“Er zijn geen grenzen voor Abel Tasman”

Nog eenmaal achterom kiek’n en veuruut kiek’’n

LUTJEGAST – Nog eenmaal schuiven we aan de keukentafel van Piet Miedema. Aan deze keukentafel zijn al zóveel Struuntochtplannen gesmeed, hebben al zoveel ideeën omtrent de tocht vorm gekregen en heeft al menig overleg plaatsgevonden. Voor een laatste keer gaan we kort voor de tocht ‘achterom kiek’n en veuruut kiek’n’, want een volgende Struuntocht zal Piet geen voorzitter meer zijn en zal hij ook niet in de organisatie zitten. Dán gaat hij zijn wandeldroom eindelijk eens zelf meemaken. Maar nu eerst nog even terug naar hoe die droom vorm kreeg en vooruit naar de verwachtingen voor deze vierde editie.

“Ik verbaas me eigenlijk dat de Struuntocht zo ontzettend leeft en dat de verwachtingen zo hoog zijn”, bedenkt Piet zich terwijl hij achter een kop koffie gaat zitten. “Ik hoop maar dat we het waar kunnen maken.” Ongetwijfeld nu nog een vraag, maar achteraf een feit. Want al driemaal eerder lukte het een wandelevenement neer te zetten dat zijn gelijke niet kent en al die keren werden de verwachtingen van de deelnemers overtroffen. Deze vierde editie lijkt de lat nog weer een stukje hoger te liggen. “Ja”, overpeinst Piet, “dat was op zich niet de bedoeling. We hebben drie voortreffelijke Struuntochten achter de rug en toch lukt het nog weer een stapje hoger te gaan. Dit keer zetten we bussen in, we steunen een maatschappelijk doel en er lopen alweer 4500 mensen mee. Ik lig er nog niet wakker van, maar ik zal wel blij zijn als het straks zaterdag is en we tegen elkaar zeggen: wat was het mooi.”

Deze vierde editie vroeg best wel wat van de voorzitter. Op de vraag of deze Struuntocht meer gevraagd heeft dan de andere blijft het even stil. “Nou”, vervolgt Piet, “ik heb wel het gevoel dat ik deze Struuntocht heel attent en snel moet reageren op dingen. Dat heeft ook te maken met de social media. Het gaat zo vlug daarop. We moeten er echt heel goed over nadenken wat we wel en niet naar buiten brengen.”

Al vroeg in de voorbereidingen kwam Piet voor een hele grote uitdaging te staan: het zoeken van maar liefst vier nieuwe bestuursleden. “Ja en er is ook nog eens een nieuwe cultuurgroep ontstaan, dus ditmaal waren er zeven nieuwe mensen in de organisatie. Dat is wel heel veel. Ik merk ook wel dat ik heel vaak kleine dingetjes al weet uit ervaring en ik dus de anderen wel waarschuw van: ‘denk erom, als je dit doet, zal het zo kunnen gaan’. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik apetrots ben. Wie had anderhalf jaar geleden kunnen denken dat we dit met elkaar op kunnen zetten.” De organisatie van een Struuntocht vraagt veel van alle bestuursleden. Voor onervaren lieden kán dit wel overweldigend zijn. “Het is moeilijk om van tevoren te beseffen waar je in stapt. Iedereen zegt wel: ik kan hier rekening mee houden, maar met name voor de thuissituatie houdt een rol als bestuurslid nogal wat in.” Piet, en vooral zijn vrouw Tineke, is als geen ander ervaringsdeskundige. “Kijk, ik doe de Struuntocht, dat is mijn ding, maar zij maakt het mogelijk. Ja”, lacht hij, “er moet heel wat doorgesproken samen. Vaak als we gaan fietsen of lopen zegt ze al: ‘Dit is vast niet voor niets. We moeten zeker nog even langs een stukje route?’ Maar ze is ontzettend trots. En houdt me ook met beide benen op de grond. Als je zo vol enthousiasme zit voor iets, moet je ook wel eens afgeremd worden.”

