Gerrit Post: “Van mij mag Jezus terugkomen, dan ben ik nooit meer alleen.”
Nieuws
54 jaar kerst vieren in het Zonnehuis
ZUIDHORN - Kerst: families, vrienden en gezinnen trekken naar elkaar toe om samen te zijn. Op de televisie rollen de romantische idealistische plaatjes van lachende gezinnen en blije gezichten over elkaar heen. Robert Ten Brink, de doctor love van de Vaderlandse televisie blijft maar roepen dat met kerst niemand alleen mag zijn. Voor hem blijft er werk aan de winkel.
De 75-jarige Gerrit viert al voor de 54e keer kerstfeest in het Zonnehuis. Hij houdt niet van mopperen en is dankbaar voor alles wat er voor hem gedaan wordt. Gerrit Post; hij loopt moeilijk en heeft een beperkt gezichtsveld. “Of ik een ziekte heb? Ik geloof het niet. Ik ben zo geboren. Maar nooit heeft iemandtegen mij gezegd dat ik ziek ben. Volgens mij ben ik kerngezond, alleen zie ik slecht en ben ik spastisch. Ik kan alles eten en ik mag alles doen.” Veel mensen kennen hem als de man die de zondagavondzang in het Zonnehuis al sinds mensenheugenis begeleidt met sambaballen, maar bovenal als de man die rondjes wandelt om de dierenweide. De man met de rollator en altijd gewapend met een helm op zijn hoofd. Geboren in Heerenveen, opgegroeid in Wolvega. Hij kon niet lopen, zijn ouders hadden geen tijd om het hun zoon te leren te leren. Een oudere man uit het dorp bekommerde zich om Gerrit en leerde het hem met veel geduld. Een geluk bij een ongeluk. Lopen is een van zijn grootste hobby’s. Soms hoor je hem al van ver af als hij bezig is met zijn ‘werk’ als omroeper en programma’s van de KRO, NCRV en de VARA aankondigt. Hoe het is om al 54 jaar in het Zonnehuis kerst te vieren? Gerrit wil daar wel iets over vertellen. “Ik voel me best vaak eenzaam. Ik denk dat mensen ons wel eens vergeten hier.”
Eerst een wandeling. De regen valt met bakken uit de lucht en de wind giert om de dierenweide. Het maakt Gerrit niets uit. Hij geniet met volle teugen, klapt in zijn handen en hoe harder het regent hoe harder hij juicht. “Al die regen jaagt het duffe gevoel uit mijn hoofd.” Het is ontroerend. Waar wij meestal vanuit ons perspectief regen verwensen, een natte broek haten en vaak schelden op ons klimaat is dat anders voor Gerrit. De regen en wind zorgen er bij hem juist voor dat hij voelt dat hij leeft! Bovendien is hij een echte bikkel. Afgelopen maart tijdens de felle kou, dikke vorst, windkracht 6 en gevoelstemperatuur van -15 graden. Geen mens komt meer voor zijn lol buiten. Maar wie schuift daar rond de dierenweide zonder handschoenen? Juist: Gerrit!
