In Memoriam: Kor Dijkstra
Voor het laatst reed burgemeester Kor Dijkstra gistermiddag onder begeleiding van motoragenten en bicycleband Crescendo langs zijn werkplek in het gemeentehuis van Grootegast. Dezelfde plek waar familie, vrienden en inwoners in de dagen ervoor afscheid konden nemen. Met de dood van Dijkstra verliest Grootegast een karakteristiek man, met een groot hart voor wat we toch wel zijn gemeente mogen noemen.
Het is dinsdagavond even na half twaalf. Nog net voor ik m’n ogen sluit, begint m’n telefoon te knipperen. Dat ik een tweet moet lezen. Nog voor ik Twitter geopend heb, al drie app’jes. Allemaal nog met een vraagteken erachter: Kor Dijkstra overleden? Het blijkt al snel de waarheid te zijn. Na ruim 26 jaar heeft Grootegast veel te vroeg afscheid moeten nemen van haar burgemeester. Een man die soms in de communicatie wat onhandig kon zijn, maar altijd alles deed met een enorm hart voor zijn gemeente.
Een paar dagen eerder was er al een verontrustend bericht binnengekomen. Op zondagmorgen meldde de gemeente dat Dijkstra een longontsteking had en dat wethouder Smedes het werk voorlopig over zou nemen. Wat niemand toen wist, was dat Dijkstra zo snel daarna al zou overlijden.
De volgende morgen staat alles in het gemeentehuis stil. Collega’s vliegen elkaar emotioneel om de hals. Dit had niemand zien aankomen. Dat hij ziek was? Nee, dat was bij niemand duidelijk. Ja, hij at de laatste tijd wat slecht. Ook zijn conditie was niet opperbest, maar dat hoort er toch ook gewoon bij als je de 60 gepasseerd bent?
We gaan hem missen
Dijkstra zal gemist worden. Zijn diplomatieke kracht was zijn sterkste wapen. Niet publiekelijk, maar achter de schermen wist hij het meeste werk te verzetten. Toerend in zijn grijze lelijke eend door de gemeente hield hij alles in de gaten. Talloze organisaties konden op zijn hulp rekenen. Zo werd de Doezumer Oudjaarsploeg bijgestaan toen het Agentschap Telecom hen een boete wilde opleggen. Zonder ruimte voor twijfel zegde Dijkstra alle mogelijke juridische bijstand toe.
Het is moeilijk om zaken te vinden waar Dijkstra zich niet mee bemoeit heeft. Uiteindelijk gaf hij goedkeuring aan alle voetbalvelden die sinds 1990 zijn aangelegd. Net als MFC de Veste in Opende, de dorpshuizen in Lutjegast en Kornhorn én de verbouwing van het dorpshuis in Niekerk. Dijkstra zat aan de touwtjes. Wethouders en raadsleden waren slechts passanten in de ruim 26 jaar dat hij in Grootegast werkte.
Zelf heb ik de kracht van Dijkstra gezien rond de organisatie van Robles Rock. Waar hij aanvankelijk sceptisch was, sloot hij het festival uiteindelijk in zijn hart. Vergunningen, subsidies en andere zaken: met tussenkomst van Dijkstra werd alles snel geregeld.
Zo ken ik Dijkstra ook vanuit mijn rol in de journalistiek. Ruim tien jaar hadden wij met grote regelmaat contact over zaken die speelden. Het fijne aan de samenwerking met hem: hij zei altijd waar het op stond. Waar wethouders in buurgemeenten nog wel eens negatieve resultaten wilden achterhouden, was het Dijkstra die overal open en eerlijk over was. Dit soms tot woede van de wethouders, maar tot plezier van de journalistiek.
Dat opereren in stilte zijn kracht was, heb ik vaak van dichtbij mogen meemaken. Een paar jaar geleden dook ineens het verhaal op dat een man zich bij schoolpleinen zou vergapen aan jonge meisjes. Om voor publicatie zeker van de zaak te zijn belde ik Dijkstra, die mij met zijn encyclopedie-waardige kennis regelmatig een dienst bewees. Zijn antwoord: dit is geen ‘verhaal’, dit is echt. Maar of ik het nog niet wilde publiceren, omdat hij samen met de politie bezig was de bewijslast rond te krijgen. Twee weken later belden we weer: het probleem was opgelost. De man zat in een gesloten inrichting. De meeste inwoners hebben nooit geweten hoe hard Dijkstra daarvoor gewerkt heeft.
