Brug bij Aduard omgedoopt tot ‘Mollemabult’
Zuidhorn ontwaakt: ‘Ga Bauke, Ga!’
ADUARD/ZUIDHORN - De prestaties van Bauke Mollema waren de eerste week van de Tour de France hoopgevend en zelf was hij ook optimistisch gestemd. De tweede week schreef de oud-Zuidhorner al bijna wielergeschiedenis door brutaalweg op het podium in het algemeen klassement te klimmen. Eerst op de derde plaats, maar afgelopen vrijdag zelfs nog een treetje hoger. Een heldenstatus is niet meer ver weg voor de wielrenner in de vorm. Hij reed weer een geweldige tijdrit en heeft nu ook eens het geluk een goede ploeg om zich heen te hebben. De weg naar Parijs duurt nog een kleine week, maar het geel lijkt onhaalbaar. Daarvoor is Chris Froome, die ook de etappe over 242 kilometer won te sterk en een klasse apart deze Ronde van Frankrijk. Maar sinds 1993 heeft er geen Nederlander meer tweede gestaan in het algemeen klassement in de Tour de France. Destijds hing het geel om de schouders van Eric Breuking.
Inmiddels heeft Mollema ook kennis gemaakt met de Mont Ventoux. Daar waar de aanval afgelopen zondag van Alberto Contador kwam en bijna slaagde. Deze werd met een uiterste krachtsinspanning afgeslagen. De ‘weg naar de hel’ leek lange tijd een martelgang te worden voor de nummer twee in het klassement, maar uiteindelijk klaarde het duo Mollema/Ten Dam de klus weer op indrukwekkende wijze en werd de tweede plaats voor de Belkin Kopman veilig gesteld middels een knap staaltje versnelling in de laatste kilometer. De reactie van Mollema direct na de finish is een lange hoestsolo. Hij zit er doorheen. “Het was vooral aanklampen vandaag. Maar ik ben nog altijd tweede. Dat is goed nieuws!”
Vóór de Tour liet Mollema al weten dat een plaats op het podium misschien haalbaar zou zijn. Niet iedereen nam dat even serieus. Tenslotte had Mollema vorig jaar de Tour via een zijdeur verlaten. Bij gebrek aan een EK of WK voetbal heeft Mollema de oranjegekte door zijn buitengewoon goede prestaties naar het wielrennen verplaatst, al kan hij dat zelf niet zo heel goed begrijpen. “Ik heb zelf nooit een echt idool gehad. Wel een poster boven mijn bed en dat soort dingen, maar om al feestend door de stad te trekken als er iemand gewonnen heeft of handtekeningen vragen, dat deed ik niet en zat niet zo in mij. Begrijp me goed; ik vind de aandacht die naar mij uitgaat best oké, al mocht het soms ook wel wat minder, maar vooral voor het wielrennen is het ook heel erg goed. Dat kon toch al wel wat nieuwe impulsen gebruiken. Soms moet ik er ook wel een beetje om glimlachen,” grijnst de kopman van Belkin die wel veel steun put uit supporters langs de kant van de weg. “Zo’n oranjegekleurde menigte langs die je aanmoedigt, geeft een enorme oppepper. Dat is echt genieten.”
Mollema is helemaal hot. Er zoemen televisieploegen door Zuidhorn en journalisten van zowel regionale als landelijke kranten struinen de buurt waar Bauke vroeger heeft gewoond af. Ze bellen bij zijn voormalige buren aan in de hoop te weten te komen of Mollema vroeger misschien een lastige peuter was, of hij ook al zo snel was op zijn driewielertje, of hij een moeilijke jeugd heeft gehad, met mes en vork at en de mensen wordt vooral gevraagd of toch heel goed na te denken. ‘Er was vast wel iets wat u is opgevallen,’ doet een reporter nog een laatste poging bij een oud-buurman die Bauke’s ouders ooit nog eens in de tuin geholpen heeft. De verslaggever is bijna geschokt in Zuidhorn geen feestvierende en hossende menigte aan te treffen. “Bauke is nuchter en dat zijn wij ook,” legt dezelfde oud-buurman uit aan de verbouwereerde journalist die maar blijft schrijven. Dat Mollema in zijn jeugd een frêle aanvaller was bij de vv Zuidhorn die tekort kwam om het hoger op te schoppen op het voetbalveld maakte nooit iemand wat uit. Binnenkort zal er ongetwijfeld in de Telegraaf een terugblik komen op de voetbalcarrière van Mollema.
Inmiddels begint Zuidhorn te ontwaken. De brug bij Aduard, tussen Zuidhorn en Groningen, daar waar Mollema het klimmen leerde, is inmiddels met een groot spandoek omgedoopt tot ‘Mollemabult’ en aan de andere kant van de weg prijkt in grote letters ‘Ga Bauke, Ga!’. En de renner zelf? Hij kijkt soms wat verdwaasd om zich heen. Naar deze andere wereld. Hij vind fietsen nu eenmaal leuk en vooral hard fietsen. En het liefst in de bergen. Na het geven van zijn zoveelste interview loopt hij de spelersbus in. Terwijl honderden journalisten en fotograven zich verdiepen in het laatste nieuws rondom de renner en ze zich bij RTV Noord afvragen of er nog niet een oom van de vader van de broer, die zijn zus haar nichtje gevraagd kan worden om te vertellen wie Bauke nu precies is, valt het onderwerp zelf in slaap en droomt. En dat zal niet over wielrennen gaan. Dat is Bauke Mollema.
