Joke en Anne Ket zetten zich in voor ‘vergeten’ stukje Sri Lanka

HURDEGARYP – Binnenkort stapt ze weer in het vliegtuig naar Sri Lanka. Het is niet de eerste keer, en het zal vast en zeker niet de laatste keer worden. Samen met haar man maakte ze vele verre reizen. Toen tijdens kerst 2004 de tsunami in alle hevigheid grote delen van Zuidoost Azië verwoestte, zat Joke met haar man Anne in Cambodja. Het bedrijf waar Joke destijds als secretaresse werkte, AVM, besloot na de tsunami geld in te zamelen om het getroffen gebied te kunnen helpen. Joke raakte betrokken bij de commissie die bepaalde wat er met het geld moest gebeuren. ‘AVM wilde het geld graag aan een kleinschalig project besteden, wilde dat er concreet wat met het geld ging gebeuren. Als bedrijf hadden we 20.000 euro ingezameld, AVM verdubbelde dat naar 40.000 euro. ‘We zijn toen op zoek gegaan naar een goede bestemming voor het geld’, vertelt Joke.

De commissie kwam in contact met Tinie van den Brink van Lanka Lamai in Surhuisterveen. ‘Zij koopt al jaren in Sri Lanka producten in die in Nederland in Wereldwinkels worden verkocht. Zij wist voor ons bedrijf een goed project, in Kalpitiya. Dit gebied ligt op een schiereiland, waar de omstandigheden voor de mensen slecht zijn. Het is een beetje een vergeten gebied. AVM heeft het geld uiteindelijk besteed aan de bouw van een onderkomen voor leraren aldaar. Het project is begeleid door de Nederlander Jan Kuipers die in Sri Lanka woont’. Toen Joke stopte met werken bij AVM gingen haar collega’s met de pet rond voor een passend afscheidscadeau voor haar. Omdat zij wisten hoeveel zij van reizen houdt, werd er voor haar een retourticket naar Sri Lanka gekocht. ‘Ze zeiden: kan je mooi zien wat er met het geld gebeurd is!’

Joke vertrok met haar man naar Sri Lanka en kwam daar in contact met een gezin waarvan de moeder alleenstaand en zwakbegaafd was. Omdat ze geraakt werden door de armoede in dit gezin, spaarden ze een bedrag bij elkaar om dit gezin van te kunnen ondersteunen. Voor de drie dochters openden ze een rekening, die de meiden kunnen gebruiken zodra ze achttien zijn. Tot die tijd kan het gezin leven van de rente van de rekeningen. ‘We waren echt geraakt door de armoede daar. En we zagen ook dat met soms kleine aanpassingen dingen al echt beter konden worden.’

Joke en Anne richtten bij thuiskomst de Stiching Kalpitiya op. Van vrienden, kennissen en cursisten van Joke’s schildercursussen en andere bekenden krijgt de stichting geld ten behoeve van de gemeenschap in Sri Lanka. Ook een gedeelte van de verkoop van haar werk gaat standaard naar deze Stichting. ‘Als stichting zijn we inmiddels een soort doorgeefluik voor grotere projecten geworden. We werken veel samen met andere organisaties. Als we dit keer in Sri Lanka zijn proberen we elektriciteit te regelen voor het computerlokaal, zodat daar computerlessen kunnen worden gegeven. De Frieslandbank heeft in de loop der jaren een aantal laptops ter beschikking gesteld die voor hier afgeschreven zijn, maar voor het onderwijs in Kalpitiya goed gebruikt kunnen worden.

Als stichting hebben Anne en Joke al aan veel verbeteringen mee kunnen werken. ‘En die verbeteringen zijn altijd vraaggericht. We bedenken niet zelf de projecten, maar kijken echt waar vraag naar is. Dat gaat vaak in samenspraak met Jan Kuipers. Toen we een paar jaar geleden bij hem waren kwamen er een groepje moeders langs. Of het ook mogelijk was om een aantal toiletten te bouwen, zodat hun dochters van twaalf en dertien, die pas ongesteld waren geworden, naar een toilet konden en niet ’s morgens in alle vroegte naar buiten naar de bosjes moesten om zich daar te verschonen. Onze projecten richten zich meestal op hygiëne en onderwijs. De kinderen zijn de toekomst, maar ze moeten wel de mogelijkheid krijgen om wat van die toekomst te maken’.

Naast dat de projecten vraaggericht zijn, moeten de inwoners van Kalpitiya ook zelf wat doen. Zo is het bijvoorbeeld bij de aanleg van een toilet de bedoeling dat de bewoners zelf een gat graven voor een septictank en zelf geld sparen voor een deur. ‘Ontwikkelingshulp moet er niet zijn om mensen lui te maken, maar om hen te ondersteunen. In Kalpitiya kunnen we al goed zien dat het werkt. De bereidheid om ergens de schouders onder te zetten is groot. Toen we voor het eerst in Kalpitiya waren zagen we veel kinderen op blote voeten lopen. Nu lopen de meeste kinderen op schoenen.

Voor Joke en Anne is de stichting niet alleen een organisatie die mensen in Sri Lanka helpt, ook zelf verander je. ‘Als je dit soort dingen mag doen, mensen helpen die dat nodig hebben, daar word je zelf ook enorm rijk van.

We zouden nog wel veel meer plekken op de wereld willen ontdekken, maar Sri Lanka voelen we ons nu echt mee verbonden. We komen er ook na deze keer vast wel weer eens terug!’