Danielle Bekkering is weer van de partij in Noordhorn
“Podium? Zal in ieder geval alles uit de kast halen”
NOORDHORN - Ze is er weer bij dit jaar. Danielle Lissenberg-Bekkering. Vorig seizoen werd de wielerronde van Noordhorn al in april verreden en dat was voor de Den Hamse te vroeg in het seizoen. “Voor 1 mei kun je mij beter met rust laten. Dan ben ik aan het bijkomen van een zwaar schaatsseizoen en begin ik langzaam m’n rondjes te fietsen”, lacht ze. Wat dat betreft is de planning nu een stuk meer in haar voordeel. Op 20 juli is het zover, alweer de achtste editie van het Rondje om de hervormde kerk.
“Het is toch wel iets waar Noordhorn blij mee mag zijn. Waar komen ze anders mee op de kaart,” is de mening van Bekkering die hoopt op veel publiek. “Vorig jaar was ik er zelf niet, maar het jaar daarvoor liep de publieke belangstelling al terug. Misschien had het weer daar ook mee te maken dat weet ik niet mee, maar het kan flink spoken,” herinnert de tegenwoordig voor NWVG rijdende wielrenster zich nog goed. Dat was een geweldige beleving. Het hele dorp stond er, er werd fanatiek aangemoedigd en de sfeer en entourage was super. Het zou fijn zijn als dat dit keer ook weer zo zal zijn.”
Al vier van de acht edities wist Bekkering op haar naam te zetten. De inmiddels 36-jarige vrouw die tegenwoordig geldt als echte outsider is een sluwe vos en zal nooit meedoen wanneer ze zich zelf geen kans toedicht. “Natuurlijk ga ik volle bak rijden hier in mijn eigen achtertuin. Ik wil graag winnen en zou niet meedoen wanneer ik van te voren wist dat ik als 56e zou eindigen. Mocht ik niet op het podium terecht komen, wat natuurlijk ook heel goed mogelijk is dan lig ik daar niet wakker van. Wat dat betreft heeft de leeftijd me wel rustiger gemaakt, maar Noordhorn blijft me wel extra motiveren. Ik ga er vol voor en hoop dat anderen dat ook doen.” Daarmee doelt de voormalig Nederlands kampioen marathonschaatsen op de instelling van sommige collega wielrenners die volgens haar te snel tevreden zijn en nauwelijks echt voor de winst durven te gaan. “Het zal wel angst zijn. Je ziet het ook op het ijs. Misschien is het niet durven te verliezen. Met mee hobbelen lijken de meeste al tevreden te zijn, maar een wedstrijd eens openbreken, hard maken en vol voor de overwinning gaan zie ik echt te weinig. Misschien dat de ploegleiders daar ook een rol in hebben. Ik zie meiden die best hard kunnen fietsen, maar het niet echt laten zien. Te vaak en te veel op save spelen. Ik kies dan liever voor alles uit de kast en proberen en als het resultaat dan is dat ik verloren heb, kan ik mezelf in ieder geval recht in de ogen aankijken. Voor het publiek is het ook veel leuker als we met z’n allen gewoon proberen er een echte wedstrijd van te maken”.
Hier spreekt weer de grote sportvrouw. Ogenschijnlijk ontspannen, voeten op de bank en nippend aan een kopje thee. Maar toch ook met de nodige zorgen. Haar zusje Eyeleen kreeg twee jaar geleden de diagnose baarmoederhalskanker en dat was voor Bekkering een mokerslag. “Het plezier in de sport verdween. Ik had geen zin meer te fietsen en kon de spanning en zorg en ook niet uitrijden. Ik wilde in die tijd zelfs stoppen.” Inmiddels gaat het met Eyeleen een stuk beter, maar ligt haar grootste supporter, Pa Bekkering in het ziekenhuis met ernstige hartklachten en is inmiddels geopereerd. “Ook dat gaat me niet in de koude kleren zitten en deze dingen maken me wel bewust van wat echt belangrijk in het leven is. Dat is de Ronde van Noordhorn niet. Dat is winnen ook niet. Maar wel hartstikke leuk en we gaan proberen er maar weer iets moois van te maken.”
