“Alleen met wandelen kun je mensen op zulke bijzondere plekken brengen”

Westerkwartier wandel-walhalla: dit jaar Tocht om de Noord; volgend jaar Struuntocht

LUTJEGAST – Twee heren, twee evenementen; veel verschillen, maar misschien nog wel meer overeenkomsten. Dit jaar komt de Tocht om de Noord op bezoek in het Westerkwartier, domein van de Abel Tasman Struuntocht. Wandelaars kunnen hun geluk niet op en ook de organisatoren zijn in hun nopjes. Aan tafel geen concurrenten, maar gastheer en bezoeker. “Het is geen ingluiper, maar juist eervol dat de Tocht om de Noord dit jaar door ons gebied komt”, vindt Piet Miedema, organisator van de Abel Tasman Struuntocht. “Het gaat niet om elkaar de loef af te steken, maar juist om het samenwerken”, vult Peter Velthuis, organisator van de Tocht om de Noord hem aan.
Ze poseren voor de foto waarop Lutjegast een letterlijk en centraal middelpunt vormt. “In de ‘achtertuin’ van Lutjegast”, vindt Peter, “beeldender kan het niet.” Het is inderdaad in ‘de ‘achtertuin’ van Lutjegast dat de Struuntocht vorm kreeg, het is door deze ‘achtertuin’ waar de Struuntocht door heen loopt en het is deze ‘achtertuin’ die dit jaar zijn pracht zal laten zien aan de vijfduizend deelnemers aan de Tocht om de Noord. “Inmiddels zijn we aan de negende editie toe, maar hier zijn we nog nooit geweest”, verduidelijkt Peter de keus voor het Westerkwartier. “We willen onze wandelaars ook graag dit gebied laten meemaken.” Piet juicht het toe. “Het is een eer dat de Tocht om de Noord hier komt, want het is een gebied dat zo verschrikkelijk mooi is.”
De heren zitten gebroederlijk aan tafel. Van strijd is geen sprake; eerder vriendschap. Ze kennen elkaar, hoe kan het ook anders, van het wandelen. Peter liep zelf tweemaal de Struuntocht mee en ervaarde het als een “prachtig evenement”. Toen hij in 2005 benaderd werd door de provincie Groningen om na te denken over een evenement om de provincie op de kaart te zetten, was het wandelevenement van de Lutjegasters een grote inspiratie. Raakvlakken? De beide heren knikken instemmend. Maar ook veel verschillen. “De Tocht om de Noord gaat veel meer om hoofdlijnen; de intentie is om Groningen zo breed mogelijk te laten zien. We banjeren dwars door de provincie heen.” Een ander verschil zit hem in de duur. “Ik ben iemand van uitdagingen en heb daarom gekozen voor twee dagen van veertig kilometer”, komt de sportman in Peter naar boven, “Als ik iets doe, dan is het goed. Als je er tachtig kilometer op hebt zitten, dan is dat echt fiks. En wie het wil, kan natuurlijk wel een kortere afstand lopen.”
De struners houden het bij één dag. “Dat is voldoende”, vindt Piet, “ook omdat we binnen het gebied blijven. Bovendien is het randgebeuren zo groot; voor Lutjegast is dit groot genoeg. Het is een enorme aanslag op de vrijwilligers. Want het gaat niet alleen om die ene dag, ze zijn er al weken van tevoren mee bezig.” Kriebels om een stapje verder te gaan met zijn evenement heeft Piet zelf ook niet. “Nee hoor, wij knallen liever één dag.” Aan populariteit boet de Struuntocht niet in en zelfs nu de Tocht om de Noord even op de voorgrond stapt, leeft de Struuntocht alweer enorm. “Ik krijg nu al weer mailtjes van mensen over de Struuntocht van volgend jaar.” Het streven telkens weer te knallen, is iets wat beide heren in elkaar herkennen. “Door je enthousiasme leg je de lat telkens hoger”, vertelt Piet. “Je probeert jezelf toch te verbeteren, ook omdat je veel van de wandelaars hoort”, vindt Peter. Ze helpen elkaar waar ze kunnen. “Als ik de Tocht om de Noord heb gelopen, hebben we vaak vrij kort daarna wel even contact”, vertelt Piet. “Vaak is de ervaring als wandelaar anders dan als organisator. Weet je nog met die bootjes?” “Och nee”, gruwelt Peter direct. “Er was een overtocht over het water en we hadden precies uitgerekend met hoeveel bootjes dat mooi door zou lopen, maar er geen rekening mee gehouden dat er maar één boot tegelijk kon aanleggen. Al snel stond er een enorme rij aan wandelaars en begon ik te zweten”, blikt hij terug. “Maar ik stond in die rij en vond het helemaal niet vervelend”, vertelt Piet. “Het was even een rustpuntje en je kon heerlijk om je heen kijken. Dus het viel wel mee. Toen wijzelf trouwens over water moesten bij de Bombay en iemand opperde dat we wel met bootjes konden werken, dacht ik wel: ‘nou dat maar niet”, voegt hij er lachend aan toe.
Wandelen heeft nog altijd niet aan populariteit ingeleverd. “Het is ongelooflijk hoeveel mensen je van stal haalt”, vindt Piet. “Wandelen is een ontzettend sociaal gebeuren. Als je aan het wandelen bent, ben je eigenlijk ook altijd aan het praten. Wij zeggen hier wel eens uit de grap: ‘goh die zijn aan het wandelen, zouden ze problemen hebben?’.” Ook Peter kan het succes van het wandelen wel verklaren: “Je legt makkelijk contact, want je ziet van alles onderweg en dat wil je delen. Wij wandelen door locaties heen”, wat Piet direct herinnert: “oh, door de kaasfabriek in Bedum; hoe ís het mogelijk?”, waarna Peter vervolgt: “Je brengt mensen op hele bijzondere plekken. Dat kan alleen met wandelen.”
Of het nou gaat om de voetsporen van ontdekkingsreiziger Abel Tasman te volgen zoals de Struuntocht doet of het ontdekken van de zintuigen en dwars door locaties heen te lopen zoals de Tocht om de Noord; de komende twee jaren is er genoeg te wandelen in het Westerkwartier. “Ik kijk het meest uit naar de mooie natuurgebieden”, verheugt Peter zich. “We gaan helemaal door het Middag-Humsterland en dat is een ongelooflijk mooie natuur.” Piet kan het beamen.
“Hier heb je het coulissenlandschap, richting Zuidhorn over het kanaal weer dat weidse en beide is het even prachtig.” Er is al genoeg om naar uit te kijken en nog genoeg werk te verzetten. Zoals de route. “Maar daarvoor wilde ik eerst langs Piet”, vindt Peter. “Weet je”, zegt hij tegen Piet, “we zouden een officiële aftrap van de Struuntocht moeten doen tijdens de Tocht om de Noord. Want ik hoop dat mensen denken: ‘wow, dat was een voorproefje van de Struuntocht’. Even een moment om stil te staan dat het bijna op de kop af een jaartje duurt, voordat de Struuntocht weer van start gaat. Als gezamenlijke wandeltochten; zo voelen we dat.”