Zwak vlees

Ik beken. Ik, die een afschuw heb van dagelijkse reallife-series op de tv, ik die zelfs nog nooit een aflevering van ‘Onderweg naar morgen’ heb gezien, ik beken met het schaamrood op de kaken dat ik sinds een paar maanden elke avond tussen half acht en acht uur kijk naar die afschuwelijke Utopia-soap die nu al anderhalf jaar op SBS6 wordt uitgezonden. Maar, voeg ik er meteen schijnheilig aan toe, de oorzaak daarvan ligt aan mijn vrouw. Zij kijkt er vanaf het begin naar, vindt het in wezen ook niks, maar ze blíjft kijken. “Gun mij nou dat halve uurtje met ook nog eens tien minuten reclame tussendoor. Jij hebt al zoveel voorkeurprogramma’s, je komt genoeg aan je trekken. Laat me nou. En anders ga je maar op het toestel in de slaapkamer kijken.” Zei ze wat klagelijk maar ook strijdlustig. Dat gaf voor mij de doorslag. Het zou, ik ken haar, meteen een rot vervolg van de avond betekenen. “Want je mag toch wel íets voor me over hebben?”
Daarom keek en kijk ik. Nog steeds. Met toenemende ergernis en veel misprijzend commentaar – ook een mooie remedie om je af te reageren, overigens – maar tegen wil en dank met een steeds erger wordende vorm van verslaving. Utopia is namelijk een Endemol-reclame-kassa-productie en die gasten weten verdraaid goed hoe ze het kijkersklootjesvolk al dan niet subtiel weten te binden om ook weer de dag erop te kijken. Met opnieuw reclamekassa, want daar gaat het hen uiteraard om. Niks mis mee, je kunt kijken of niet kijken. Dus nait soez’n.
Utopia is een literaire en filosofische term die je kunt omschrijven als een ‘onmogelijke werkelijkheid’, staat in de encyclopedie. Het is, wordt er meteen aan toegevoegd, dus een ideale wereld die nooit kan worden bereikt. Daar wordt in de gelijknamige tv-serie heel gewiekst op ingehaakt. In het kort: Zestien mensen van (zeer!) verschillende door Endemol uitgekiende pluimage bouwen op een afgesloten terrein al bijna twee jaar aan een zogenaamd nieuwe samenleving, die uiteraard, alleen al door de heel verschillende karakters, ook daar nooit bereikt zal worden. Afgunst, liefde, solidariteit en individuele gemenigheid worden zéér sluw doorelkaar gemixt. Met aan het eind van elke aflevering telkens weer een nieuwe cliffhanger, waardoor je de volgende avond ook weer gaat kijken. Wordt vervolgd en vervolgd en vervolgd. En ook ik blijf volgen, slappeling die ik ben. De geest is gewillig maar het vlees is zwak.
Henk Hendriks