Maria’s Mooie Mensen – week 12

Ik moet een lans breken voor Lenie. Verguisd of geliefd, geweest of gemist; sinds ik haar vorig jaar heb ontmoet, zie ik haar een beetje als de meest onbegrepen vrouw van het land. Voor mijn gevoel wordt er door velen wat negatief naar haar gekeken, waar ook ik misschien wel een beetje last van had voor ik haar ontmoette. Misschien is het de felheid, de passie en de volle overtuiging waarmee ze zich inzet voor de zeehond, welke soms tot aan het fanatisme grenst. Toen ik vorig jaar langs de vele wandelaars reed die een poging deden het Pieterpad te lopen, zag ik er eerlijk gezegd een klein beetje tegenop; het interview met Lenie. De voorbereiding voor het gesprek was weer eens op geheel eigen wijze gegaan, wat inhoudt dat ik nog vlak voor ik weg moet tussen het plassen en spullen pakken door even snel wat in lees, en ik vreesde dat deze vrouw die toch al talloze keren is geïnterviewd me resoluut met een ‘doe je huiswerk eens’ weg zou sturen. Of ik zag mezelf al van achter het hek proberen wat vragen beantwoord te krijgen terwijl Lenie alleen maar oog had voor haar zeehonden en me met een ‘ik heb wel wat belangrijkers te doen’ weer weg zou sturen. Maar toen ik aankwam bij de crèche trof ik een allervriendelijkste Lenie die me hartelijk ontving terwijl ze me buiten stond op te wachten. De bezoekers van die dag waren aangenaam verrast het boegbeeld van de crèche zomaar tegen het lijf te lopen. Lachend poseerde ze voor de camera’s en voor iedereen had Lenie een praatje. Nee, deze vrouw leek totaal niet op de draak die ik in mijn gedachten had. Eén van de bezoekers haalde herinneringen op aan een eerder bezoek aan de crèche en werd zonder pardon meegetroond door de personeelsingang waar Lenie hem een blik achter de schermen gunde. De vele medewerkers, al dan niet gehuld in een soort van operatiekleding, liepen in en uit en kregen allemaal een vriendelijk woord of lach. Het duurde uiteindelijk zeker wel driekwartier voor we echt zaten en ze de rust kon vinden het gesprek aan te gaan. Volgens zichzelf had ze ADHD, iets wat ik al een beetje geschoten had, dus druk was ze wel, maar onaardig zeker niet. En onbegrepen? Het leek haar niet te deren, maar bij tijden had ik wel moeite haar te volgen. Want ja, wie vindt er nu regelmatig een zeehond die aangespoeld is? Ik heb er überhaupt nog nooit eentje in het wild gezien, laat staan dat ik de behoefte voel ze op te vangen in een badkuip in mijn achtertuin. Want zo begon Lenie aan de lange weg die ze aflegde tot de multinational die ze is. Vol enthousiasme vertelde ze ook nog hoe er diezelfde week een zeehond in haar achtertuin lag, ja en ook dat blijft lastig om het je voor te stellen, en dat ze bij het zieke dier ging liggen wachten tot de buurman langs kwam en haar hielp het te vervoeren. Onbegrepen? Absoluut, maar laten we wel wezen, wie kan er nou geen bewondering hebben voor zo’n vrouw.