Wytze Keuning – Te vroeg
De schoonmoeke van Gele zit ien t aarmenhuus. t Olde minskje zil et niet lang meer moaken, heurt zien vraauw Geeske van heur zuster. Gele is zelf ok zo aarm as Job en bedenkt zich dat de dioakens de cinten en spullen van Opoe opstrieken zillen, as t olde minskje dood gijt. Gele beseft dat het niet te loat is en gijt op pad noar t Armenhuus. Kieken of er wat te hoalen valt.
----------
Met troage, lange passen stapte de Gele noar t Armenhuus. Hij zol die dioakens wel! Vrij lewaaiereg schopte hij de deur van moekes koamerke open. “Hee, hoe is t, wordt t minder oldtje?”
Hiemend lag t olle mins op heur berre. Heur ogen schoten angsteg hinneweer, nou es deur het koamerke noar al heur bekende dingen, dan weer noar heur schoonzeun, woar ze altied bang veur was, die heur ellende altied groter moakt had en allint mor moeite doan had om heur ien t Armenhuus te kriegen noa n leven van hard warken en vrötten. Enkeld was er es bij heur west, en dan allint mor om te kieken of er van heur armoe nog wat te plukken viel. Wat zol er nou weer willen?
Met heur tandeloze mond open, heur grauweg-bleke kopke bedekt met n groezeleg ketoenen mutske lag ze trillend van angst onder de dekens. Zo nou en dan as t heur te benauwd werd, schoot er n lange moagere arm te veurschien. En even loater trok ze hem dan weer trillend terug.
“Woarom komt Gees niet”, brocht ze uut.
“Die moet de kiender nog aankleden”, loog de Gele.
“t Lopt op t leste,......as ze mij nog zien wil......”
“Joe binnen nog toai oldtje, t valt wel wat met denk ik”, en hij grijnsde. “Nee, nee, t is uut!” “Sloap mor wat, dat is beter veur je”.
t Ol mensje keerde t gezicht van hem of noar t met bont behang beplakte achterwandje. “Nee, nee,” hiemde ze, mor ze was te muude om heur verder te verzetten en de Gele trok hum der toch niks van aan. Toen keek er verzichteg ien e kasten. t Oldtje ging er toch aan ja. En dan wadden alle spullen van Gees en hem. Hij griste heur kleren bij mekoar en wat aandere dingen die wat weerde hadden. Hij stopte alles ien n jutezak en knupte die dicht, doarnoa leit er et buten deur. “Nou Oldtje, ik zal Gees sturen”. “Open”, hiemde t olle mensje en de Gele schoof de gerdientjes weer aan e kaant.
“Roep.....Boukje”. “Best”. De Gele stapte noar n andere ofdeling van t Armhuus. “Bouk, ofst even bij Moeke kommen wilst”. “Ja.... t is min met heur Gele. t Lopt op t leste. Dokter zeit het ok, is Gees der niet?” “Vanmiddag komt ze”. De Gele pakte zien jutezak en stapte vot. Hij knees. Dat kregen de dioakens ien elks geval niet! Harder dan normoal vloog er noar huus. Dit was binnen!
“Doar is t!” en de Gele kwakte de zak op e vloer. Gees trok t touw lös schudde alles der uut op e toavel en bekeek het tevreden. “En hoe was het er met?” “Min, as t heur nog levend zien wilst dan magst er vanmiddeg nog wel hingoan.” Gees borg de kleren en de aandere spullen sekuur op, je konden nooit wieten! Want die dioakens hadden gien spat medelieden met n arm mens. Loater zol ze alles n bietje veranderen, dan had ze der n butenkanske aan.