Maria’s Mooie Mensen 52 “16
Ik krijg ze deze week niet uit mijn hoofd: het Syrische gezin dat in Zuidhorn een veilig onderkomen heeft gevonden. Ze hebben er een plek waar ze kunnen blijven, langzaamaan weer kunnen bouwen aan een toekomst en waar ze rust kunnen vinden. Het is niet voor te stellen hoe de weg naar deze veilige haven is geweest en wat ze hebben gezien onderweg. Drie kleine kinderen moesten ze meenemen en net als wij zouden ze een tweeling aan hun gezin toevoegen, maar waar onze dames in een ziekenhuis door de beste zorg omringd te wereld kwamen, kwam hun duo op de vlucht ter aarde en hebben ze het beide niet gered. Wie meer dan deze mensen gun je een stukje geluk, een stukje mazzel en een stukje nieuwe hoop. Fijn is het dan ook om te horen dat ze goed terechtgekomen zijn in Zuidhorn. Fijn dat ze een plek treffen waar ze welkom zijn en mensen treffen die ze helpen. Mensen die ondanks hun eigen problemen aan een ander denken, die het misschien zelf niet breed hebben, maar nog prima wat kunnen missen voor een ander, mensen die ervoor zorgen dat de kinderen weer kunnen lachen en dat dit gezin wat ongetwijfeld nooit meer echt zal aarden tóch weer ervaart hoe het is om een thuis te hebben. Wát een groot geluk voor hun dat ze zulke mensen om zich heen treffen en wie meer dan deze mensen gun je een groot geluk. Het is fijn te horen dat juist zij in deze tijd een nieuw leven mogen verwelkomen. Kerst zal voor hun nu meer dan ooit in het teken staan van een nieuwe start en nieuwe hoop. Het lijkt me zo dubbel voor deze mensen om te beseffen dat zo’n prachtig klein ventje onwetend is van alles wat achter ze ligt; onwetend van alle ellende die ze moesten aanschouwen, maar ook onwetend van waar zijn ouders en oudere broertjes en zus vandaan komen, onwetend van het geluk wat zij ongetwijfeld ook in hun thuisland hebben gekend. Op televisie zie ik deze week indringende beelden van kleine kinderen onder het stof en bloed. Opgesloten in de stad Aleppo, kapotgebombardeerd en van elke toekomst beroofd. En dan denk ik even aan het kleine kereltje, die hier overduidelijk beter af is dan in dat ziekenhuis daar ver weg. Iets wat zijn ouders ongetwijfeld ook beseffen. En tóch kan ik me ergens voorstellen dat het zo verschrikkelijk wringt een kind op de wereld te zetten zo ver van alles waar je ooit gelukkig en thuis was. En dus krijg ik ze maar niet uit mijn hoofd deze week. Laat deze Kerst dan maar meer dan ooit de tijd van licht in de duisternis en van hoop doet leven zijn.