Den Hamse na 19 jaren nog altijd even gedreven

Danielle Bekkering schaatst bijna naar spectaculaire zege in Deventer

DEN HAM/DEVENTER - Het is 6 januari 2008. IJsstadion ‘De Smelt’ in Assen. Het NK kunstijs wordt er verreden. Danielle Bekkering heeft een lastig jaar achter de rug. Uit de DSB-ploeg gestapt, Elma de Vries die zomaar veranderde van ploeggenoot tot rivale. Bekkering rijdt nu voor Frisia, zo regelde toenmalig DSB Bank directeur Dirk Scheringa noodopvang voor de gewezen schaatsster. Waar niemand rekening mee houdt gebeurt.
De spanning is voelbaar langs het ijs waar iedereen zich voorbereid op een DSB feestje. De Vries gaat winnen, zo weten de bookmakers. Niemand houdt nog rekening met Bekkering die tot dan in de nationale marathoncompetitie ook geen indruk meer maakt. Bekkering zelf weet ook dat ze weinig kans heeft deze zo fel begeerde prijs nog te bemachtigen. De enige medaille die nog ontbreekt op de palmares. Het enige lege plekje nog in de uitgebouwde prijzenkast.
De kopvrouw van de nieuwe Frisia-ploeg schrijft een schaatsthriller. De proloog wordt geschreven door ploeggenootje Janneke Ensing die de sprint in de laatste ronde aantrekt. Bekkering ruikt een kans. Tot op het bot getergd. De Vries ligt op pole-positie. Ensing beukt zich een weg naar de voorste linie en Bekkering volgt. Ontketent. Het ijsstadion houdt de adem in. De laatste bocht. Nog altijd heeft De Vries een grote voorsprong. Het publiek gaat staan. Bekkering is onhoudbaar. De adrenaline spuit bijna haar oren uit. Ensing lost als haar taak er op zit. Bekkering nadert De Vries. De stem van de stadionspeaker slaat bijna over. Gaat dit echt gebeuren? Ja. Het gebeurt! Op de finish verslaat de Den Hamse haar grote rivale met een paar centimeter. De belangrijkste centimeters uit haar imposante carrière. Gedreven door de enorme wil om te winnen, sportieve wraak te nemen op het onrecht. Een betere motivatie kun je haar niet geven. Ze maakt het onmogelijke mogelijk. Het roodzwart van DSB kan het nauwelijks geloven en het team kijkt vertwijfeld om zich heen. En Bekkering? Die huilt zoals ze nog nooit heeft gehuild.

Deze wedstrijd, het hoogtepunt uit de carrière van marathonschaatsster Danielle Lissenberg-Bekkering is misschien wel de beste samenvatting van haar loopbaan. Nooit opgeven, en als geen ander pijn kunnen omzetten in kracht en motivatie. En nu, acht jaren later is ze er nog altijd. Pelotonvulling? Vergeet het maar. Want de kopvrouw van het KOGA-team kent een uitstekende start. Twee weken geleden eindigde ze al keurig op een achtste plaats en afgelopen weekend verraste ze vriend en vijand opnieuw door zelfs vol voor de winst te gaan en moest ze alleen Janneke Ensing voor zich dulden. Een buitengewoon knappe tweede plaats daar in het verre Deventer. En Bekkering straalt weer. Dat was vorig seizoen anders.
Een zware valpartij gooide toen roet in het eten. Bekkering kreeg een schaats in haar nek en naast littekens waren er allerlei andere pees- en spierblessures die hard rijden belemmerden. Ze had geluk, het had veel erger kunnen aflopen. Desondanks geen reden om de schaatsen in de spreekwoordelijke wilgen te hangen.

In de nieuwe ploeg verkeert de vrouw van oud-Nederlands kampioen Youri Lissenberg dit jaar in goed gezelschap met Yvonne Spigt en Carla Zielman-Ketelapper. Beide meiden hebben hun sporen in het marathonschaatsen meer dan verdiend. Al kunnen ze niet tippen aan de prijzenlijst van de Den Hamse die tegenwoordig grotendeels in Almere woont. Wat won deze sportvrouw niet? Van KNSB Cup, tot nationaal kampioen op kunstijs en natuurijs, ze won marathons op natuurijs, de Alternatieve Elfstedentocht en nog veel meer. Maar liefst 105 zeges staan er achter haar naam. Wat er ook allemaal veranderd is in de loop van de 19 jaren dat deze vrouw zich in de winter op de schaats beweegt, het plezier is onveranderd.
Die lol vormt de basis om nog steeds een rol van betekenis te willen spelen in het peloton: “Plezier heb ik altijd gehad en is nog steeds mijn voornaamste drijfveer, al hebben mensen wel eens beweerd. Ik geniet nog altijd van het wereldje en van het schaatsen zelf. Zo lang ik dat heb en ik niet alleen maar pelotonvulling ben, ga ik door. Hoeveel jaren dat nog zullen zijn weet ik niet, ik leef van jaar tot jaar.” Ze nipt aan haar kopje thee in het ijsstadion Kardinge. Een rimpeltje meer dan 10 jaar geleden, toen de grote successen begonnen. Dat is het dan ook. Nog altijd ziet deze topsporter er superfit uit. Geheimen om fit te blijven heeft ze niet. “Gewoon een beetje normaal leven,’ heet het credo. Na bijna twintig jaar traint Bekkering nog iedere week fanatiek. En nog altijd kriebelt het weer wanneer ze de schaatsen onderbindt. Gelukkig maar want het marathonschaatsen zonder Bekkering zou nooit meer hetzelfde zijn.