Zuidhorn kampioen na ongekend spannende ontknoping
Spelers geven trainer Bouma mooist denkbare afscheidscadeau
ZUIDHORN - Het waren zijn laatste woorden tijdens de wedstrijdbespreking: ‘Zorg ervoor dat dit mijn laatste wedstrijd is.’ Hij zei het met een knipoog, Zuidhorn-trainer Kees Bouma. Het zou betekenen dat zijn team op de slotdag kampioen zou worden. Een niet al te realistische gedachte. Het bijna ongenaakbare LTC zou immers geen punten verspelen in Haren tegen Be Quik en de groenhemden moesten zelf even zien af te rekenen met Loppersum, de andere directe concurrent voor het kampioenschap. In Loppersum werd tijdens de eerste competitiewedstrijd nog verloren. Een tegenstander die vooral gevreesd wordt vanwege de snelle en gevaarlijke vleugelspitsen.
Eigenlijk had iedereen zich min of meer ingesteld op de nacompetitie, want wonderen, daar zijn de meeste Zuidhorners net iets te nuchter voor. De boodschap van de trainer in zijn bespreking was duidelijk. Zelf hoe dan ook winnen: ‘dat hebben we in eigen hand en we kunnen onszelf achteraf nooit iets kwalijk nemen.’ In het volgepakte Johan Smitpark werd het een middag om nooit te vergeten. De geur van vers gemaaid gras was ingeruild voor die van opgewarmd rubber, maar op kunstgras zou Zuidhorn in het voordeel zijn, zo was de gedachte. Het doel heiligt de middelen en het prachtige veld 1 bleef dan ook onbespeeld. Het spektakel speelde zich op het overigens bijzonder fraaie kunstgrasveld af.
Want een spektakel werd het. Na 90 minuten stond er de onwerkelijk ogende score van maar liefst 6-0 op het scorebord. Zuidhorn leverde werkelijk een galavoorstelling af. De trainer van Loppersum gaf als belangrijkste reden de rode kaart bij de stand van 1-0 op, maar zijn visie klopte niet met het spelbeeld. De rode kaart viel in de 27e minuut, maar ook in het eerste half uur was Zuidhorn de bovenliggende partij en was de enige goal van uitblinker Thijs Zwarteveen een schamele afspiegeling van de krachtsverhoudingen en kansen. Het wachten was op de 2-0 en dat was na de rode kaart niet anders. Niet zelden raakt een team wat in de war als het tegen tien tegenstanders komt te voetballen. Aanvallen of een beetje consolideren is dan vaak de vraag. Die vraag stelden de mannen van Bouma zich niet. In de 37 en 40e minuut liet de tot dan flegmatiek spelende Jordi Schuiling zien over welke grote kwaliteiten hij beschikt en maakte met twee zeer fraaie doelpunten nog voor rust een einde aan alle onzekerheid over de drie punten. De voorstelling ging na de rust verder en met bij vlagen fraai combinatievoetbal liep Zuidhorn uit naar 6-0 door twee goals van Jaap Jacobs en een van zijn medespits, Ruben Buursema. Loppersum werd werkelijk van het veld geblazen. Het wachten was nu op de einduitslag in Haren. Een enorme verrassing hangt in de lucht, want LTC stond bij rust achter met 1-0 maar maakte in de tweede helft de gelijkmaker. Ook een gelijkspel zou voldoende zijn voor het kampioenschap. Het publiek stond dan ook meer naar de mobiele telefoon te kijken dan naar de wedstrijd en af en toe keken spelers naar de uitdrukking op de gezichten van de reserves en hun coach om er iets uit wijs te worden. De spanning was voelbaar en het wachten na het laatste fluitsignaal duurde een eeuwigheid. Natuurlijk, de drie punten waren binnen. Reden voor blijdschap, maar wat er nu echt toe deed, was wat er in Haren gebeurde. En toen kwam dat verlossende bericht; eindstand LTC - Be Quik: 1-1. Wat er toen gebeurde kunnen de omwonenden het best navertellen. Het gejuich was tot ver in de omtrek te horen. Na te zijn gedegradeerd uit de 2e klasse, flikken de groenhemden het. Kampioen en terugkeer naar de tweede klasse. Niemand had eigenlijk met dit scenario nog rekening gehouden. Alfred Hitchcock had het kunnen bedenken, maar het onmogelijke werd mogelijk gemaakt. Kampioen!
Terwijl spelers op de grond liggen te rollebollen wordt trainer Bouma geknuffeld. Bestuursleden, spelers, de trainer van de tegenstander, maar ook door supporters. Een oudere supporter vertelt licht geëmotioneerd dat hij ‘de aardigste en een van de beste trainers is die hij bij de club heeft meegemaakt’. De scheidende trainer ondergaat het en geeft toe naast blijdschap en euforie ook een soort van melancholie te voelen. “Dit was het dan,” is zijn licht aangedane reactie. “Na 30 jaar is het nu echt klaar. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Er gaat veel door me heen. Maar kijk om je heen, wat een feest. Geweldig! We hebben het met elkaar geflikt. Nee, natuurlijk hield ik niet serieus rekening met deze ontknoping. Maar ik heb mijn jongens opgedragen alles te geven. Dat hebben we in eigen hand.”