Of hij zin heeft in iets lekkers? Een loempia? Prima. In de rolstoel op naar de snackbar, waar Gerrit geen enkele moeite blijkt te hebben het hete ding binnen no time weg te werken. “Geweldig!” Is het steeds terugkerende woord. De trek is nog niet over en zo kan het zijn dat hij een half uur later zich te goed doet bij de familie Nienhuis voor een portie kibbeling en een cola van het huis. Ook dit hapje, tot op het laatste stukje, gaat verbazingwekkend snel naar binnen. Ondertussen is hij ook nog vrienden aan het maken. Gerrit kan uren vertellen. Hij wordt erg verdrietig van mensen die beloven langs te komen en dat een paar keer doen om vervolgens nooit meer iets van zich te laten horen. “Dan moet ik weer afscheid nemen en ik kan ze zelf niet opzoeken.” Waar je hem echt blij mee kunt maken, is er gewoon even zijn. Echte aandacht. Mensen om hem heen. En juist dat wordt steeds minder en minder en is tijdens de kerst extra voelbaar: “In de loop van de jaren is er veel personeel wegbezuinigd en hebben de mensen steeds minder tijd voor je. Daar kunnen ze niks aan doen, maar ik vind het niet echt eerlijk. Waarom mag het personeel niet wat meer tijd voor ons hebben? Eerst vierde ik altijd nog kerst met mijn ouders, maar die zijn nu overleden. Twintig jaar geleden overleed mijn tweelingzus. Dat was heel verdrietig. Zij had een ernstige ziekte, maar niemand wist het. Daarna ging ik nog wel met familie op stap tussen kerst en oud en nieuw, maar dat gebeurt ook niet meer omdat mensen of ziek of dood zijn. Dat maakt me wel verdrietig. Alle mensen waarvan je houdt gaan dood. En tijdens kerst denk ik daar extra aan omdat ik ze dan ook meer mis. Gelukkig organiseren ze hier in het Zonnehuis van alles. Dat zijn echt ook dingen waar ik van geniet.” Een vrouw heeft Gerrit nooit gehad, maar de moed heeft hij nog niet helemaal opgegeven. “Ja, je mag er wel iets over in de krant zetten. Dan weten de mensen het ook. Ik zou nog wel graag een leuke vrouw willen. Iemand die er echt voor me is en een spelletje met me doet en een aardappel voor me schilt.” En een kusje misschien? Gerrit schatert: “Ja, dat ook, en waar ik soms even lekker tegenaan kan kruipen. Een arm om me heen. Gewoon iemand die echt van me houdt. Dat hebben we allemaal toch nodig?” Al 54 jaar kerst in het Zonnehuis. Gerrit gaat er ook dit jaar weer het beste van maken, want klagen wil hij niet. Maar eigenlijk zou hij kerst wel willen inwisselen voor een ander feest, een belofte die in de christelijke traditie al eeuwen geleden door God is gedaan: “Van mij mag de wederkomst van Jezus wel komen. Met de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Dat heeft God beloofd en daar hou ik me aan vast. Dan zie ik al mijn familie terug en ben ik nooit meer alleen.”
ZUIDHORN - Kerst: families, vrienden en gezinnen trekken naar elkaar toe om samen te zijn. Op de televisie rollen de romantische idealistische plaatjes van lachende gezinnen en blije gezichten over elkaar heen. Robert Ten Brink, de doctor love van de Vaderlandse televisie blijft maar roepen dat met kerst niemand alleen mag zijn. Voor hem blijft er werk aan de winkel.
De 75-jarige Gerrit viert al voor de 54e keer kerstfeest in het Zonnehuis. Hij houdt niet van mopperen en is dankbaar voor alles wat er voor hem gedaan wordt. Gerrit Post; hij loopt moeilijk en heeft een beperkt gezichtsveld. “Of ik een ziekte heb? Ik geloof het niet. Ik ben zo geboren. Maar nooit heeft iemandtegen mij gezegd dat ik ziek ben. Volgens mij ben ik kerngezond, alleen zie ik slecht en ben ik spastisch. Ik kan alles eten en ik mag alles doen.” Veel mensen kennen hem als de man die de zondagavondzang in het Zonnehuis al sinds mensenheugenis begeleidt met sambaballen, maar bovenal als de man die rondjes wandelt om de dierenweide. De man met de rollator en altijd gewapend met een helm op zijn hoofd. Geboren in Heerenveen, opgegroeid in Wolvega. Hij kon niet lopen, zijn ouders hadden geen tijd om het hun zoon te leren te leren. Een oudere man uit het dorp bekommerde zich om Gerrit en leerde het hem met veel geduld. Een geluk bij een ongeluk. Lopen is een van zijn grootste hobby’s. Soms hoor je hem al van ver af als hij bezig is met zijn ‘werk’ als omroeper en programma’s van de KRO, NCRV en de VARA aankondigt. Hoe het is om al 54 jaar in het Zonnehuis kerst te vieren? Gerrit wil daar wel iets over vertellen. “Ik voel me best vaak eenzaam. Ik denk dat mensen ons wel eens vergeten hier.”
