Zuidhorner Milan de Koe stopt met voetballen
“Ik heb het gevoel dat ik weer leef”
ZUIDHORN – Jarenlang had hij er alles voor over: slagen in het betaald voetbal. Basisspeler worden bij FC Groningen en ervan dromen om te spelen in volle stadions in Engeland of Spanje. Inmiddels heeft de 19-jarige Milan de Koe zijn dromen vaarwel gezegd en kwam hij vorige week tot een drastisch besluit. De Zuidhorner stopte abrupt met voetballen. Per direct. En wil ook even helemaal niets te maken hebben met het spelletje. Daarom sloeg hij de aanbiedingen van elders ook af. “Ik wil nu rust en afstand van voetbal”, zegt hij. “Altijd draaide mijn leven om voetbal en stond alles in het teken van het spelletje. Mijn leven was afgestemd om te slagen als profvoetballer. Ik voel me vrij nu. Er is een last van mijn schouders gevallen. Ik ben weer Milan en niet de voetballer die bij FC Groningen op Fortuna Sittard speelt. Het plezier in mijn leven is terug en dat was een beetje weg”.
Ook het plezier in het spelletje was weg en dat is voor Milan de belangrijkste oorzaak van zijn besluit. De sympathieke blonde verdediger weet nog waar het begin van het einde begon: “Vorig seizoen, een maand voor het einde van de competitie, kreeg ik het verzoek om met mijn trainer Van Gessel en gesprek te gaan. Daar zat ook hoofd jeugdopleidingen Peter Jeltema bij en kreeg ik te horen dat FC Groningen de optie om mijn contract te verlengen niet wilde lichten. Ik kon vertrekken. Ik had nog en maand de tijd om hun van het tegendeel te overtuigen. Natuurlijk heb ik dat nog geprobeerd, maar je ervaart dan toch al een gebrek aan vertrouwen. Ze vonden dat ik wel de potentie had om het niveau aan te kunnen, maar dat ik me te traag ontwikkelde in sommige opzichten. Die maand heb ik alles gegeven. Ik kan mezelf niets verwijten maar ik wist ook wel dat het eigenlijk een kansloze missie was”.
Al vrij snel meldde Fortuna Sittard zich voor Milan die hem uitnodigde voor een stage. In het verre Limburg wilde Fortuna de 1 meter 93 lange verdediger wel een kans geven en boden hem een amateurcontract aan om te spelen voor de jeugd onder 21. “Daarbij had ik wel uitzicht, afhankelijk van mijn prestaties, om bij het eerste team te spelen en bovendien trainde ik ook met de eerste selectie. In de voorbereiding heb ik veel gespeeld, maar in de competitie zat ik niet bij de wedstrijdgroep. Toch had ik wel het idee dat Ultee, de trainer, het in mij zag zitten. Hij is overigens de beste trainer die ik tot nog toe heb mee gemaakt. Hij is heel menselijk en coacht op een hele positieve manier. Hoewel hij mijn beslissing om te stoppen begreep, vond hij het jammer. Hij had me graag wat meer tijd gegeven”.
In het verre Sittard werd het leven van Milan in alle opzichten anders. Het draadjesvlees van moeders maakte plaats voor de gemeenschappelijke keuken waar je zelf voor je maaltijden moest zorgen. Op de topsportcampus deelde Milan de woonkamer en keuken met een groot aantal andere sporters. ’s Avonds even vissen of met vrienden wat leuks doen, was nu eenzaam op je kleine kamertje zitten en aanvankelijk ook nog zonder televisie. Eén avondje samen met je telefoon is te overzien, maar elke avond weer gaat het snel vervelen. “Dat was heel erg wennen. Ik woonde thuis waar ik het erg naar mijn zin had en nu zat ik in het verre Sittard zonder sociaal leven. Ik miste mijn vrienden en familie. Dat viel me zwaar. En je kunt niet zo even in de auto stappen, want het is gewoon een heel lang eind rijden”.
Toch was dat eenzame gevoel niet de oorzaak van zijn besluit om de schoenen in de spreekwoordelijke wilgen te hangen. “Ik denk dat het de druppel was. Misschien begon het al wel tijdens het laatste jaar bij Groningen, waar het plezier verdween. Het was op een gegeven moment echt weg. Misschien heeft de eenzaamheid me juist wel aan het denken gezet. Anders ging ik altijd maar door. Nu had ik tijd om na te denken. Wil ik echt dit leven. Alles aan de kant blijven zetten voor voetbal. Toen ik die vraag mezelf éénmaal had gesteld, kwam het antwoord ook best snel. Ik voelde eigenlijk aan alles dat ik dit leven niet meer wil. Dat het tijd wordt dit los te laten en iets anders te gaan doen met mijn leven. Ik ga nu weer studeren, wil een bijbaantje zoeken en het voetbal voorlopig even helemaal loslaten. Ik mis het ook helemaal niet. Ik ben super dankbaar voor al die jaren dat ik op hoog niveau heb kunnen spelen en voor alle steun van trainers en begeleiders. Dat ligt nu achter me. Vanavond ga ik een drankje doen met vrienden op een terras in Groningen. Ik heb het gevoel dat ik weer leef en dat is een heerlijk gevoel!”