Die opdracht was niet tegen dovemansoren gezegd. Dit team is het afgelopen jaar gegroeid. Jonge jongens zijn ouder geworden, hebben meer ervaring en weten wat nodig is om een wedstrijd over de streep te trekken. Doelman Groothof is al jaren de beste doelman uit de competitie en hij maakt de enige juiste keuze door te stoppen en te kiezen meer tijd met zijn volleyballende dochter door te brengen. Een groot verlies voor het team en het zal een enorme tweestrijd geweest zijn in het hoofd van de aanvoerder die een grote rol heeft gespeeld in de resultaten. Een keuze die getuigt van moed en liefde voor zijn dochter. Bij een stand van 1-0 maakte Groothof een cruciale redding. Achterin speelde Ruben Kooistra een puike wedstrijd en schakelde als een bezetene zijn tegenstander uit, terwijl hij in de uitwedstrijd nog werd weggespeeld. Stefan Smit speelde lang rechtsback maar leidde de achterhoede in het centrum alsof hij het al jaren doet. De vervanger van de opnieuw geblesseerde Daan Kocken, Bart Brandts Buys, gaf alles en dat was meer dan genoeg. Linksback Wouter de Boer heeft een traptechniek waar menig eredivisie voetballer jaloers op zou zijn en speelde een van zijn beste wedstrijden van het seizoen. Bijna scoorde de back nog, maar zijn afstandsschot na een solo eindigde op de lat. Martijn Smit speelt als controlerende middenvelder en ook hij had een goede middag, is onvermoeibaar en een uitstekende schakel tussen verdediging en aanval. Met zijn rust en drang naar voren te spelen een genot om naar te kijken. Jos Schultinga, toch een beetje het ‘Enfant Terrible’ van het team zorgt altijd voor reuring. Werkte hard, scoorde bijna nog vanaf 40 meter en heeft een geheel eigen stijl wat het team kleur geeft. Was dit seizoen betrokken bij veel strafschoppen die Zuidhorn kreeg toebedeeld. Thijs Zwarteveen en Jordi Schuiling beschikken beide over grote individuele kwaliteiten. Schuiling scoorde tweemaal, maar Zwarteveen was de uitblinker afgelopen zaterdag en niet voor het eerst. Ruben Buursema was balvast voorin, scoorde alweer en werkt hard. Hij heeft zich vanuit het tweede opgewerkt naar een vaste kracht in het eerste elftal. Wat valt er nog te zeggen over Jacobs, de spits waar al zoveel over is gezegd. De productie van goals is in grote mate afhankelijk van hem. Is met 33 goals topscoorder van het team maar ook van de hele klasse. Wat kan Jacobs niet? De spits heeft geen enkele ambitie om naar een andere club te gaan om het hogerop te proberen. De waardering van zijn team en het plezier bij de club zijn voor de vriendelijke krullenbol reden genoeg trouw te blijven.
Terwijl een afgevaardigde van de KNVB de spelers één voor één huldigt en luid wordt toe gejoeld omdat hij eerst in Haren was met de medailles, staat voorzitter van de begin dit jaar opgerichte supportersvereniging Henk Schultinga het feest gade te slaan. De voormalig mededirecteur van sponsor Lukkien/Schultinga geniet en kan het allemaal nog nauwelijks geloven. “Dit is zo’n mooie dag voor de club. Vorig jaar zijn we gedegradeerd. Dat weet je dat het wel eens lastig jaar kan worden. Tijdens het seizoen is er weer iets moois ontstaan. Het team groeide en begon te geloven in de kansen op promotie. Maar deze Houdini-act op de laatste dag zag ik eigenlijk niet aan komen.” Naast voorzitter van de supportersvereniging is Schultinga misschien wel de aanvoerder van een vaste kern supporters die geen wedstrijd overslaan. “We hadden een familieweekend. Belangrijk natuurlijk , maar ik ben voor deze wedstrijd naar huis gegaan en had mijn koffertje toch maar meegenomen. Voor het geval we kampioen zouden worden. Het familieweekend zit er op, maar ach, mijn zoon speelt in het team dus het blijft toch een soort familieweekend.” De binding tussen de club en mensen is waar de oud voetballer het meest van geniet. “Vroeger had de vereniging een zaterdag en een zondagafdeling. Nu alleen nog een zaterdagafdeling. Ik merk dat de band tussen de mensen onderling bij de club heel sterk is. Veel oud ‘zondagmannen’ zijn nu op zaterdag hartstikke actief en betrokken. Van die onderlinge band en de trouwe supportersschare geniet ik. Er gaan bij uitwedstrijden 60 tot 70 mensen mee. Waar zie je dat? En we spelen bijna alleen maar met jongens uit eigen jeugd! Zuidhorn is echt een club van het dorp geworden. Daar mogen we met zijn allen best een beetje trots op zijn en natuurlijk hoort deze vereniging met zoveel inwoners uit te komen in de tweede klasse!”
Trainers willen bij hun afscheid graag door de voordeur. Bouma ging niet door de voordeur. En al helemaal niet door de zij- of achterdeur. De spelers zeiden het al op het veld en gaven de trainer het mooist denkbare cadeau: het kampioenschap. Na de wedstrijd stonden ze hand in hand. Naast elkaar, tegenover elkaar, buigend en juichend. En zo verlaat trainer Kees Bouma Zuidhorn en neemt hij afscheid van zijn jongens, op een manier die hem toekomt maar slechts aan weinigen gegeven is: door een erehaag.
