‘Home is where the artist’

Bijzonder kunstproject in kerk van Vierhuizen

VIERHUIZEN – Dakloos is Sophie Walraven uit Amsterdam niet. Toch trekt ze vanaf februari van huis tot huis. In elk huis blijft ze zo’n drie weken wonen. Het zijn allemaal huizen van mensen die op vakantie zijn. Sophie past op het huis en vaak ook op de hond en maakt schilderijen van wat ze er aan treft. “In Amsterdam heb ik een atelier waar ik woon en werk, maar daar had ik alles al wel nageschilderd. Het is net als met het eten van pasta, soms kun je het tijden achter elkaar eten, maar dan ineens heb je zin in wat anders.”

Moderne muziek klinkt uit de kerk van Vierhuizen. Voorin de kerk bij de preekstoel staat Sophie. Ze is in de weer met draadjes, ze probeert een houten panorama (foto) recht te hangen. Ze heeft een korte broek aan, stoere boots en een grote glimlach op haar gezicht. Sophie straalt energie uit. En dat is niet voor niks, want ze is in de kerk van Vierhuizen helemaal in haar element. “ik heb echt het gevoel mijn Mecenas gevonden te hebben”, zegt ze, waarmee ze verwijst naar de beschermheer- of vrouwe van kunstenaars. “Ik heb hier een prachtige expositieruimte en ik slaap in de mooie b&b. Het enige wat ik zelf moet doen is mijn brood kopen bij de winkel.”

En dat is op sommige andere plekken wel eens anders. Zo staat het huis in Zeeland nog in haar geheugen gegrift, waar ze moest verblijven in een rommelig, half af huis die op dat moment verbouwd werd. Ze moest bovendien passen op twee langharige windhonden, drie katten, twee oude paarden, een kip en een fazant, waardoor het er niet al te proper was en overal dierenhaar lag. “Van tevoren ga ik altijd even bij de mensen thuis kijken om ze even te ontmoeten. Mijn probleem is dat ik moeilijk nee kan zeggen. Ik kan geen mensen – en dus ook hun huizen niet - afwijzen. Ik zeg altijd ja, omdat ik een beetje een sukkel ben. Hier ging ik dus echt met tegenzin heen.”

Sophie kwam op het idee voor dit project toen ze in New York was. Daar wilde ze ook schilderen en om wat bij te verdienen paste ze op kinderen. “Maar dat werkte dus niet. Als de kinderen er zijn kun je niet bepaald rustig schilderen. Dus toen bedacht ik: mensen moeten weg uit hun huis en ik moet daar dan in.” Dus ze ging op zoek naar mensen die op vakantie gingen en een oppas nodig hadden voor hun huisdieren. “Daar is een website voor, dus zo vond ik veel huizen. Dit past echt heel goed bij mij. Ik haal ontzettend veel energie uit nieuwe plekken. Natuurlijk ben ik heel voorzichtig met de huizen. In elk huis maak ik één of twee schilderijen. Voor de bewoners laat ik een polaroidfoto achter, die plak ik dan op de vriezer of zo.”

Het resultaat van haar verblijf in de verschillende woningen is te zien in de kerk. Verdeeld over de kerk hangen alle schilderijen. “Het moest zo zijn volgens mij, voor elk schilderij is precies plek.” Er is van alles te zien. Van een trap tot stoel, van het krakkemikkige schuurtje van het rommelhuis tot spullen uit een gezellige woonkamer. “Het komt wel eens voor dat iets niet mijn smaak is. Zo was ik ook eens in een heel roze huis. Alles was roze, van de spiegel tot de vloer. Die mensen vonden het heel mooi. Ik vond het vooral roze. Ik kon er niets mee, kon niets vinden wat ik wilde schilderen. Toen zei ik tegen mezelf: ‘wie is nu de baas van dit project, ik toch?’ Toen ben ik lekker naar buiten gegaan. Het was de hele week al fucking mooi weer. En dat hoort er ook bij, niet alles hoeft hetzelfde te zijn.”

Groningen bevalt Sophie goed. Er komen heel wat mensen in de kerk kijken. Ze houdt een lijstje bij waarop ze de bezoekers turft. Er zijn toch al enkele tientallen langs geweest. “Groningers staan veel meer voor kunst open dan ik had gedacht. Ze zijn ook wat minder cynisch dan Amsterdammers.” Sophie past zich tijdens haar bezoeken ook aan aan de plek waar ze is. Zo mocht ze een stukje meerijden met een boer uit de buurt op de combine. In Zeeland hoorde ze de buurkinderen spelen. “Ik zat in een huisje midden in zo’n zwarte kousen gemeente. Die buurkinderen – zo’n tien in totaal - waren vadertje en moedertje aan het spelen. Ze speelden dat de aardappels aanbranden. Aan de andere kant van de schutting zat ik te schilderen. Wat een verschil.” Al die nieuwe indrukken, Sophie geniet ervan. Of het straks niet afkicken wordt als ze met het project stopt? “Nee hoor, ik stap pas als ik niet meer wil. Dan hoef ik ook niet af te kicken.”