voorgenomen fusie met vv Surhuisterveen een feit wordt”. Op dit moment is de selectie bij de dames van ’t Fean wat aan de krappe kant en spelen er regelmatig meisjes uit onder-19 mee. Maar zoals gezegd, is er jong talent in aantocht. Willy, die de trainingen voor de meisjes onder-11 verzorgt, kan dat beamen. Voorlopig zorgt zij en ook Lisanne ervoor dat trainer Ryan niet om hen heen kan. Aan het einde van het gesprek spreekt Lisanne uw verslaggever nog even streng toe: “Er mag niet iets negatiefs in de krant komen te staan hoor”. Ze kan gerust zijn, want daar was in dit geval ook geen enkele aanleiding voor.