Eerst een wandeling. De regen valt met bakken uit de lucht en de wind giert om de dierenweide. Het maakt Gerrit niets uit. Hij geniet met volle teugen, klapt in zijn handen en hoe harder het regent hoe harder hij juicht. “Al die regen jaagt het duffe gevoel uit mijn hoofd.” Het is ontroerend. Waar wij meestal vanuit ons perspectief regen verwensen, een natte broek haten en vaak schelden op ons klimaat is dat anders voor Gerrit. De regen en wind zorgen er bij hem juist voor dat hij voelt dat hij leeft! Bovendien is hij een echte bikkel. Afgelopen maart tijdens de felle kou, dikke vorst, windkracht 6 en gevoelstemperatuur van -15 graden. Geen mens komt meer voor zijn lol buiten. Maar wie schuift daar rond de dierenweide zonder handschoenen? Juist: Gerrit!
Of hij zin heeft in iets lekkers? Een loempia? Prima. In de rolstoel op naar de snackbar, waar Gerrit geen enkele moeite blijkt te hebben het hete ding binnen no time weg te werken. “Geweldig!” Is het steeds terugkerende woord. De trek is nog niet over en zo kan het zijn dat hij een half uur later zich te goed doet bij de familie Nienhuis voor een portie kibbeling en een cola van het huis. Ook dit hapje, tot op het laatste stukje, gaat verbazingwekkend snel naar binnen. Ondertussen is hij ook nog vrienden aan het maken. Gerrit kan uren vertellen. Hij wordt erg verdrietig van mensen die beloven langs te komen en dat een paar keer doen om vervolgens nooit meer iets van zich te laten horen. “Dan moet ik weer afscheid nemen en ik kan ze zelf niet opzoeken.” Waar je hem echt blij mee kunt maken, is er gewoon even zijn. Echte aandacht. Mensen om hem heen. En juist dat wordt steeds minder en minder en is tijdens de kerst extra voelbaar: “In de loop van de jaren is er veel personeel wegbezuinigd en hebben de mensen steeds minder tijd voor je. Daar kunnen ze niks aan doen, maar ik vind het niet echt eerlijk. Waarom mag het personeel niet wat meer tijd voor ons hebben? Eerst vierde ik altijd nog kerst met mijn ouders, maar die zijn nu overleden. Twintig jaar geleden overleed mijn tweelingzus. Dat was heel verdrietig. Zij had een ernstige ziekte, maar niemand wist het. Daarna ging ik nog wel met familie op stap tussen kerst en oud en nieuw, maar dat gebeurt ook niet meer omdat mensen of ziek of dood zijn. Dat maakt me wel verdrietig. Alle mensen waarvan je houdt gaan dood. En tijdens kerst denk ik daar extra aan omdat ik ze dan ook meer mis. Gelukkig organiseren ze hier in het Zonnehuis van alles. Dat zijn echt ook dingen waar ik van geniet.” Een vrouw heeft Gerrit nooit gehad, maar de moed heeft hij nog niet helemaal opgegeven. “Ja, je mag er wel iets over in de krant zetten. Dan weten de mensen het ook. Ik zou nog wel graag een leuke vrouw willen. Iemand die er echt voor me is en een spelletje met me doet en een aardappel voor me schilt.” En een kusje misschien? Gerrit schatert: “Ja, dat ook, en waar ik soms even lekker tegenaan kan kruipen. Een arm om me heen. Gewoon iemand die echt van me houdt. Dat hebben we allemaal toch nodig?” Al 54 jaar kerst in het Zonnehuis. Gerrit gaat er ook dit jaar weer het beste van maken, want klagen wil hij niet. Maar eigenlijk zou hij kerst wel willen inwisselen voor een ander feest, een belofte die in de christelijke traditie al eeuwen geleden door God is gedaan: “Van mij mag de wederkomst van Jezus wel komen. Met de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Dat heeft God beloofd en daar hou ik me aan vast. Dan zie ik al mijn familie terug en ben ik nooit meer alleen.”
