Zeegezichten met dreigende wolkenluchten boven kolkende golven
Anita Zijlstra uit Niehove
NIEHOVE - Wie haar pittoreske en piepkleine huisje in Niehove binnenloopt, ziet al snel dat de uit de hand gelopen hobby van Anita Zijlstra schilderen is. En dan met name het schilderen van zeegezichten. En vergeet dan de lieflijke blauwe luchten en stralende zonneschijn maar; woeste en dreigende wolkenluchten boven kolkende golven voeren de boventoon.
Vijf jaar geleden begon Anita, die in het dagelijkse leven kapster is, te schilderen. Omdat iemand uit haar vriendenkring dacht dat ze dat zou kunnen. Ze begon met acryl te schilderen, maar dat beviel niet. Dus probeerde ze olieverf. En dat was precies wat ze nodig had.
‘Ik heb altijd van kleuren gehouden. Daarom vind ik mijn werk als kapster ook zo leuk. Ik zie het haar van mensen als een canvas. Tegenwoordig gebruiken we haarverf ook in allerlei verschillende nuances, het is niet meer allemaal in één kleur. Ik vind dat echt schilderen op haar.’
Al snel kreeg ze de smaak te pakken van het schilderen op doek. ‘Ik heb geen les genomen. De dingen die ik nu schilder hebben een bepaalde stijl en daar hou ik van. Ik ben soms bang dat als ik les neem, ik dat af ga leren. Ooit deed ik wel eens een workshop en was ik ervan overtuigd dat ik afgekraakt zou worden. Dat gebeurde helemaal niet, tot mijn verrassing.’
Hoewel Anita ook andere schilderijen maakt, zijn het vooral zeegezichten met donkere luchten. Waar komt die storm vandaan? ‘Die storm zit in mijn hoofd. Ten eerste hou ik heel veel van het strand. Mijn ouders sleepten me altijd mee naar Ameland en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. Ik heb ook echt iets met spannende luchten. Ik herinner me dat ik als kind met mijn vader op het strand stond naar een heel dreigende lucht te kijken en dat mijn vader naar huis wilde. ‘Leg mijn pyjama straks maar op de kachel,’ zei ik toen. Het strand is de plek waar ik tot rust kom, daar verwerk ik dingen. Een lichte en zonnige dag is fijn om in te wandelen, maar er gebeurt verder niks. Ik ga dan toch voor die stormlucht.’
Een paar jaar geleden leed Anita een groot verlies. ‘Mijn beste vriend kwam om het leven bij een ongeluk. Er volgde een rouwproces. Boosheid, verdriet, onbegrip. En het ergste was dat ik mijn beste vriend kwijt was. Ik was altijd een beetje een vreemde eend in de bijt en had eigenlijk vooral hem. En opeens was ik dat kwijt. Ik moest ergens met die gevoelens naar toe. Ik denk dat die gebeurtenis de drijfveer voor mijn schilderijen is. Op deze manier kan ik mijn emoties goed kwijt.’
In de kamer hangt een portret van Vincent van Gogh. ‘Mijn grote vriend,’ zegt Anita, terwijl ze het schilderij van de muur haalt. ‘Ik heb hem geschilderd in zijn eigen stijl. Ik weet nog dat ik voor het eerst een Van Gogh zag, ik vond er niks aan, al die streepjes.’ Ze lacht. ‘Nu vind ik het heel mooi, al hanteer ik die techniek niet. Ik voel me erg door hem geïnspireerd. Zijn kracht en doorzettingsvermogen, zijn kijk op het leven. Ik kan me emotioneel in hem verplaatsen.’
Aan de muur hangen ook nog twee schilderijen van Vermeer. Het Meisje met de Parel en het Melkmeisje. ‘Deze twee vind ik de mooiste twee van Vermeer. De speling van het licht, hoe de melk uit het kannetje stroomt. Maar impressionisten zoals Monet hebben wel mijn voorkeur.’
Momenteel exposeert Anita bij galerie Kunsthof in Grootegast. ‘Dat is natuurlijk heel erg fijn! Mijn schilderijen gaan ook nog naar het gemeentehuis in Leek. Maar het blijft bij exposeren, ik ga niet van schilderen mijn werk maken. Daarvoor vind ik mijn baan veel te leuk, ik zou de klanten veel te veel missen!’