Piet is nog niet vergeten hoe het evenement ooit voor het eerst vorm kreeg. “Ik denk nog iedere keer weer terug aan 2002, dat we daar met vier mensen in de tuin zaten en ik opperde: ´we gaan een wandeltocht opzetten´. ‘Prima Piet, maar eerst gaan we op vakantie’, reageerden de anderen lacherig. Maar ik heb altijd die droom gehouden en ben trots als ik zie wat we neergezet hebben. En dat vlotter dan menig andere organisatie. Ik denk dat wij een sneller een gemeentelijke herindeling qua wandelevenementen rond hebben dan de gemeentes de echte herindeling.”

De Struuntocht is dan misschien geboren aan de Abel Tasmanweg en diep en enthousiast geworteld in Lutjegast, Piet benadrukt dat het evenement verder gaat dan dit dorp alleen. “Het is een prachtig uithangbord voor de gemeente Grootegast en ditmaal ook voor de gemeente Marum. Ik ben het er helemaal mee eens dat Lutjegast de tocht draagt, maar kijk eens naar de andere dorpen. Er zijn geen grenzen voor Abel Tasman. Iedereen doet graag mee. Een groot deel van het succes is te danken aan het feit dat ieder dorp zijn visitekaartje kan afgeven. Boerakker laat zien survivaldorp te zijn, Kornhorn is trots op haar Curringherveld en Opende laat graag de prachtige wandelpaden achter Strandheem zien. Iedereen wil gastheer zijn.”

Het enthousiasme waar de tocht telkens weer op kan rekenen blijft Piet verbazen. “Het zijn echt niet expliciet wandelaars die zo enthousiast over de tocht zijn. De Struuntocht is echt voor iedereen. En het bijzondere is: het is alweer vier jaar geleden, maar nog blijft die herinnering en die wens het mee te maken. Dat merken we ook aan de vrijwilligers. Tachtig procent daarvan is nieuw dit jaar. Alle anderen zeiden: ‘nu gaan we zelf wandelen’.”

Soms horen onpopulaire maatregelen bij de organisatie van een evenement van dit formaat. “Wij zijn een C evenement en dat betekent dat we worden gezien als een groot evenement vergelijkbaar met de Vier Mijl of een voetbalwedstrijd van FC Groningen. Daar horen veiligheidsmaatregelen bij en daarom moeten we wegen afzetten of vrijhouden en andere verkeersmaatregelen nemen die niet zo populair zijn. Voor mensen is het vaak moeilijk te begrijpen, maar het heeft allemaal met veiligheid te maken en dat hebben wij hoog in het vaandel. De organisatie probeert in elk geval te zorgen dat de informatievoorziening van een hoog niveau is. Alle mensen langs de route worden persoonlijk geïnformeerd en we proberen ze niet alleen de maatregelen voor te leggen maar ook mogelijke oplossingen en tips aan te dragen.”

Ook na drie eerdere Struuntochten zijn er zaken die Piet blijven verrassen. “Vooral de hectiek om de tocht heen”, vindt hij. “De wandelaar staat centraal, er is een prachtig mooi coulisselandschap wat we willen laten zien en vermaak onderweg en daar moet het om draaien. Toch kun je zo gek niet bedenken waar mensen allemaal nog over bellen en mailen.” Piet mag zich dan zo langzaamaan wel een bekende Westerkwartierder noemen. “Nou”, lacht hij, “dat is maar beperkt hoor. Zodra alles achter de rug is, zijn de mensen mij weer snel vergeten en zelfs de Struuntocht zijn ze weer snel vergeten.”

In de vergetelheid, is dat dan het lot van de voorzitter als hij straks aftreedt of zal hij toch nog aanwezig zijn bij een volgende editie. “De volgende keer ga ik hem lopen!” zegt hij enthousiast. Tja, straks zal er een moment zijn dat ik afscheid neem. Maar daarvoor kan ik nog wel een aantal ideeën lanceren”, aldus de immer energieke Struuntochtman in Piet. “Ik denk dat het wel verstandig is afscheid te gaan nemen. We hebben het goed op de rit, er liggen nu goede draaiboeken. Ik denk, dat ik het heel goed achterlaat.”