Het hebben van een goede band betekent dat je met elkaar kunt lachen. Met elkaar, maar ook om elkaar. Vanuit de journalistiek hadden wij zo ook onze geintjes. Vraag een fotograaf in de regio maar eens om een ‘Dijkstratje’ te doen en hij zal in het gelid springen met de armen strak langs zijn lichaam. Het is die pose, die we op elke foto van hem terugzien. Om hem te eren vind ik eigenlijk dat elke burgemeester in de regio zolang de maand juni nog duurt, een ‘Dijkstratje’ moet doen bij ieder fotomoment.
Vertrouwen
Dijkstra was duidelijk. Wist wat hij wilde, was soms Gronings ‘kort veur de kop’, maar altijd met hetzelfde doel: het beste voor zijn gemeente. Hobby’s had hij eigenlijk niet. Ja, die lelijke eend. Een klokkenverzameling en vissen met vrienden. Veel verder ging het niet. Zelfs toen zijn kinderen jong waren gingen ze niet ver op vakantie; vader Dijkstra moest altijd bereikbaar zijn voor de inwoners van zijn gemeente.
Die inwoners steunde hij ook voluit. Piet Miedema kreeg het volledige vertrouwen toen hij de Abel Tasman Struuntocht ging organiseren. Van de brandweer was hij groot fan, net als van muziekkorps Crescendo. Met de bicycleband ging hij minstens eenmaal per jaar op tournee door Europa.
Burgemeesters in de omgeving bewonderden de manier waarop hij vergaderingen leidde. Waar Zuidhorn soms twee uur over één onderwerp kon spreken, wist Dijkstra het voor elkaar te krijgen om hetzelfde onderwerp met zijn gemeenteraad in tien minuten te bespreken. Lange verhalen zat hij niet op te wachten. Gewoon concreet zeggen wat je wilt en dan kijken we wel wat er lukt, leek zijn werkwijze te zijn. En mocht iets dan toch onhaalbaar zijn, dan riep hij achter de schermen broodnuchter: ‘ach, dat wordt toch niks’.
De laatste maanden van zijn leven kreeg Dijkstra veel kritiek over zich heen. Reden was de komst van een AZC in het hoofddorp, waar – laten we het voorzichtig zeggen – niet de gehele bevolking op zit te wachten. Kritiek moet kunnen, net als tegenstand tegen de plannen. Maar wat het bijzonder pijnlijk maakte, was dat een deel van de bevolking het nodig vond om Dijkstra daar zelf verantwoordelijk voor te stellen. Via de sociale media kwamen de ergste verwensingen voorbij en door een deel van de inwoners werd hij met de nek aangekeken.
Het deed Dijkstra veel, vertrouwde hij me een paar weken geleden toe. Het raakte hem emotioneel dat mensen zulke dingen over hem riepen, terwijl hij het beste met zowel zijn eigen inwoners als de nieuwe inwoners voor had. Dat sommige inwoners meenden dat er grote incidenten hadden plaatsgevonden, terwijl hij van niks wist, bracht hem in verwarring. Dijkstra kun je vragen wat er tijdens de gemeenteraadsvergadering in mei 1993 gebeurd was, waarna je antwoord kreeg. Tal van incidenten rond het AZC kende hij niet. Waarschijnlijk hebben ze nooit bestaan of zijn de verhalen opgeklopt.
Wanneer het dan toch misging, kwam het omdat Dijkstra niet bijster goed was in het tonen van zijn emoties. Maar ook daar had hij aan gedacht. Bij sociale bijeenkomsten, waar verwacht werd dat er langere tijd een gesprek gehouden moest worden, nam hij trouw zijn vrouw Lies mee. Zij vulde hem jarenlang foutloos aan. Daar mag en moet hij zijn hele leven trots op zijn geweest.
Gisteren werd Dijkstra begraven. In de tent in de Notaristuun zaten ruim 1100 personen. Familie, bekenden en vooral ook inwoners: allemaal hadden ze een band met hem. Hoe kan het ook anders? Kijk in de gemeente Grootegast om je heen en vrijwel alles wat je aan ontwikkelingen ziet is door de handen en het hoofd van Dijkstra gegaan.
Lovende woorden waren er. Emotionele ook. De show werd uiteindelijk gestolen door zoon Dick, die als laatste het woord mocht voeren namens de familie. Dick: “Een mooier afscheid had hij niet kunnen krijgen. Hij zou zeggen: ik ben u hier erkentelijk voor.”
Om met uw woorden te spreken, heer Dijkstra: wij zijn u er erkentelijk voor dat u onze burgemeester was. We zullen u missen.
Johannes Dolislager