Van onzekere start naar kansrijke toekomst
ZUIDHORN – Zijn moeder
vluchtte 18 jaar geleden voor de bloedige oorlog in Angola, waarbij de
Zuidhorner Leonel Miguel toen nog in de buik zat. De 18-jarige verdediger zelf
werd afgelopen seizoen uitgeroepen tot ‘strijder’ van het jaar bij FC Groningen
onder 19. Wat kan er veel veranderen in 18 jaar tijd. Afgelopen zaterdagavond
zat Leonel voor het eerst bij de wedstrijdselectie van het eerste elftal
tijdens de ongelukkig verloren wedstrijd tegen VVV Venlo.
Leonel heeft zijn vader nooit gekend en hij zelf zat in de buik van zijn moeder
tijdens de vlucht uit de oorlog. Het onzekere verleden heeft de jonge
voetballer niet verlamd, maar hier zit een dankbare jongen die vecht voor zijn
kans en wil slagen bij FC Groningen. Het hoofdveld van de Trots van het Noorden
is zijn doel en heel stiekem droomt de verdediger, die de hele voorbereiding
met het eerste elftal mee deed, wel eens van de mooiste grasmat en stadion van
ons land, de Rotterdamse Kuip.
Een onzekere start dus van het leven hier in Nederland, waarbij het gezin van
AZC naar AZC trok. “Dat is voor mijn moeder en twee oudere broers heel
zwaar geweest”, laat Miguel weten. “Ik ben geboren in Den Haag en kwam
uiteindelijk via Groningen in het landelijke Zuidhorn terecht, waar in die tijd
nog nauwelijks buitenlanders woonden”. Er werd daarom toch wat vreemd
aangekeken tegen inwoners met een andere kleur. Ook Leonel heeft daar wel iets
van gemerkt. “Het was toen een andere tijd met minder buitenlanders hier
in de regio”, gaat Leonel verder. “Ik voelde me als donkere jongen tussen alle
blanke mensen eerst niet altijd helemaal op mijn gemak. Ja, er is ook wel eens
op mij gescholden vanuit het niets, gewoon omdat ik zwart ben. Eén keertje was
het zo erg dat mijn vrienden het niet meer pikten en we op een groepje zijn
afgegaan. Maar gelukkig voel ik me nu al heel lang op mijn gemak”.
Strijden doet Leonel dan ook liever op het veld. Dat begon al vroeg bij de vv
Zuidhorn waar Etzo Suitje hem als kabouter de basistechnieken aanleerde. “Al
snel had ik door dat ik vaak net wat sneller was dan de rest en ook wat meer
scoorde”, vertelt de jonge voetballer. “Maar ik kon ook behoorlijk goed kon verdedigen.
Dat deed ik zelfs liever dan scoren. Heel gek eigenlijk, maar dat heb ik altijd
al gehad”. Na een jaartje bij vv Zuidhorn te hebben gespeeld, hoorde Leonel dat
hij was gescout door FC Groningen en werd hij uitgenodigd voor een training.
“Daar waren heel erg veel jongens er werd een klein groepje geselecteerd die
mochten blijven voor een wedstrijd”, gaat Leonel verder. “Daar zat ik bij. Ik
was natuurlijk super trots en tijdens de wedstrijd ook wel een beetje zenuwachtig.
Maar het ging prima. Ik mocht blijven en zo ben ik eigenlijk al heel snel bij de
jeugd van FC Groningen terecht gekomen. En ik zit er nog altijd!”
Daar waar mening jonge jongen altijd kan terug vallen op de steun en het advies
van zijn vader, moet Leonel het zonder doen. “Ik heb gelukkig twee broers die
er altijd voor me zijn”, legt de Zuidhorner uit. “Beide zijn groot
voetballiefhebbers en hebben ook nog in de jeugd van FC Groningen gevoetbald. Ook
mijn moeder is er natuurlijk altijd voor me. Ze kookt ook nog eens fantastisch,
wat ertoe bijdraagt dat ik altijd superfit en met een goedgevulde maag op het
trainingsveld sta. Mijn moeder heeft het mede mogelijk gemaakt dat ik kan doen
wat ik nu het liefste doe: voetballen. Ik weet niet hoe het is support van een
vader te hebben dus kan ik ook niet zeggen dat ik het mis. Maar soms zou ik hem
wel dingen willen vragen. Hoewel ik hem nooit heb gekend heeft hij natuurlijk
een plekje in mijn hart.” En Leonel zijn vader zou ongetwijfeld ontzettend
trots op hem zijn. Daar stond de jonge voetballer in de voorbereiding naast
Mike ter Wierik in het centrum van het eerste elftal van FC Groningen. Een
talentvolle verdediger, een daadkrachtige maar bescheiden jongen, die alles ervoor
over heeft om zijn droom na te jagen. Eén ding wordt heel duidelijk tijdens het
gesprek. Leonel wil slagen als voetballer: voorstopper worden in de hoofdmacht
van FC Groningen en zijn familie trots maken.
